Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Tuesday 27 December 2011

Πρωτοχρονιάτικη εκδρομή


Ξεκινάμε αύριο το βράδυ για πρωτοχρονιάτικο ταξιδάκι. Βάση μας η Οσάκα, από όπου θα επισκεφτούμε διάφορα μέρη. Πλάνο δεν έχουμε κάνει, οπότε θα περιμένετε να τελειώσουν οι γιορτές για να ακούσετε τις περιπέτειές μας.  Για την ώρα μπορώ μόνο να σας πω ότι θα φάμε υπέροχα φαγητά, θα βγάλουμε πολλές, πολλές φωτογραφίες και θα περάσουμε μια παραδοσιακή ιαπωνική πρωτοχρονιά. 
Εύχομαι η χρονιά του δράκου να είναι δημιουργική, να σας φέρει υγεία, ευτυχία και οικογενειακή γαλήνη. 
Καλά να περάσετε λοιπόν και τα λέμε του χρόνου! 

Friday 23 December 2011

Καλά Χριστούγεννα!


Το για πότε ήρθαν τα Χριστούγεννα δεν το κατάλαβα. Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες από τη μέρα που έφτασα!  
Δεν θα σας πω για το πώς γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στην Ιαπωνία, όσοι ενδιαφέρεστε  μπορείτε να  διαβάσετε αυτό  
Θα σας ευχηθώ μόνο να περάσετε όμορφα, με τους ανθρώπους που αγαπάτε, να φάτε πολλά μελομακάρονα (εγώ παρέλαβα τα δικά μου μέσω ταχυδρομείου) και να ξεχάσετε για λίγο ό,τι δυσάρεστο επηρεάζει την καθημερινότητά σας. 
Meri- Kurisumasu λοιπόν, που λένε και οι Ιάπωνες.Θα τα πούμε πριν την Πρωτοχρονιά! 

Tuesday 20 December 2011

Επιστροφή στα θρανία σύντομα!

Σήμερα επισκέφτηκα για πρώτη φορά το φροντιστήριο ιαπωνικών μου. Πήγα για κάτι διατυπώσεις σχετικά με τη βίζα και με την ευκαιρία έριξα μια ματιά στο άμεσο μέλλον. Όσοι από εσάς έχετε περάσει από τα θρανία του Tömer ξέρετε πως είναι. Για όσους πάλι δεν είχαν την τύχη/ατυχία (συζητιέται πολύ) θα πω καταρχήν πως μετά το 1ο (με 2ο το πολύ) έτος στο πανεπιστήμιο πολλά πράγματα αλλάζουν στη ζωή ενός ανθρώπου. Όπως για παράδειγμα η ικανότητά του να κάνει νέους φίλους την πρώτη μέρα στο σχολείο. Πολλοί βέβαια είναι από τη φύση τους χαρισματικοί και δεν μασάνε. Εγώ είχα την ατυχία να ανήκω στην άλλη κατηγορία, των παιδιών που την πρώτη μέρα περιμένουν να τα ρωτήσουν αν θέλουν να παίξουν. Όχι πως μετά από αυτό έχω κανένα πρόβλημα να παίξω, χρειάζομαι όμως λίγο σπρώξιμο μέχρι να φτάσω στην  τσουλήθρα. 
Στο Tömer (για όσουν δεν ξέρουν το Tömer είναι φροντιστήριο τουρκικών στην Κωνσταντινούπολη)   το πρόβλημα της κοινωνικοποίησης ήταν σχεδόν ανύπαρκτο μια και την περίοδο που πήγα οι μισοί μαθητές ήταν Έλληνες. Το καθόλου αναμενόμενο πρόβλημα που αντιμετώπισα και εγώ (αλλά σε χειρότερο βαθμό όσοι πήγαιναν χωρίς να ξέρουν καθόλου τουρκικά) ήταν αυτό της συνεννόησης με τη γραμματεία. Μιλάμε για εκπληκτική έλλειψη γνώσης αγγλικών αλλά και σοβαρών ζητημάτων σε σχέση με τη δουλειά τους! 
Σήμερα λοιπόν πήγα με ένα ψιλοάγχος. Ο Gaku μου είπε επανειλημμένα πως μιλάνε αγγλικά αλλά δεν μπορώ να πω πως με έπεισε απολύτως. Επίσης είχα ένα άγχος πως μπορεί να είναι τίποτα εντελώς σοβαροί και αγέλαστοι άνθρωποι (οι οποίοι μου προκαλούν φοβερή νευρικότητα και καταλήγω να λέω πράγματα που δεν έχουν καμία λογική ή συντακτική βάση) . 
Βγαίνοντας από το ασανσέρ βλέπω τη γραμματεία. Δεν προλαβαίνω να κάνω κιχ και έχουν πεταχτεί 2-3 άτομα να με εξυπηρετήσουν. Μία από αυτούς με ρωτάει αν είμαι η Ηλέκτρα-σαν. Εγώ είμαι αυτή! Περνάμε σε ένα χώρο στον οποίο καθόμαστε και συστηνόμαστε. Με ρωτάει (με ένα τεράστιο χαμόγελο) πόσο καιρό έχει που ήρθα, αν μου αρέσει η Ιαπωνία και τις εντυπώσεις μου σε σχέση με τους ανθρώπους. Στη συνέχεια μου δίνει να συμπληρώσω τις φόρμες για τις οποίες έχω έρθει. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται ένας άλλος κύριος, ο οποίος επίσης με ρωτάει αν είμαι η Ηλέκτρα-σαν, μου συστήνεται (με χειραψία που με βρίσκει απροετοίμαστη) και μου ζητά να διαβιβάσω τους χαιρετισμούς του στον "Takahashi-san" (το Gaku) με τον οποίο μιλούσε τόσο καιρό. Μου δίνει και την κάρτα του (βασικό στοιχείο των κοινωνικών επαφών - θα το συζητήσουμε εν καιρώ) . Προκύπτει επίσης πως δεν έχω αγοράσει ένα χαρτόσημο (για το οποίο έχει ξεχάσει να μου πει ο Gaku) οπότε πάω και στο ταχυδρομείο (με σημείωμα στο χέρι, σαν παιδάκι δημοτικού). Αφού λοιπόν τελειώνουμε τα διαδικαστικά (και αφού αμελείται μία υπογραφή για την οποία θα επιστρέψω αύριο, παίρνω το πρόγραμμα του σχολείου. Στις 6 Ιανουαρίου έχουμε Προσανατολισμό (Orientatiıon) και στις 10 τελετή έναρξης μαθημάτων. Ούτε στο Hogwarts να ήμασταν!  Φυσικά όταν αργότερα τα διηγήθηκα όλα αυτά στο Gaku  δεν έλλειψε το προφανές αστειάκι για το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.
Η συνολική μου εντύπωση πάντως είναι θετικότατη. Το γεγονός πως μιλάνε αγγλικά (και μάλιστα καλά!) θεωρώ πως είναι θετικότατο (στο Tömer μας έλεγαν πως σκοπίμως δεν βάζουν στη γραμματεία αγγλοφωνους, για να μην ξεφύγουν από τις μεθόδους διδασκαλίας τους - ασχολίαστο) . 
Αυτά για να λέμε και κανένα νέο, όχι μόνο φαγητά και ιαπωνική κουλτούρα! 
Καληνύχτα (μην ξεχνάμε τις +7 ώρες) και καλή μας εβδομάδα :)

Thursday 15 December 2011

Επιτέλους... monja!


Ένα μήνα τώρα υπόσχομαι να γράψω για το πιάτο-καμάρι της γειτονιάς μου. Κάτι οι κήποι και οι ναοί που με ξεμυάλισαν, κάτι οι έκτακτες καταστάσεις (όπως η Disneyland!) το καθυστέρησα λίγο. Ήγκικεν όμως  το πλήρωμα του χρόνου! Πριν ξεκινήσω όμως τις περιγραφές και τις φωτογραφίες να πω κάτι που αναμένεται να συνταράξει όσους ξέρουν το παραμικρό για την Ιαπωνία: χτες το βράδυ γυρνώντας στο σπίτι από το σούπερ-μάρκετ είδα..... καυγά!!! 
Για όσους δεν κατάλαβαν προς τι ο πανικός, να πω πως ο καυγάς δεν είναι φαινόμενο του παρασκευοσαββάτου έξω από τα μπαρ. Δεν είναι καν φαινόμενο, μετά βίας συμβαίνει (το είπα στο Gaku και χάρηκε, μου είπε να το θυμάμαι γιατί θα το ξαναδώ σε 10 χρόνια). Ούτε φυσικά φτάνει στα τουρκικά άκρα με τα πιστόλια και τα μαχαίρια (ή τα ελληνικά με τα σπασμένα μπουκάλια και τους μπράβους).  

Το αφήνουμε όμως αυτό για να περάσουμε στο κυρίως πιάτο. Το οποίο είναι monja! Εναλλακτικά θα τη βρείτε ως monjayaki, όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία. 
Αρχικά να πω πως η monja είναι η τοπική εκδοχή του okonomiyaki (το οποίο για να είμαι ειλικρινής είναι καλύτερο) .  Το πώς φτιάχνεται είναι σχετικά απλό: Τα υλικά που θέλει να συμπεριλάβει κανείς  (συνήθως θαλασσινά, λάχανο, μανιτάρια, ενίοτε χαβιάρι κ.α.) αναμιγνύονται και δημιουργούν ένα πολύ πολύ νερουλό κουρκούτι.

 Τα θαλασσινά και οτιδήποτε χρειάζεται μαγείρεμα έχει μαγειρευτεί πριν μπει στο κουρκούτι.Να πω εδώ πως η  monja είναι σπεσιαλιτέ (και καμιά φορά μοναδικό πιάτο σε διάφορες παραλλαγές) όλων σχεδόν των εστιατορίων στη γειτονιά μου. Ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται η πλειοψηφία τους λέγενται Monja Sutoreeto (street). Σε αυτά τα μαγαζιά λοιπόν τα τραπέζια έχουν κάτι σαν ενσωματωμένο τηγάνι/ψησταριά και λειτουργούν με υγραέριο. 

 Φαντάζομαι πως όποιος τη φτιάχνει στο σπίτι χρησιμοποιεί αντικολλητικό τηγάνι, όπως με το okonomiyaki. Τα υλικά μπαίνουν στο τηγάνι/τραπέζι με τη λογική σειρά "ότι δεν χρειάζεται πολύ μαγείρεμα στο τέλος" . 
Πρώτα λοιπόν τα θαλασσινά, μετά το λάχανο κ.ο.κ. Τελευταίο μένει το νερουλό κουρκούτι. Τα υλικά που είναι ήδη στο τηγάνι ανακατεύονται με τρόπο που να σχηματίζουν κύκλο. Το κέντρο μένει κενό. Εκεί μπαίνει το κουρκούτι. 
Στη συνέχεια όλα ανακατεύονται και σε 1-2 λεπτά... 

και έτοιμο το φαγητό!

Από εμφάνιση δεν σκίζει, από γεύση όμως δεν της λείπει τίποτα! Δεν τρώγεται με chopsticks ή μαχαιροπίρουνα, αντιθέτως χρησιμοποιείται μια μικρή μεταλλική σπάτουλα.
Συνήθως το προσωπικό των εστιατορίων ασχολείται με το 
μαγείρεμα της monja. 
Πρόσφατα όμως (όπως σας  είπα και στην ανάρτηση για τη Disneyland) πήγαμε και σε ένα στο οποίο σου δίνεται η επιλογή να τη φτιάξεις εσύ ή να ζητήσεις από το προσωπικό να τη φτιάξει. Εμείς λοιπόν που είχαμε δει τη διαδικασία αρκετές φορές αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας και το αποτέλεσμα δεν μας απογοήτευσε!  

Monday 12 December 2011

Πριν αναφωνήσετε "Γεράματα!" ...

...να πω ότι στην Ιαπωνία τα ιαματικά λουτρά είναι αγαπημένος προορισμός μικρών και μεγάλων. Πολλές φορές θα δει κανείς τρεις γενιές να ξεκινάνε για τριήμερο σε κάποιο από τα πολλά θέρετρα του είδους (ως σεισμογενής χώρα η Ιαπωνία είναι γεμάτη με θερμές πηγές) .
Το περασμένο σαββατοκύριακο λοιπόν, ξεκινήσαμε και εμείς για το Gero, μια από τις πιο γνωστές λουτροπόλεις. 

Αφετηρία ο σταθμός του Τόκιο, από τον οποίο επιβιβαστήκαμε στο Shinkansen (το τραίνο για το οποίο με ρωτούσαν πολλοί από εσάς πριν καν μπω στο αεροπλάνο για Ιαπωνία) . Ε ναι λοιπόν, μπήκα και σε αυτό. Όχι, δεν ήταν τόσο γρήγορο που να με ρίξει πίσω όταν ξεκινούσε (δεν είναι πύραυλος και δεν σε διακτινίζει) . Είναι όμως γρήγορο. Φτάσαμε στην πόλη Nagoya σε 1 ώρα και 40 λεπτά, όταν το απλό τραίνο (με το "απλό" φυσικά  δεν εννοώ καρβουνιάρης) κάνει  5-6.  Μιλάμε για διαφορά δηλαδή! Από εκεί μπαίνουμε στο επόμενο τραίνο, με το οποίο κατευθυνόμαστε στην ενδιάμεση στάση πριν τα λουτρά. Στη μέση του πουθενά υπάρχει ένας δεντρόκηπος, το "Apple Park", στον οποίο μπορεί κανείς να νοικιάσει μία μηλιά. 

Διαλέγει δηλαδή τι είδους μηλιά θέλει και οι υπεύθυνοι του πάρκου του τη φροντίζουν καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Όταν έρχεται η εποχή της καρποφορίας, ο ενοικιαστής παίρνει την παρέα του και πάνε να μαζέψουν μήλα. Αγρότης δηλαδή, αλλά χωρίς τις συνηθισμένες αντιξοότητες!
Εκεί μαθαίνω διάφορα χρήσιμα, όπως για παράδειγμα το ότι μία μηλιά μπορεί να βγάλει 90 κιλά μήλα! Φοβερό;
Φεύγουμε και από το "χωράφι" και κατευθυνόμαστε προς τη λουτρόπολη. 

Στο ξενοδοχείο μας υποδέχονται με υποκλίσεις (αυτή η ιαπωνική ευγένεια πια!) και μας οδηγούν στα (παραδοσιακότατα) δωμάτιά μας. Στο πάτωμα υπάρχει τατάμι, ένα χαμηλό τραπεζάκι και κενός χώρος για το κρεβάτι (το οποίο είναι στρώμα και σκεπάσματα, που ετοιμάζει το προσωπικό όσο εμείς χουχουλιάζουμε στα λουτρά)

 Μας φέρνουν και yukata  στα μέτρα μας, για να είμαστε πιο άνετα. Η yukata είναι κάτι σαν kimono στην εντελώς απλοποιημένη του μορφή. Φοριέται κατά κόρον στα θερμά λουτρά και ο λόγος είναι απλός: είναι άνετο και εύκολο να το  φορέσεις (που σημαίνει ότι δεν θα κάνεις 2 ώρες να ντυθείς βγαίνοντας από το ζεστό νερό) . Με αυτή μπορείς να πας στο εστιατόριο (δεδομένου ότι είναι στο ξενοδοχείο βέβαια, δεν βγαίνουν βόλτα έτσι!) , να κοιμηθείς, να πας στα για μπάνιο...

Έτσι λοιπόν ξεκινάμε για πλατσούρισμα. Εγώ, που στο παρελθόν έχω φορέσει yukata μόνο για πλάκα και όχι μπροστά σε κόσμο, κάνω το λάθος να ακολουθήσω τις οδηγίες του Gaku, ο οποίος μου λέει να δέσω τη ζώνη χαμηλά στη μέση (όπως δηλαδή τη δένουν οι άντρες-μπορείτε να δείτε τη διαφορά στη φωτογραφία) . Έτσι καυαλήγω να βολτάρω στο ξενοδοχείο με τη yukata μισάνοιχτη (ευτυχώς φοράω φανελάκι, αλλιώς θα γελούσαν ακόμη οι ένοικοι). Κάποια στιγμή ευτυχώς με βλέπει η Miho-san να φτιάχνω τη ζώνη και μου λέει "Όχι έτσι, πιο ψηλά τη δένουμε" . Πάλι καλά δηλαδή!
Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τις ενδυματολογικές μου περιπέτειες. Πριν ακόμη ξεκινήσουμε για to Gero έχω ενημερωθεί για τα των λουτρών. Στις πληροφορίες μου περιλαμβάνεται και το γεγονός πως τα τατουάζ στην Ιαπωνία θεωρούνται σύμβολο της yakuza (και ας είσαι κοπέλα, και μάλιστα άσπρη σαν το γάλα). Εγώ που έχω ένα μικρό (και καθ'όλα αθώο) τατουάζ στον ώμο, έχω αποφασίσει πως θα βάλω ένα αδιάβροζο επίδεσμο για να το καλύψω για  να μη μου πουν κάτι. Φτάνοντας στα αποδυτήρια όμως συνειδητοποιώ πως έχω αφήσει τον επίδεσμο στο δωμάτιο. Η Miho-san με ηρεμεί λέγοντας πως ο κανόνας για τα τατουάζ ισχύει μόνο για τους άντρες. Δεν επιμένω, καθώς δεν έχω καμία όρεξη να τρέχω πίσω στο δωμάτιο. Τελικά πέρα από την παρέα μας δεν είναι κανείς στο μπάνιο, οπότε δεν μαθαίνουμε στην πράξη τι τελικά ισχύει (αυτό το γραφω με ένα τεράστιο χαμόγελο ανακούφισης). 
Η θερμοκρασία του νερού είναι ιδανική για χαλάρωση, δεν είναι όμως και για παραπάνω από μερικά λεπτά.  Επιστρέφουμε στα δωμάτιά μας και δίνουμε ραντεβού για το δείπνο. 
Στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας περιμένει μια φοβερά ευχάριστη έκπληξη: το τραπέζι μας είναι έτοιμο και μας περιμένει! στη μέση του τραπεζιού υπάρχει θράκα, στην οποία βρίσκονται έτοιμα μερικά ψάρια (για αρχή), ενώ σε πιατέλες γύρω από τη θράκα βρίσκονται μπριζόλες, θαλασσινά και λαχανικά, τα οποία θα ψήσουμε εμείς. Παράλληλα συνέχισαν να έρχονται και άλλα πιάτα: σούπες, σαλάτες, διάφοροι μεζέδες... (Τόσο φαγητό για τόσο λίγα άτομα είχα να δω από την τελευταία φορά που πήγα σε ταβέρνα με το μπαμπά μου) Όσοι με ξέρετε θα αναρωτιέστε πόσο άντεξα να φάω. Η αλήθεια είναι πως και εγώ απόρησα με τον εαυτό μου! 
Αμέσως μετά κατευθυνόμαστε στο μπαλκόνι, από όπου βλέπουμε τη μικρή λουτρόπολη να φωτίζεται από φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα. Τόσα χρόνια στην Τουρκία (όπου τα πυροτεχνήματα είναι μεν πιο δεδομένα από την ανατολή του ηλίου, αλλά μεγάλη μούφα) είχα ξεχάσει πόσο όμορφα είναι. Στο σημείο αυτό να πω πως ξέχασα τη μηχανή μου στο δωμάτιο, αλλά μην αγχώνεστε: πρωτοχρονιά έρχεται, θα βγάλω άφθονες φωτογραφίες!
Τελευταία στάση πριν κοιμηθούμε: οι καρέκλες μασαζ στο διάδρομο του ορόφου μας. Kαι μετά σου λένε ότι η ευτυχία δεν αγοράζεται: 200 γιεν μου κόστισαν τα 12 λεπτά στον παράδεισο.
Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, κάνουμε check out και κατευθυνόμαστε στην πόλη για μια μεγάλη βόλτα.  
Στις ατραξιόν συμπεριλαμβάνεται  το λαογραφικό μουσείο, του οποίου η βασική ιδιαιτερότητα είναι η σκεπή του που είναι χαρακτηριστική της περιοχής,  καθώς και η ενδιαφέρουσα σειρά εκθεμάτων.
Υπάρχει επίσης ο ναός με τα sarubobo (κάτι κούκλες-μαϊμούδες, εκτενής αναφορά  στις οποίες θα ακολουθήσει) στον οποίο υπάρχει και πισίνα για ζεστό ποδόλουτρο καθώς και το άγαλμα. 


Tuesday 6 December 2011

Το βαπόρι απ'την Τουρκία


Χτες το πρωί έφτασαν και τα πράγματά μας από την Πόλη. Είχαμε στείλει τα απολύτως απαραίτητα αεροπορικώς  ενώ τα υπόλοιπα θαλασσοδέρνονταν στους ωκεανούς. Μετά από 2 μήνες στα αμπάρια του πλοίου λοιπόν, έπιασαν λιμάνι και έφτασαν ως την πόρτα μας. 22 κούτες. Από εκείνη την ώρα ξεπακετάρω, ξεσκονίζω και προσπαθώ να βρω γωνιά να παραχώσω τη σαβούρα που περιέχουν. Συνειδητοποιώ παράλληλα πως ο καταναλωτισμός μας έχει μετατρέψει σε ρακοσυλλέκτες, καθώς τους 2 μήνες που έκαναν να φτάσουν τα πράγματα δεν στερήθηκα το παραμικρό, ενώ κάποια από τα πράγματα που είχα δεν τα χρησιμοποίησα καν. Το "απολύτως απαραίτητα" έχει εξελιχθεί σε "απολύτως απαραίτητα+μερικά περιττά για να αισθανόμαστε πως έχουμε επαρκείς επιλογές" . 
Τέλος πάντων, αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως μέχρι να τελειώσω και να αδειάσει το σπίτι από τις 22 ευμεγέθεις κούτες δεν θα έχω χρόνο να γράψω ούτε για τη monja που υποσχέθηκα, ούτε για τα μήλα που μάζεψα το σαββατοκύριακο, ούτε για τα ιαματικά λουτρά στα οποία μάζεψα ζέστη για το χειμώνα. Μόλις τελειώσω όμως έχω υλικό για 3-4 αναρτήσεις. Ευχηθείτε μου καλό κουράγιο (θα προτιμούσα βέβαια ένα χεράκι βοηθείας, αλλά οι περισσότεροι είστε μακριά) . 

Friday 2 December 2011

Στα όρη στα άγρια βουνά

Το περασμένο Σάββατο υποτίθεται πως θα πηγαίναμε σε ένα βουνό κοντά στο Τόκιο.
Λέω υποτίθεται πως θα πηγαίναμε, γιατί ενώ είχαμε αποφασίσει να πάμε ξυπνήσαμε σχεδόν μεσημέρι. Σαν να μην έφτανε που ξυπνήσαμε αργά, καθίσαμε να κάνουμε και πρωινό σε εντελώς χαλαρούς ρυθμούς.
Εξίσου χαλαρό ήταν και το ντύσιμό μας, λες και θα πηγαίναμε για καφέ (εγώ δεν είχα καταλάβει καν πως πηγαίναμε σε κανονικό βουνό, νόμιζα πως πρόκειται για κάποιο πάρκο που απλά είναι σε λόφο).  
Το βουνό Takao είναι γνωστό για το κατακόκκινο χρώμα του αυτή την εποχή, το οποίο οφείλεται στα δέντρα momiji. Το momiji είναι ένα είδος σφενδάμου το οποίο βρίσκει κανείς παντού στην Ιαπωνία. Στους δρόμους, στα πάρκα, στους κήπους, στα βουνά, στις όχθες των ποταμών... Στην αρχή του χειμώνα λοιπόν, τα φύλλα του λίγο πριν πέσουν κοκκινίζουν.
Το Takao είναι επίσης γνωστό για τους ναούς του.
 Οι ναοί αυτοί, είναι αφιερωμένοι σε ένα kami , (κάτι σαν πνεύμα-θεότητα, το οποίο όμως θεωρείται από σκανδαλιάρικο εώς και διαβολικό), το Tengu και τον Naigubu, ο οποίος δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι ρόλο παίζει.  Αγάλματα τους βρίσκει κανείς διάσπαρτα σε όλη τη διαδρομή προς την κορυφή. Ας ξεκινήσουμε από το βουνό όμως!
Όταν τελικά αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ήταν ήδη 2. Η διαδρομή κράτησε πάνω 1 ώρα και 4 τραίνα. Όταν φτάσαμε, περισσότερος κόσμος κατέβαινε παρά ανέβαινε. Το περπάτημα ήταν λίγο, μετά όμως έπρεπε να μπούμε στην ουρά για το τελεφερίκ ή το λιφτ. Χρόνος αναμονής: 40' για το τελεφερικ, 20' για το λιφτ (αυτό που είναι σαν κούνια) . 
Εννοείται πως διαλέξαμε την κούνια, είχαμε ήδη αργήσει!
Φτάνοντας το πρώτο που βλέπουμε είναι μικρά μαγαζάκια τα οποία πουλάνε ένα παραδοσιακό γλυκό. Αργότερα μαθαίνω πως το γλυκό είναι υποτίθεται οι μύξες του Tengu. Στο σημείο αυτό διατυπώνω την απορία γιατί να στηθείς στην ουρά για να αγοράσεις μύξες διαβολικού πνεύματος, αλλά ακόμη δεν έχω πάρει απάντηση. 
Παρακάτω πουλάνε Takoyaki, ό,τι πιο νόστιμο υπάρχει στην ιαπωνική κουζίνα, κατά τη γνώμη μου.
Ξεκινάμε την ανάβαση. Περπατώντας βλέπουμε διάφορους μικρούς και μεγάλους ναούς (κυρίως βουδιστικούς) , αγάλματα, μαγαζάκια. 
Σε ένα σημείο βλέπουμε μια τεράστια ουρά 40-50 ατόμων. Ρωτάω τι είναι και μαθαίνω πως περιμένουν να αγοράσουν κάτι γλυκά που φτιάχνονται σχεδόν αποκλειστικά εκεί (επιχειρούμε να πάρουμε και εμείς στην επιστροφή αλλά δεν έχουν μείνει-να μην αργούσαμε).
Στο δρόμο για την κορυφή του βουνού σταματάμε για να επισκεφτούμε τον κήπο με τις μαϊμούδες. Εγώ υποθέτω πως πρόκειται για σχήμα λόγου αλλά τελικά είναι όντως ένας μίνι ζωολογικός μόνο με μαϊμούδες (δεν είχα ξαναδεί μαϊμού). 
Αφού ακούμε κάποια πράγματα από τον εκπαιδευτή - φροντιστή τους, συνεχίζουμε για την κορυφή. 
Στο δρόμο βλέπουμε πολλά μικρά αγάλματα του Βούδα, τα οποία έχουν κόκκινα κασκόλ και σκουφιά φορεμένα. Ρωτάω τι ρόλο παίζουν για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: "Μόνο οι άνθρωποι κρυώνουν; Χειμώνας έρχεται!". Τι να απαντήσεις...
 
(Naigubu)

Φτάνοντας στον κυριότερο ναό της περιοχής, βλέπουμε τα επιβλητικά (αν και ελαφρώς αστεία) αγάλματα των προαναφερθέντων πνευμάτων.
Βγάζουμε φωτογραφίες, κάνουμε μια βόλτα στο ναό και συνεχίζουμε.  
(Tengu)

 Παρακάτω βρίσκουμε περισσότερους ναούς, ένα μονοπάτι με φαναράκια, μαγαζάκια, μια σειρά από μικρά αγάλματα του Βούδα και 
τέλος την πολυπόθητη κορυφή!
 Έχει ήδη αρχίσει να νυχτώνει οπότε αρχίζουμε να ξεπαγιάζουμε.  Απολαμβάνουμε τη θέα αλλά όχι για πολύ, μην μας βρει και καμιά πνευμονία στις ερημιές! Στο γυρισμό η ουρά για το τελεφερίκ είναι τόσο μεγάλη που παίρνουμε νουμεράκι με χρόνο αναμονής 50 λεπτά! Μέσα στο κρύο! Το καταπίνουμε και αυτό γιατί ουσιαστικά εμείς φταίμε που παγώσαμε, καθόμαστε σε μια γωνιά και περιμένουμε.  
Τα μαγαζάκια έχουν αρχίσει να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι οικογένειες με παιδάκια έχουν ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους (οπότε τα παιδάκια γκρινιάζουν και τα μωρά κλαίνε), η εκδρομή αρχίζει να μπάζει από παντού.
Όταν τελικά γυρνάμε (μετά από μια στάση στο Shinjuku για να πάρουμε εισιτήρια για τη Disneyland)  έχουμε εξαντληθεί,πεινάσει, κρυώσει. Λέμε να πάμε να φάμε κάτι στα γρήγορα, οπότε κατευθυνόμαστε στο πλησιέστερο monjaδικο. Γεμάτο! Το ίδιο και τα επόμενα 6! Καταλήγουμε σε ένα με πολύ καλή φήμη. Φήμη της οποίας μέρος δεν είναι όμως το γεγονός πως σου φέρνουν τα υλικά και σε αφήνουν να φτιάξεις τη monja μόνος σου. 
Με καμάρι λοιπόν σας ανακοινώνω πως έφτιαξα το πρώτο μου ιαπωνικό φαγητό. Οι λεπτομέρειες για το τι είναι η monja και το πως φτιάχνεται, στην επόμενη ανάρτηση!


Tuesday 29 November 2011

Στο μαγικό κόσμο της Tokyo Disneyland!





Η Tokyo Disneyland είναι μια ατελείωτη έκταση γεμάτη κάστρα, τέρατα, μάγισσες, ποτάμια και καταρράκτες. Είναι τρίτη σε επισκεψιμότητα μετά τις Disneyland στη Florida και την California.

Στις εγκαταστάσεις,των οποίων η συνολική έκταση ξεπερνά τα 460 χιλιάδες τετραγωνικά μπορεί κανείς να βρει εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα, ξενοδοχεία, τραίνα, λεωφορεία, μπαρ, όλα ειδικά σχεδιασμένα για το πάρκο. Για να γίνω απολύτως κατανοητή: Ο κρόκος των αυγών στη σαλάτα του σεφ έχει το σχήμα του κεφαλιού του Μίκυ! Το μπιφτέκι στα hamburger έχει το σχήμα του Μίκυ! Τα κουμπιά στις στολές του προσωπικού έχουν το σχήμα του Μίκυ! 


Στις κύριες ατραξιόν συγκαταλλέγονται roller coaster, το παλάτι της Σταχτοπούτας, οι διάφορες παραστάσεις καθώς και οι παρελάσεις των βασικών χαρακτήρων της Disney. 
Ο σταθμός του μετρό είναι γεμάτος χαρακτήρες της Disney ενώ στα μαγαζιά πωλούνται μόνο προϊόντα με ποντίκια και πάπιες στις συσκευασίες τους. Ο λόγος είναι απλός: Η στάση εξυπηρετεί μόνο τους επισκέπτες του πάρκου. 

Από τη στιγμή που κάποιος περνάει τις πύλες της Disneyland στο οπτικό του πεδίο υπάρχει μόνο ότι έχει σχεδιάσει η Disney για αυτόν. Ουρανοξύστες, πολυκατοικίες και εμπορικά μένουν εκτός.
Στην είσοδο στέκεται ο Μίκυ Μάους, ο οποίος βγαίνει φωτογραφίες με τους επισκέπτες, χαιρετάει, κανει υποκλίσεις. 
Οι διάφορες περιοχές του πάρκου χωρίζονται από νοητά ή και πραγματικά σύνορα: Κάθε μία έχει το δικό της θέμα και οι εργαζόμενοι (cast members κατά τη Disney) είναι ντυμένοι αναλόγως. 

Το μόνο αρνητικό της όλης εμπειρίας είναι οι τεράστιες ουρές στην είσοδο κάθε -μα κάθε- ατραξιόν. Έχουμε έρθει προετοιμασμένοι όμως. Παίρνουμε το πρώτο μας Fastpass  για το σπίτι του Χριστουγεννιάτικου εφιάλτη (εισιτήριο που σου επιτρέπει να μπεις σε μία ατραξιόν σε συγκεκριμένη ώρα χωρίς να περιμένεις στη σειρά.
 Δεν μπορείς να πάρεις απεριόριστα τέτοια) και μπαίνουμε στη σειρά για το βουνό με τους κεραυνούς, της Westernland. Χρόνος αναμονής: 110 λεπτά! Έχουμε φέρει ipod, έχουμε internet, οπότε δεν είναι και τόσο βαρετά. 
Όταν τελικά καταφέρνουμε να μπούμε, το τραινάκι μας ανταμοίβει για την αναμονή! 
Όσο περνάει η ώρα, τόσο πλησιάζουμε στο μαγικό fast pass. 
Στο μεταξύ παρακολουθούμε την παρέλαση (έχει 3 παρελάσεις την ημέρα κατά τις οποίες οι χαρακτήρες στα άρματά τους χορεύουν, κάνουν γκριμάτσες, χοροπηδάνε), βγάζουμε φωτογραφίες και ψάχνουμε τον επόμενο προορισμό μας. Βρίσκουμε ένα fast pass για το φουτουριστικό Space Mountain του οποίου το roller coaster μου λένε πως είναι το πιο τρομακτικό του πάρκου. Φυσικά δεν χάνουμε την ευκαιρία! Οι ώρες περνάνε, η δεύτερη παρέλαση ξεκινά, έχουμε ήδη επισκεφτεί το Splash Mountain (και έχουμε γίνει μούσκεμα στο τραινάκι του!) . 

Μπαίνουμε στο παλάτι της 

Σταχτοπούτας, το οποίο μέχρι πρότινος ήταν στοιχειωμένο. Τώρα έχει μετατραπεί σε μουσείο με εκθέματα από το παραμύθι της Σταχτοπούτας: Πίνακες, γλυπτά, 3D προβολές… Τα πάντα! Μέχρι και θρόνο έχει, στον οποίο κάθονται τα παιδάκια και βγαίνουν φωτογραφίες (το ίδιο κάνω και εγώ φυσικά) .


Επόμενη στάση:  οι Περιπέτειες της Χιονάτης! Χρόνος αναμονής: 25 λεπτά, ο μικρότερος σε όλο το πάρκο. Όταν φτάνουμε στην αρχή της ουράς καθόμαστε στο καροτσάκι ορυχείου και ξεκινάμε! Πλάκα έχει, διαρκεί λίγο αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να καθίσουμε, να χαλαρώσουμε και να ξεκουραστούμε. 
Περνάμε και από το σπίτι του Γκούφυ, είναι κλειστό όμως λόγω ανακαίνισης (φταίμε εμείς που πάμε απρόσκλητοι)

Συνειδητοποιώ πως τόσες ώρες δεν έχω δει πουθενά ούτε τη σκιά Σκρουτζ. Περίεργο δεν νομίζετε;
Ρωτάω το Gaku και αντί να μου απαντήσει με κοιτάει με απορία. "Ο ποιος;" μου λέει. Στην αρχή υποθέτω πως ο  Gaku δεν διάβαζε κόμιξ μικρός οπότε δεν ξέρει τους χαρακτήρες. 

Αυτό όμως δεν εξηγεί την απουσία. Και ο Σκρουτζ δεν είναι ο μόνος! Λείπει ο Φέθρυ, ο Γκαστόνε, η γιαγιά Ντακ, ο Λούντβιχ και άλλοι… Εντάξει όμως, αυτοί ας πούμε πως είναι δευτερεύοντες. Ο Σκρούτζ; Περιμένοντας σε μία ακόμη ατελείωτη ουρά, αποφασίζω να λύσω το μυστήριο μια για πάντα. 
 Η απάντηση στο γρίφο όμως με σοκάρει περισσότερο από όσο θα περίμενα: Με εξαίρεση τη Νταίζυ και το Ντόναλντ, οι χαρακτήρες της Λιμνούπολης (όπως και η Λιμνούπολη) δεν είναι ευρέως γνωστοί εκτός Ευρώπης! Απίστευτο; Η οικογένεια Ντακ, οι Μουργόλυκοι, ο Ρόμπαξ, ο Κύρος Γρανάζης.. Όλοι αυτοί είναι μετά βίας υπαρκτοί στην Αμερική και την Ασία!  Στον υπόλοιπο πλανήτη ο Dumbo το ελεφαντάκι, ο Τσιπ και ο Ντέηλ είναι πιο δημοφιλείς από το Σκρουτζ!
Απίστευτο; Φοβερό; Έχουν περάσει 2 μέρες και ακόμη να το χωνέψω… Τέλος πάντων, τα θυμήθηκα και εκνευρίστηκα πάλι. 
Απολαύστε τις φωτογραφίες...



(στην είσοδο της Disneyland)

(η Σταχτοπούτα)
(στο σπίτι του Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη)
(στο παλάτι της Σταχτοπούτας)

Thursday 24 November 2011

Μοναδική γιαπωνέζικη διαφήμιση

Πρόσφατα βάλαμε τηλεόραση στο σπίτι. Στις πρώτες μου εντυπώσεις από την ιαπωνική τηλεόραση συγκαταλέγονται ιατρικές εκπομπές στις οποίες η παρουσιάστρια κατεβαίνει στη σκηνή από το ταβάνι, καθισμένη σε μια κούνια! Τίποτα όμως δεν με συγκίνησε όσο η διαφήμιση που ακολουθεί! 
Πριν τη δείτε να σας πω 2 πράγματα: Το πρώτο είναι πως δεν βρισκόμουν στον ίδιο χώρο με την τηλεόραση, άρα μπορούσα μόνο να ακούσω το συνεχές "gangangansoku". Το δεύτερο είναι πως έχω την τάση να επαναλαμβάνω ότι ακούω στα ιαπωνικά και μου φαίνεται ελαφρώς αστείο με φωνή στρουμφ. Απολαύστε. 

Στο θέατρο!

Η Κυριακή πέρασε δημιουργικά. Πρωί πρωί θα ξεκινούσαμε για το θέατρο οπότε είπαμε να φάμε κάτι πρώτα, δεν ξέραμε και πόσο θα κρατήσει η παράσταση. Τελικά καταφάραμε να αργήσουμε (μη με ρωτήσετε πως, το Εθνικό Θέατρο ήταν 4 στάσεις του μετρό από το σπίτι και ξυπνήσαμε 2 ώρες νωρίτερα) και μετά τρέχαμε να προλάβουμε την έναρξη. Τα εισιτήρια τα είχαμε αγοράσει online όμως, οπότε έπρεπε να περάσουμε και από τα εκδοτήρια. Μετά εγώ διψούσα από το τρέξιμο, σταμάτησα να πάρω νερό και δεν έβρισκα ψιλά, μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο άρχισε το έργο...Με λίγο πάτημα των συνεπέστερων θεατών, λίγο θόρυβο καταφέραμε και καθίσαμε!
Εγώ είχε τύχει να πάω κάποια στιγμή σε μια παράσταση των Kikunokai, οι οποίοι χορεύουν, τραγουδάνε, έχουν μαριονέτες, παίζουν και λίγο θέατρο. Είχα λοιπόν μια εικόνα του τι θα ακολουθούσε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήμουν και εντελώς προετοιμασμένη. Να ξεχακαθαρίσω εδώ πως η παράσταση που παρακολούθησα ήταν του είδους Kabuki, ούτε Noh ούτε kyōgen, ούτε αυτό με τις μαριονέτες.
(αφίσα της παράστασης που παρακολουθήσαμε)
 Η πλοκή είναι σχετικά απλή και δεν απαιτείται γνώση ιαπωνικών για να παρακολουθήσει κανείς. Υπάρχουν οι απλοί άνθρωποι, οι υπηρέτες, οι γενναίοι τοπικοί ήρωες, τα τέρατα και ενίοτε και οι ηλικιωμένοι σοφοί. Συνήθως υπάρχει μια μάχη μεταξύ γενναίου και τέρατος, άλλες φορές ένα ερωτευμένο ζευγάρι που δεν γίνεται αποδεκτό από τις οικογένειες / την κοινωνία.  Όχι δηλαδή πως πήγαμε για την πλοκή. Αυτά που σου τραβάνε την προσοχή  στο Kabuki είναι τα κοστούμια και το μακιγιάζ. Και τα δύο στα άκρα.
 Τα κοστούμια είναι τεράστια και αφηνουν μικρά περιθώρια για κινήσεις. Για το λόγο αυτό υπάρχουν οι ninja. Όχι κανονικοί ninja, εγώ τους λέω έτσι και θα καταλάβετε ακριβώς γιατί μόνο αν τους δείτε! Είναι κάτι τύποι ντυμένοι στα μαύρα, οι οποίοι ενίοτε φοράνε και μάσκες. Κινούνται εντελώς διακριτικά  και έχει τύχει να μην συνειδητοποιήσω ότι ένας βρισκόταν  στη σκηνή μέχρι που αποχώρησε! Ο ρόλος τους στην παράσταση είναι απλός: φροντιστές επί σκηνής! Πολλές σκηνές διαρκούν αρκετά και μερικές χορογραφίες απαιτούν αλλαγές στα κοστούμια, έξτρα αντικείμενα κ.α. Τα γιγαντιαία κοστούμια όμως δεν προσφέρουν ελευθερία κινήσεων και τσέπες, οπότε οι ίδιοι οι ηθοποιοί δεν μπορούν ούτε την περούκα τους να διορθώσουν,  πόσο μάλλον να μεταμορφωθούν από μοναχοί σε σαμουράι και να εμφανίσουν ένα σπαθί από το πουθενά.  Οι ninja κάνουν αυτό ακριβώς, φέρνουν τα έξτρα αντικείμενα, κάνουν όλες τις απαραίτητες αλλαγές στη στολή και ότι χρειάζεται με τα σκηνικά.
Το μακιγιάζ είναι βαρύ και φανταχτερό. Μιλάμε για ολόκληρα χιλιοστά μπογιάς που χωρίζουν το δέρμα από τον έξω κόσμο. Αυτό βοηθά και με το γεγονός πως σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί είναι άντρες. Το kabuki ενώ ξεκίνησε από γυναίκες ηθοποιούς στη συνέχεια απαγορεύτηκε η συμμετοχή τους σε αυτό. Όλα αυτά βέβαια το 17ο αιώνα, άλλες εποχές. Τώρα η έλλειψη συμμετοχής τους έχει να κάνει περισσότερο με την προσκόλληση στις παραδόσεις.
Στο διάλειμμα συνειδητοποιώ πως πολύς κόσμος έχει έρθει φορώντας κιμονό ενώ ακόμη περισσότερος κόσμος έχει φέρει φαγητό από το σπίτι! Όχι, οι Ιάπωνες δεν κουβαλάνε το δικό μας κόμπλεξ για το σπιτικό φαγητό σε τάπερ. Το κουβαλάνε μαζί τους και τρώνε σε κάθε ευκαιρία, για αυτό ζουν περισσότερο από κάθε άλλο λαό και ζυγίζουν λιγότερο από πολλούς.
Νο1 στη λίστα με τις λιχουδιές είναι οι κεφτέδες ρυζιού (onigiri), τους οποίους μπορεί να βρει κανείς παντού από τα ράφια των σούπερ μάρκετ μέχρι τις τσάντες μαθητών και δασκάλων. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης οι μουσικοί συμμετέχουν ακόμη πιο ενεργά. Ο συνδυασμός χαμηλού φωτισμού, επαναλαμβανόμενων ήχων και χορογραφιών κάνουν τα βλέφαρα κάπως βαριά αλλά κρατιέμαι ξύπνια. Το ίδιο δεν ισχύει για πολύ κόσμο γύρω μου. Από καθωσπρέπει κυρίες με κιμονό μέχρι κοστουμαρισμένους  νεαρούς, πολύς κόσμος κοιμάται και ξυπνάει. Το ίδιο και η διπλανή μου που έχει πάρει πρόγραμμα, κυάλια και ακουστικά. Που να μην έπαιρνε δηλαδή, ακόμη θα κοιμόταν!  Στο 2ωρο τελειώνει το πρώτο μέρος. Το δεύτερο είναι συνέχεια του αλλά ουσιαστικά διαφορετική παράσταση. Έχουμε πάρει εισιτήρια αλλά αποφασίζουμε πως ο καιρός παραείναι καλός για να κλειστούμε μέσα μέχρι το απόγευμα. Σειρά έχει ο ναός Μeiji. Εκεί είμαστε τυχεροί, πέφτουμε πάνω σε γάμο!  Δεν θα γράψω όμως για αυτό, θέλω να ψάξω λίγο τις λεπτομέρειες της παραδοσιακής (shinto) τελετής και να επανέλθω! 

Tuesday 22 November 2011

Ο πολυσυζητημένος ναός Yasukuni

Το περασμένο Σάββατο ήταν βροχερό και κρύο. Αφού αποκλείσαμε τη βόλτα στου δρόμους, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε κάποιο μουσείο ή ναό. Γιατί να μην τα συνδυάσουμε;
Ώρα για μάθημα ιστορίας λοιπόν!
Ο ναός Yasukuni (Yasukuni Jinja) χτίστηκε το 1869 από τον αυτοκράτορα Meiji και αφιερώθηκε σε αυτούς που πέθαναν υπηρετώντας τη χώρα, με σκοπό να προσφέρει γαλήνη στις ψυχές τους. 
Όλα καλά μέχρι εδώ. Μετά όμως ήρθε η ιαπωνική κατοχή της Κορέας, οι δύο σινο-ιαπωνικοί και φυσικά ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος. Ο ιαπωνικός μιλιταρισμός κατέρρευσε, το ίδιο και οι επεκτατικές βλέψεις της χώρας. Ο ναός συνέχισε να είναι αφιερωμένος σε αυτούς που πέθαναν για την πατρίδα, στη λίστα με τα ονόματα των οποίων μπορεί κανείς να βρει και αυτά εγκληματιών πολέμου που εκτελέστηκαν μεταπολεμικά.
Είναι λοιπόν φυσικό και επόμενο να μην αποτελεί τον Νο1 προορισμό τουριστικών λεωφορείων από την Κορέα, την Αμερική ή την Κίνα. Αποτελεί όμως αγαπημένο προορισμό των ντόπιων εθνικιστών, για τους οποίους η επίσκεψη στο ναό αποτελεί κάτι σαν μίνι-προσκύνημα.
Έτσι λοιπόν κατά καιρούς ανάβουν τα αίματα (κυρίως με την Κίνα) και το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα. Η επίσκεψη του Ιάπωνα πρωθυπουργού πριν μερικά χρόνια δημιούργησε διπλωματικό επεισόδιο (όπως δημιουργεί και κάθε επίσκεψη επιφανούς πολιτικού, έστω και σε ανεπίσημο επίπεδο).  
Να πω εδώ ότι κανένας μεταπολεμικός αυτοκράτορας δεν έχει επισκεφτεί το ναό.
Εγώ κάτι είχα διαβάσει τυχαία πριν μερικά χρόνια για ένα ναό ο οποίος είναι σχεδόν casus belli  για τους γείτονες της Ιαπωνίας, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Επανήλθαμε στο θέμα 
στο δρόμο για το Yasukuni Jinja. 
Εγώ εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τις διαστάσεις 
του ζητήματος, οπότε για να με κάνει να καταλάβω ο Gaku μου είπε το εξής απλό: "Όταν ξεκινήσεις μαθήματα ιαπωνικών, μην τολμήσεις να πεις στους συμμαθητές σου πως έχεις επισκεφτεί το ναό. Μιλάμε  αιτία καυγά."  Και πως να τους κατηγορήσεις; Είναι σαν να λες σε Εβραίο να πάει να αφήσει στεφάνι στον τάφο του Goebbels.
Εγώ και πάλι σκέφτηκα ότι εντάξει, μπορεί να είναι μέσα εγκληματίες πολέμου αλλά και τι να κάνεις; Να γκρεμίσεις όλο το ναό; Όχι, αλλά μπορείς για παράδειγμα να φτιάξεις και ένα μνημείο για τα θύματα του πολέμου γενικώς. Οι υπεύθυνοι του ναού επέλεξαν να φτιάξουν ένα μουσείο, στα εκθέματα του οποίου συγκαταλλέγονται μοντέλα αεροπλάνων και τραίνων που χρησιμοποιήθηκαν στο Β' Παγκόσμιο,  μια τορπίλη της ίδιας περιόδου και άλλα τέτοια ευχάριστα. Στο μαγαζάκι του μουσείου πωλούνται μεταξύ άλλων κούπες, τετράδια, βεντάλιες, που φέρουν την σημαία του στρατού. σύμβολο της μιλιταριστικής πολιτικής πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου και των απανταχού εθνικιστών μετά από αυτό. Και πάλι για να φέρω το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις: σαν να πωλούνται στην καρδιά του Βερολίνου (από επίσημο φορέα, όχι σε τίποτα στενοσόκακα) σημαίες του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας.Ψιλοπροκλητικό, δεν νομίζετε;
Επειδή όμως η ιστορία της Ιαπωνίας στον πόλεμο εμένα μου πέφτει ψιλομακρινή χρονικά (και μέχρι πρότινως και χιλιομετρικά) δεν με συγκινεί ιδιαίτερα το όλο αρνητικό κλίμα. Ξέρω που ήρθα άλλωστε και ήρθα ακριβώς για αυτό το λόγο: Για να δω και να καταλάβω.
Μια από τις πρώτες μου παρατηρήσεις είναι ο συντηρητισμός των επισκεπτών. Σε μια Ιαπωνία με πολλαπλές θρησκείες και κανένα θρησκευτικό συναίσθημα οι επισκέπτες μοιάζουν να παίρνουν την επίσκεψη στα πολύ σοβαρά. Έτσι λοιπόν, ο σεκιουριτάς μου τη λέει γιατί βγάζω φωτογραφίες (ανήκουστο) και μου ζητάει να βγάζω μόνο από απόσταση 10 μέτρων από το ας πούμε ιερό,γιατί από εκεί λέει περνάει ο θεός. Τι ακούω μεσημεριάτικα! Εθνικιστές δεν βλέπουμε, τους αποθάρρυνε φαίνεται ο καιρός τους ζαχαρούληδες. Εγώ που ρωτάω κουραστικά πολλές ερωτήσεις, έχω την εξής απορία: "Αν ήταν σήμερα εδώ θα μου τους έδειχνες. Τώρα πως θα τους καταλάβω;" . "Πίστεψέ με, θα τους καταλάβεις" . Μαθαίνω λοιπόν πως οι εθνικιστές εδώ φοράνε μια κορδέλα τύπου Daniel-san  στο Karate kid με την Ιαπωνική σημαία επάνω. Κωμικοτραγικό; Αρκετά.
Μια και έχουμε ήδη ανοίξει το θέμα των εθνικιστών, ρωτάω και το προφανές. Είναι σαν τους Γκρίζους Λύκους που είναι πατρίς-θρησκεία-οικογένεια (ακριβώς σαν τους δικούς μας δηλαδή) ; Είναι skinheads; Τι θέλουν; Επειδή ο Gaku σε αυτά τα θέματα ξέρει λιγότερα και από το μέσο Ιάπωνα, μπορεί μόνο να  μου πει με βεβαιότητα τα εξής: Δεν θέλουν τους ξένους (το οποίο όμως μεταφράζεται κυρίως σε Κινέζους και Κορεάτες, όχι ασπρόμαυρους ξένους) και γκρινιάζουν κατά της κυβέρνησης. Δεν θέλουν να κάνουν ντου σε κάποιο από τους γείτονες (να μια διαφορά με τους δικούς μας που περιμένουν Κωνσταντίνο για να πάρουνε την Πόλη)
Το τι από αυτά ισχύει δεν το γνωρίζω, φαντάζομαι πως μέσες - άκρες έτσι θα είναι. Όταν με το καλό  μάθω ιαπωνικά θα το ψάξω περισσότερο.
Και για να κλείσουμε σε ένα πιο ευχάριστο τόνο, στην πτέρυγα του μουσείου που η είσοδος είναι δωρεάν (σιγά μη δίναμε λεφτά για να δούμε και τα υπόλοιπα), δίπλα σε εκθέματα από στολές σαμουράι, σπαθιά και κράνη ένας κύριος καθισμένος σε ένα μαξιλάρι στο πάτωμα, ανάμεσα σε διάφορα σύνεργα, επιδεικνύει την τέχνη του: ακόνισμα σπαθιών!! Φοβερό; 
Όταν τελειώνει τη διάλεξη για τις στρώσεις μετάλλου και το τι κάνει η κάθε μία, μας αφήνει να πιάσουμε και τα σπαθιά για να καταλάβουμε τι λέει. Έτσι και αλλιώς τους λείπει η στρώση που τα καθιστά επικίνδυνα (αλλιώς σιγά μην το έπαιρνα. Από τη μέρα που ήρθα όλο ατυχήματα έχω, είμαστε να παίρνουμε κανένα σκαλπ κατά λάθος;)
Αυτά λοιπόν από το μνημείο πεσόντων και εγκληματιών πολέμου. Στην επόμενη ανάρτηση θα σας πω για την Κυριακή, η οποία ήταν ηλιόλουστη και γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις!