Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Tuesday 29 November 2011

Στο μαγικό κόσμο της Tokyo Disneyland!





Η Tokyo Disneyland είναι μια ατελείωτη έκταση γεμάτη κάστρα, τέρατα, μάγισσες, ποτάμια και καταρράκτες. Είναι τρίτη σε επισκεψιμότητα μετά τις Disneyland στη Florida και την California.

Στις εγκαταστάσεις,των οποίων η συνολική έκταση ξεπερνά τα 460 χιλιάδες τετραγωνικά μπορεί κανείς να βρει εστιατόρια, εμπορικά καταστήματα, ξενοδοχεία, τραίνα, λεωφορεία, μπαρ, όλα ειδικά σχεδιασμένα για το πάρκο. Για να γίνω απολύτως κατανοητή: Ο κρόκος των αυγών στη σαλάτα του σεφ έχει το σχήμα του κεφαλιού του Μίκυ! Το μπιφτέκι στα hamburger έχει το σχήμα του Μίκυ! Τα κουμπιά στις στολές του προσωπικού έχουν το σχήμα του Μίκυ! 


Στις κύριες ατραξιόν συγκαταλλέγονται roller coaster, το παλάτι της Σταχτοπούτας, οι διάφορες παραστάσεις καθώς και οι παρελάσεις των βασικών χαρακτήρων της Disney. 
Ο σταθμός του μετρό είναι γεμάτος χαρακτήρες της Disney ενώ στα μαγαζιά πωλούνται μόνο προϊόντα με ποντίκια και πάπιες στις συσκευασίες τους. Ο λόγος είναι απλός: Η στάση εξυπηρετεί μόνο τους επισκέπτες του πάρκου. 

Από τη στιγμή που κάποιος περνάει τις πύλες της Disneyland στο οπτικό του πεδίο υπάρχει μόνο ότι έχει σχεδιάσει η Disney για αυτόν. Ουρανοξύστες, πολυκατοικίες και εμπορικά μένουν εκτός.
Στην είσοδο στέκεται ο Μίκυ Μάους, ο οποίος βγαίνει φωτογραφίες με τους επισκέπτες, χαιρετάει, κανει υποκλίσεις. 
Οι διάφορες περιοχές του πάρκου χωρίζονται από νοητά ή και πραγματικά σύνορα: Κάθε μία έχει το δικό της θέμα και οι εργαζόμενοι (cast members κατά τη Disney) είναι ντυμένοι αναλόγως. 

Το μόνο αρνητικό της όλης εμπειρίας είναι οι τεράστιες ουρές στην είσοδο κάθε -μα κάθε- ατραξιόν. Έχουμε έρθει προετοιμασμένοι όμως. Παίρνουμε το πρώτο μας Fastpass  για το σπίτι του Χριστουγεννιάτικου εφιάλτη (εισιτήριο που σου επιτρέπει να μπεις σε μία ατραξιόν σε συγκεκριμένη ώρα χωρίς να περιμένεις στη σειρά.
 Δεν μπορείς να πάρεις απεριόριστα τέτοια) και μπαίνουμε στη σειρά για το βουνό με τους κεραυνούς, της Westernland. Χρόνος αναμονής: 110 λεπτά! Έχουμε φέρει ipod, έχουμε internet, οπότε δεν είναι και τόσο βαρετά. 
Όταν τελικά καταφέρνουμε να μπούμε, το τραινάκι μας ανταμοίβει για την αναμονή! 
Όσο περνάει η ώρα, τόσο πλησιάζουμε στο μαγικό fast pass. 
Στο μεταξύ παρακολουθούμε την παρέλαση (έχει 3 παρελάσεις την ημέρα κατά τις οποίες οι χαρακτήρες στα άρματά τους χορεύουν, κάνουν γκριμάτσες, χοροπηδάνε), βγάζουμε φωτογραφίες και ψάχνουμε τον επόμενο προορισμό μας. Βρίσκουμε ένα fast pass για το φουτουριστικό Space Mountain του οποίου το roller coaster μου λένε πως είναι το πιο τρομακτικό του πάρκου. Φυσικά δεν χάνουμε την ευκαιρία! Οι ώρες περνάνε, η δεύτερη παρέλαση ξεκινά, έχουμε ήδη επισκεφτεί το Splash Mountain (και έχουμε γίνει μούσκεμα στο τραινάκι του!) . 

Μπαίνουμε στο παλάτι της 

Σταχτοπούτας, το οποίο μέχρι πρότινος ήταν στοιχειωμένο. Τώρα έχει μετατραπεί σε μουσείο με εκθέματα από το παραμύθι της Σταχτοπούτας: Πίνακες, γλυπτά, 3D προβολές… Τα πάντα! Μέχρι και θρόνο έχει, στον οποίο κάθονται τα παιδάκια και βγαίνουν φωτογραφίες (το ίδιο κάνω και εγώ φυσικά) .


Επόμενη στάση:  οι Περιπέτειες της Χιονάτης! Χρόνος αναμονής: 25 λεπτά, ο μικρότερος σε όλο το πάρκο. Όταν φτάνουμε στην αρχή της ουράς καθόμαστε στο καροτσάκι ορυχείου και ξεκινάμε! Πλάκα έχει, διαρκεί λίγο αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να καθίσουμε, να χαλαρώσουμε και να ξεκουραστούμε. 
Περνάμε και από το σπίτι του Γκούφυ, είναι κλειστό όμως λόγω ανακαίνισης (φταίμε εμείς που πάμε απρόσκλητοι)

Συνειδητοποιώ πως τόσες ώρες δεν έχω δει πουθενά ούτε τη σκιά Σκρουτζ. Περίεργο δεν νομίζετε;
Ρωτάω το Gaku και αντί να μου απαντήσει με κοιτάει με απορία. "Ο ποιος;" μου λέει. Στην αρχή υποθέτω πως ο  Gaku δεν διάβαζε κόμιξ μικρός οπότε δεν ξέρει τους χαρακτήρες. 

Αυτό όμως δεν εξηγεί την απουσία. Και ο Σκρουτζ δεν είναι ο μόνος! Λείπει ο Φέθρυ, ο Γκαστόνε, η γιαγιά Ντακ, ο Λούντβιχ και άλλοι… Εντάξει όμως, αυτοί ας πούμε πως είναι δευτερεύοντες. Ο Σκρούτζ; Περιμένοντας σε μία ακόμη ατελείωτη ουρά, αποφασίζω να λύσω το μυστήριο μια για πάντα. 
 Η απάντηση στο γρίφο όμως με σοκάρει περισσότερο από όσο θα περίμενα: Με εξαίρεση τη Νταίζυ και το Ντόναλντ, οι χαρακτήρες της Λιμνούπολης (όπως και η Λιμνούπολη) δεν είναι ευρέως γνωστοί εκτός Ευρώπης! Απίστευτο; Η οικογένεια Ντακ, οι Μουργόλυκοι, ο Ρόμπαξ, ο Κύρος Γρανάζης.. Όλοι αυτοί είναι μετά βίας υπαρκτοί στην Αμερική και την Ασία!  Στον υπόλοιπο πλανήτη ο Dumbo το ελεφαντάκι, ο Τσιπ και ο Ντέηλ είναι πιο δημοφιλείς από το Σκρουτζ!
Απίστευτο; Φοβερό; Έχουν περάσει 2 μέρες και ακόμη να το χωνέψω… Τέλος πάντων, τα θυμήθηκα και εκνευρίστηκα πάλι. 
Απολαύστε τις φωτογραφίες...



(στην είσοδο της Disneyland)

(η Σταχτοπούτα)
(στο σπίτι του Χριστουγεννιάτικου Εφιάλτη)
(στο παλάτι της Σταχτοπούτας)

Thursday 24 November 2011

Μοναδική γιαπωνέζικη διαφήμιση

Πρόσφατα βάλαμε τηλεόραση στο σπίτι. Στις πρώτες μου εντυπώσεις από την ιαπωνική τηλεόραση συγκαταλέγονται ιατρικές εκπομπές στις οποίες η παρουσιάστρια κατεβαίνει στη σκηνή από το ταβάνι, καθισμένη σε μια κούνια! Τίποτα όμως δεν με συγκίνησε όσο η διαφήμιση που ακολουθεί! 
Πριν τη δείτε να σας πω 2 πράγματα: Το πρώτο είναι πως δεν βρισκόμουν στον ίδιο χώρο με την τηλεόραση, άρα μπορούσα μόνο να ακούσω το συνεχές "gangangansoku". Το δεύτερο είναι πως έχω την τάση να επαναλαμβάνω ότι ακούω στα ιαπωνικά και μου φαίνεται ελαφρώς αστείο με φωνή στρουμφ. Απολαύστε. 

Στο θέατρο!

Η Κυριακή πέρασε δημιουργικά. Πρωί πρωί θα ξεκινούσαμε για το θέατρο οπότε είπαμε να φάμε κάτι πρώτα, δεν ξέραμε και πόσο θα κρατήσει η παράσταση. Τελικά καταφάραμε να αργήσουμε (μη με ρωτήσετε πως, το Εθνικό Θέατρο ήταν 4 στάσεις του μετρό από το σπίτι και ξυπνήσαμε 2 ώρες νωρίτερα) και μετά τρέχαμε να προλάβουμε την έναρξη. Τα εισιτήρια τα είχαμε αγοράσει online όμως, οπότε έπρεπε να περάσουμε και από τα εκδοτήρια. Μετά εγώ διψούσα από το τρέξιμο, σταμάτησα να πάρω νερό και δεν έβρισκα ψιλά, μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο άρχισε το έργο...Με λίγο πάτημα των συνεπέστερων θεατών, λίγο θόρυβο καταφέραμε και καθίσαμε!
Εγώ είχε τύχει να πάω κάποια στιγμή σε μια παράσταση των Kikunokai, οι οποίοι χορεύουν, τραγουδάνε, έχουν μαριονέτες, παίζουν και λίγο θέατρο. Είχα λοιπόν μια εικόνα του τι θα ακολουθούσε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήμουν και εντελώς προετοιμασμένη. Να ξεχακαθαρίσω εδώ πως η παράσταση που παρακολούθησα ήταν του είδους Kabuki, ούτε Noh ούτε kyōgen, ούτε αυτό με τις μαριονέτες.
(αφίσα της παράστασης που παρακολουθήσαμε)
 Η πλοκή είναι σχετικά απλή και δεν απαιτείται γνώση ιαπωνικών για να παρακολουθήσει κανείς. Υπάρχουν οι απλοί άνθρωποι, οι υπηρέτες, οι γενναίοι τοπικοί ήρωες, τα τέρατα και ενίοτε και οι ηλικιωμένοι σοφοί. Συνήθως υπάρχει μια μάχη μεταξύ γενναίου και τέρατος, άλλες φορές ένα ερωτευμένο ζευγάρι που δεν γίνεται αποδεκτό από τις οικογένειες / την κοινωνία.  Όχι δηλαδή πως πήγαμε για την πλοκή. Αυτά που σου τραβάνε την προσοχή  στο Kabuki είναι τα κοστούμια και το μακιγιάζ. Και τα δύο στα άκρα.
 Τα κοστούμια είναι τεράστια και αφηνουν μικρά περιθώρια για κινήσεις. Για το λόγο αυτό υπάρχουν οι ninja. Όχι κανονικοί ninja, εγώ τους λέω έτσι και θα καταλάβετε ακριβώς γιατί μόνο αν τους δείτε! Είναι κάτι τύποι ντυμένοι στα μαύρα, οι οποίοι ενίοτε φοράνε και μάσκες. Κινούνται εντελώς διακριτικά  και έχει τύχει να μην συνειδητοποιήσω ότι ένας βρισκόταν  στη σκηνή μέχρι που αποχώρησε! Ο ρόλος τους στην παράσταση είναι απλός: φροντιστές επί σκηνής! Πολλές σκηνές διαρκούν αρκετά και μερικές χορογραφίες απαιτούν αλλαγές στα κοστούμια, έξτρα αντικείμενα κ.α. Τα γιγαντιαία κοστούμια όμως δεν προσφέρουν ελευθερία κινήσεων και τσέπες, οπότε οι ίδιοι οι ηθοποιοί δεν μπορούν ούτε την περούκα τους να διορθώσουν,  πόσο μάλλον να μεταμορφωθούν από μοναχοί σε σαμουράι και να εμφανίσουν ένα σπαθί από το πουθενά.  Οι ninja κάνουν αυτό ακριβώς, φέρνουν τα έξτρα αντικείμενα, κάνουν όλες τις απαραίτητες αλλαγές στη στολή και ότι χρειάζεται με τα σκηνικά.
Το μακιγιάζ είναι βαρύ και φανταχτερό. Μιλάμε για ολόκληρα χιλιοστά μπογιάς που χωρίζουν το δέρμα από τον έξω κόσμο. Αυτό βοηθά και με το γεγονός πως σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί είναι άντρες. Το kabuki ενώ ξεκίνησε από γυναίκες ηθοποιούς στη συνέχεια απαγορεύτηκε η συμμετοχή τους σε αυτό. Όλα αυτά βέβαια το 17ο αιώνα, άλλες εποχές. Τώρα η έλλειψη συμμετοχής τους έχει να κάνει περισσότερο με την προσκόλληση στις παραδόσεις.
Στο διάλειμμα συνειδητοποιώ πως πολύς κόσμος έχει έρθει φορώντας κιμονό ενώ ακόμη περισσότερος κόσμος έχει φέρει φαγητό από το σπίτι! Όχι, οι Ιάπωνες δεν κουβαλάνε το δικό μας κόμπλεξ για το σπιτικό φαγητό σε τάπερ. Το κουβαλάνε μαζί τους και τρώνε σε κάθε ευκαιρία, για αυτό ζουν περισσότερο από κάθε άλλο λαό και ζυγίζουν λιγότερο από πολλούς.
Νο1 στη λίστα με τις λιχουδιές είναι οι κεφτέδες ρυζιού (onigiri), τους οποίους μπορεί να βρει κανείς παντού από τα ράφια των σούπερ μάρκετ μέχρι τις τσάντες μαθητών και δασκάλων. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης οι μουσικοί συμμετέχουν ακόμη πιο ενεργά. Ο συνδυασμός χαμηλού φωτισμού, επαναλαμβανόμενων ήχων και χορογραφιών κάνουν τα βλέφαρα κάπως βαριά αλλά κρατιέμαι ξύπνια. Το ίδιο δεν ισχύει για πολύ κόσμο γύρω μου. Από καθωσπρέπει κυρίες με κιμονό μέχρι κοστουμαρισμένους  νεαρούς, πολύς κόσμος κοιμάται και ξυπνάει. Το ίδιο και η διπλανή μου που έχει πάρει πρόγραμμα, κυάλια και ακουστικά. Που να μην έπαιρνε δηλαδή, ακόμη θα κοιμόταν!  Στο 2ωρο τελειώνει το πρώτο μέρος. Το δεύτερο είναι συνέχεια του αλλά ουσιαστικά διαφορετική παράσταση. Έχουμε πάρει εισιτήρια αλλά αποφασίζουμε πως ο καιρός παραείναι καλός για να κλειστούμε μέσα μέχρι το απόγευμα. Σειρά έχει ο ναός Μeiji. Εκεί είμαστε τυχεροί, πέφτουμε πάνω σε γάμο!  Δεν θα γράψω όμως για αυτό, θέλω να ψάξω λίγο τις λεπτομέρειες της παραδοσιακής (shinto) τελετής και να επανέλθω! 

Tuesday 22 November 2011

Ο πολυσυζητημένος ναός Yasukuni

Το περασμένο Σάββατο ήταν βροχερό και κρύο. Αφού αποκλείσαμε τη βόλτα στου δρόμους, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε κάποιο μουσείο ή ναό. Γιατί να μην τα συνδυάσουμε;
Ώρα για μάθημα ιστορίας λοιπόν!
Ο ναός Yasukuni (Yasukuni Jinja) χτίστηκε το 1869 από τον αυτοκράτορα Meiji και αφιερώθηκε σε αυτούς που πέθαναν υπηρετώντας τη χώρα, με σκοπό να προσφέρει γαλήνη στις ψυχές τους. 
Όλα καλά μέχρι εδώ. Μετά όμως ήρθε η ιαπωνική κατοχή της Κορέας, οι δύο σινο-ιαπωνικοί και φυσικά ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος. Ο ιαπωνικός μιλιταρισμός κατέρρευσε, το ίδιο και οι επεκτατικές βλέψεις της χώρας. Ο ναός συνέχισε να είναι αφιερωμένος σε αυτούς που πέθαναν για την πατρίδα, στη λίστα με τα ονόματα των οποίων μπορεί κανείς να βρει και αυτά εγκληματιών πολέμου που εκτελέστηκαν μεταπολεμικά.
Είναι λοιπόν φυσικό και επόμενο να μην αποτελεί τον Νο1 προορισμό τουριστικών λεωφορείων από την Κορέα, την Αμερική ή την Κίνα. Αποτελεί όμως αγαπημένο προορισμό των ντόπιων εθνικιστών, για τους οποίους η επίσκεψη στο ναό αποτελεί κάτι σαν μίνι-προσκύνημα.
Έτσι λοιπόν κατά καιρούς ανάβουν τα αίματα (κυρίως με την Κίνα) και το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα. Η επίσκεψη του Ιάπωνα πρωθυπουργού πριν μερικά χρόνια δημιούργησε διπλωματικό επεισόδιο (όπως δημιουργεί και κάθε επίσκεψη επιφανούς πολιτικού, έστω και σε ανεπίσημο επίπεδο).  
Να πω εδώ ότι κανένας μεταπολεμικός αυτοκράτορας δεν έχει επισκεφτεί το ναό.
Εγώ κάτι είχα διαβάσει τυχαία πριν μερικά χρόνια για ένα ναό ο οποίος είναι σχεδόν casus belli  για τους γείτονες της Ιαπωνίας, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Επανήλθαμε στο θέμα 
στο δρόμο για το Yasukuni Jinja. 
Εγώ εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τις διαστάσεις 
του ζητήματος, οπότε για να με κάνει να καταλάβω ο Gaku μου είπε το εξής απλό: "Όταν ξεκινήσεις μαθήματα ιαπωνικών, μην τολμήσεις να πεις στους συμμαθητές σου πως έχεις επισκεφτεί το ναό. Μιλάμε  αιτία καυγά."  Και πως να τους κατηγορήσεις; Είναι σαν να λες σε Εβραίο να πάει να αφήσει στεφάνι στον τάφο του Goebbels.
Εγώ και πάλι σκέφτηκα ότι εντάξει, μπορεί να είναι μέσα εγκληματίες πολέμου αλλά και τι να κάνεις; Να γκρεμίσεις όλο το ναό; Όχι, αλλά μπορείς για παράδειγμα να φτιάξεις και ένα μνημείο για τα θύματα του πολέμου γενικώς. Οι υπεύθυνοι του ναού επέλεξαν να φτιάξουν ένα μουσείο, στα εκθέματα του οποίου συγκαταλλέγονται μοντέλα αεροπλάνων και τραίνων που χρησιμοποιήθηκαν στο Β' Παγκόσμιο,  μια τορπίλη της ίδιας περιόδου και άλλα τέτοια ευχάριστα. Στο μαγαζάκι του μουσείου πωλούνται μεταξύ άλλων κούπες, τετράδια, βεντάλιες, που φέρουν την σημαία του στρατού. σύμβολο της μιλιταριστικής πολιτικής πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου και των απανταχού εθνικιστών μετά από αυτό. Και πάλι για να φέρω το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις: σαν να πωλούνται στην καρδιά του Βερολίνου (από επίσημο φορέα, όχι σε τίποτα στενοσόκακα) σημαίες του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας.Ψιλοπροκλητικό, δεν νομίζετε;
Επειδή όμως η ιστορία της Ιαπωνίας στον πόλεμο εμένα μου πέφτει ψιλομακρινή χρονικά (και μέχρι πρότινως και χιλιομετρικά) δεν με συγκινεί ιδιαίτερα το όλο αρνητικό κλίμα. Ξέρω που ήρθα άλλωστε και ήρθα ακριβώς για αυτό το λόγο: Για να δω και να καταλάβω.
Μια από τις πρώτες μου παρατηρήσεις είναι ο συντηρητισμός των επισκεπτών. Σε μια Ιαπωνία με πολλαπλές θρησκείες και κανένα θρησκευτικό συναίσθημα οι επισκέπτες μοιάζουν να παίρνουν την επίσκεψη στα πολύ σοβαρά. Έτσι λοιπόν, ο σεκιουριτάς μου τη λέει γιατί βγάζω φωτογραφίες (ανήκουστο) και μου ζητάει να βγάζω μόνο από απόσταση 10 μέτρων από το ας πούμε ιερό,γιατί από εκεί λέει περνάει ο θεός. Τι ακούω μεσημεριάτικα! Εθνικιστές δεν βλέπουμε, τους αποθάρρυνε φαίνεται ο καιρός τους ζαχαρούληδες. Εγώ που ρωτάω κουραστικά πολλές ερωτήσεις, έχω την εξής απορία: "Αν ήταν σήμερα εδώ θα μου τους έδειχνες. Τώρα πως θα τους καταλάβω;" . "Πίστεψέ με, θα τους καταλάβεις" . Μαθαίνω λοιπόν πως οι εθνικιστές εδώ φοράνε μια κορδέλα τύπου Daniel-san  στο Karate kid με την Ιαπωνική σημαία επάνω. Κωμικοτραγικό; Αρκετά.
Μια και έχουμε ήδη ανοίξει το θέμα των εθνικιστών, ρωτάω και το προφανές. Είναι σαν τους Γκρίζους Λύκους που είναι πατρίς-θρησκεία-οικογένεια (ακριβώς σαν τους δικούς μας δηλαδή) ; Είναι skinheads; Τι θέλουν; Επειδή ο Gaku σε αυτά τα θέματα ξέρει λιγότερα και από το μέσο Ιάπωνα, μπορεί μόνο να  μου πει με βεβαιότητα τα εξής: Δεν θέλουν τους ξένους (το οποίο όμως μεταφράζεται κυρίως σε Κινέζους και Κορεάτες, όχι ασπρόμαυρους ξένους) και γκρινιάζουν κατά της κυβέρνησης. Δεν θέλουν να κάνουν ντου σε κάποιο από τους γείτονες (να μια διαφορά με τους δικούς μας που περιμένουν Κωνσταντίνο για να πάρουνε την Πόλη)
Το τι από αυτά ισχύει δεν το γνωρίζω, φαντάζομαι πως μέσες - άκρες έτσι θα είναι. Όταν με το καλό  μάθω ιαπωνικά θα το ψάξω περισσότερο.
Και για να κλείσουμε σε ένα πιο ευχάριστο τόνο, στην πτέρυγα του μουσείου που η είσοδος είναι δωρεάν (σιγά μη δίναμε λεφτά για να δούμε και τα υπόλοιπα), δίπλα σε εκθέματα από στολές σαμουράι, σπαθιά και κράνη ένας κύριος καθισμένος σε ένα μαξιλάρι στο πάτωμα, ανάμεσα σε διάφορα σύνεργα, επιδεικνύει την τέχνη του: ακόνισμα σπαθιών!! Φοβερό; 
Όταν τελειώνει τη διάλεξη για τις στρώσεις μετάλλου και το τι κάνει η κάθε μία, μας αφήνει να πιάσουμε και τα σπαθιά για να καταλάβουμε τι λέει. Έτσι και αλλιώς τους λείπει η στρώση που τα καθιστά επικίνδυνα (αλλιώς σιγά μην το έπαιρνα. Από τη μέρα που ήρθα όλο ατυχήματα έχω, είμαστε να παίρνουμε κανένα σκαλπ κατά λάθος;)
Αυτά λοιπόν από το μνημείο πεσόντων και εγκληματιών πολέμου. Στην επόμενη ανάρτηση θα σας πω για την Κυριακή, η οποία ήταν ηλιόλουστη και γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις!

Sunday 20 November 2011

Ο ναός Tsukiji Hongan-ji, ο hide και ο Άνθιμος

Ο καιρός είναι ακόμη καλός στο Τόκιο, οπότε δεν χάνω ευκαιρία για περπάτημα. Βγαίνω από το σπίτι και κατευθύνομαι προς μία από τις γέφυρες που ενώνουν το τεχνητό μας νησάκι με το υπόλοιπο Τόκιο. Από τον πεζόδρομο κατά μήκος της παραλίας φτάνω στο Tsukiji και κατευθύνομαι προς το Βουδιστικό ναό Tsukiji Hongan-ji. Επέλεξα να γράψω πρώτα ότι ο ναός είναι βουδιστικός και να ακολουθήσει φωτογραφία, καθώς θεωρώ ιδιαίτερα δύσκολο να καταλάβει κανείς πως δεν πρόκειται για τζαμί, εκκλησία, μουσείο ή ό,τι άλλο.
Ο ναός αρχικά βρισκόταν στην περιοχή Asakusa, Η Μεγάλη Πυρκαγιά του  Edo όμως τον κατέστρεψε ολοσχερώς. Οι αρχές της εποχής δεν έδωσαν άδεια για την ανακατασκευή του στην ίδια τοποθεσία (μικροπολιτικές, τς τς τς...) οπότε αποφασίστηκε η μεταφορά του στο σημερινό Tsukiji. Όλα αυτά στα 1657. Η ανακατασκευή ολοκληρώθηκε λίγα χρόνια αργότερα και η ζωή συνεχίστηκε. Στα 1923 όμως ο Εγκέλαδος χτύπησε την πρωτεύουσα (σεισμός στην Ιαπωνία; αποκλείεται!) οπότε ο ναός καταστράφηκε και πάλι σε μεγάλο βαθμό. 
Ανακατασκευάστηκε όμως (μπράβο επιμονή!) και το 1934 άρχισε να λειτουργεί και πάλι. Είναι ιστορικής σημασίας για διάφορους λόγους. Ο κυριότερος -και προφανέστερος- είναι η μακρά του ιστορία. 
Εξίσου σημαντικό ρόλο παίζουν τα εκθέματα που ανήκαν σε πρίγκηπες της χώρας. 
Τέλος, ο ναός έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές της νεολαίας της χώρας. Ο λόγος είναι πως εδώ έλαβε χώρα η νεκρώσιμη ακολουθία του hide, κιθαρίστα των X Japan. Μια αυτοκτονία (που κατά πολλούς ήταν ατύχημα) έβαλε το ναό αυτό στο χάρτη κάθε μουσικόφιλου νεολαίου. Την τελετή παρακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες φίλοι του συγκροτήματος, πολλοί εκ των οποίων κατέληξαν στα επείγοντα. Σήμερα, σε μια γωνία της κεντρικής αίθουσας υπάρχουν ενθύμια, χάρτινα λουλούδια, ένα βιβλίο επισκεπτών καθώς και μερικές φωτογραφίες του hide.  
Σκεφτείτε τώρα να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα: Ο Άνθιμος θα έσπευδε να δηλώσει πως όσοι αυτοκτονούν καίγονται αιωνίως στο πυρ το εξώτερον, πως πανκιά σαν και του λόγου του δεν έχουν καμία θέση στον οίκο του θεού και πως αυτό ήταν το τίμημα για τον τρόπο ζωής του. Μετά την παρέμβαση άλλων πιο ψύχραιμων θα γινόταν μια ψιλοτελετή και το ζήτημα θα ξεχνιόταν εντός τριημέρου. Όχι όμως και γωνιά για τους fans!

Friday 18 November 2011

Ginza: Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες και πανάκριβα μαγαζιά

Στο κέντρο της πόλης, μεταξύ της αυτοκρατορικής κατοικίας, των ουρανοξυστών μεγάλων εταιρειών και των πιο παραδοσιακών συνοικιών βρίσκεται η Ginza (κυριολεκτικά: ασημένιο νόμισμα) , το κέντρο της πολυτέλειας και η περιοχή με το ακριβότερο real estate σε όλη τη χώρα. Εδώ τα L.Vuitton είναι τετραόροφα, η Apple απασχολεί μερικές δεκάδες πωλητές ανά όροφο και το φαγητό κοστίζει περισσότερο από μηνιαία κάρτα μεταφορών. Μιλάμε για το απόλυτο πάντρεμα καταναλωτισμού και καλαισθησίας. Βλέπεις βέβαια και τις κλασσικές θείτσες με το φούξια μαλλί και τη γούνα αλλά αυτές είναι παντού, από την Ιαπωνία θα έλειπαν;
Η πρώτη μου επίσκεψη στην περιοχή γίνεται τη δεύτερη μέρα παραμονής μου εδώ. Οπότε δεν ξέρω πως θα πρέπει να μου φανούν όσα βλέπω. Επιστρέφω με μια καλύτερη εικόνα των πραγμάτων και αποφασίζω πως πρόκειται για παράνοια!  Για αυτούς που έχουν ζήσει στην Τουρκία θα πω μόνο πως η Λεωφόρος Βαγδάτης μοιάζει με φτωχό συγγενή της Ginza.  
Εδώ λοιπόν έχουν φτάσει τα Χριστούγεννα : Τα πρώτα δεντράκια τα είδα τη μέρα που έφτασα αλλά είπα να τα αγνοήσω. Επίσης το απέδωσα στην άγνοια των Ιαπώνων σχετικά με τις δυτικές γιορτές. Χα! Καμία σχέση. Απλά εδώ είναι ακόμη πιο εμπορική γιορτή, οπότε ξεκινάνε νωρίς. 
Δεν έχω δει πιο Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες (ούτε έχω δει τόσο έλατο στις αρχές Νοεμβρίου, αλλά τι να κάνεις;) .  Είναι τέλεια! Το μόνο αρνητικό αυτής της ιστορίας είναι ότι έχω ήδη αρχίσει να λιγουρεύομαι μελομακάρονα. Δεν πειράζει όμως, μετά από 2 χρόνια αναγκαστικής αποχής από τους χριστουγεννιάτικους εορτασμούς δικαιούμαι να επιβραβεύσω τον εαυτό μου!
Παίρνω λοιπόν τους δρόμους και απολαμβάνω την ατμόσφαιρα, γελάω με τις νεαρές Γιαπωνέζες που έχουν ντυθεί Σάντα Κρόσου (καλά καταλάβατε, έτσι τον λένε στα γιαπωνέζικα), φωτογραφίζω τις βιτρίνες-υπερπαραγωγές. 
Στην επιστροφή μπαίνω σε ένα café να ξαποστάσω και ξεφυλλίζω ένα οδηγό της περιοχής. 
Μαθαίνω πως μετά από μια καταστροφική πυρκαγιά στα τέλη του 19ου αιώνα οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να καταστήσουν τη γειτονιά πρότυπο προόδου και ανάπτυξης. Έδωσαν κίνητρα σε επιχειρήσεις να μεταφερθούν εδώ, προσέλκυσαν πολλές εφημερίδες και κατέστησαν τη Ginza  κέντρο του πολιτισμού, της εξέλιξης και της καλαισθησίας. Την περίοδο εκείνη κατασκευάστηκαν επίσης πολλά τούβλινα κτίρια, τα οποία προσέδωσαν στυλ στην περιοχή (αν και σε πολλές περιπτώσεις έμειναν άδεια και ρήμαξαν). 
Σήμερα πέρα από τα διάφορα πολυκαταστήματα και τους οίκους μόδας, μπορεί κανείς να βρει τα κεντρικά μεγάλων εταιρειών (πχ: Ricoh) καθώς και τα Wako, που είναι σαν να λέμε η ιαπωνική εκδοχή των Harrods. 

Thursday 17 November 2011

Οι κήποι Hama Rikyu


Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε διαβάσει την ανάρτηση για τον ιαπωνικό κήπο στο παλιό μου blog. Ένας ιαπωνικός κήπος σίγουρα αποτελεί αξιοθέατο όταν είσαι στην Τουρκία, όπως και όταν απλά επισκέπτεσαι την Ιαπωνία. Όταν όμως έχεις έρθει για να μείνεις, πρέπει να συνηθίσεις στην παρουσία και την ομορφιά τους. Να τους αντιμετωπίζεις σαν ένα οποιοδήποτε πάρκο, οπουδήποτε στον κόσμο. Πράγμα που βρίσκω αδύνατο (κυρίως γιατί πρόκειται για μικρούς παραδείσους στην καρδιά της πόλης) !

Την Κυριακή, λοιπόν, κινήσαμε για τον κήπο Hama Rikyu teien (teien σημαίνει ιαπωνικός κήπος), ο οποίος είναι περικυκλωμένος από ουρανοξύστες, πράγμα που περιέργως δεν καταστρέφει το τοπίο. Ο καιρός ήταν καλός, ο κόσμος αρκετός, ο  κήπος υπέροχος! Στην είσοδο μας δίνουν φυλλάδια με γενικές πληροφορίες. Από εκεί μαθαίνουμε ότι κατά το 17ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως η κατοικία του 4ου Tokugawa σογκούν (οι σογκούν ήταν κάτι σαν στρατιωτικοί ηγέτες - δικτάτορες της Ιαπωνίας) . 
 Μέσα στην τεράστια έκταση υπήρχε χώρος για κυνήγι πάπιας  (οι ανα τον κόσμο πλούσιοι δεν αλλάζουν). Κάθε σογκούν έκανε τις δικές του παρεμβάσεις στο χώρο, οπότε αυτός άργησε να πάρει την τελική του μορφή.  Με την επαναφορά του αυτόκράτορα στην εξουσία (1868) , o κήπος μετατράπηκε σε αυτοκρατορική κατοικία. 
 Για να μη σας κουράζω με πολλές λεπτομέρειες,  κατά τη διάρκεια του πολέμου μεγάλος αριθμός κτισμάτων και δέντρων καταστράφηκε. Η βασιλική οικογένεια τον δώρισε στην πόλη του Τόκιο και από το 1946 είναι ανοιχτός στο κοινό.  Διασώζεται ένα πεύκο 300 ετών, ένας σιντοϊστικός ναός,  ένας χώρος όπου εκτελούνται παραδοσιακές τελετές τσαγιού.
Κατευθυνόμενοι προς την έξοδο βλέπουμε μια κοπέλα ντυμένη με παραδοσιακά ρούχα να κατευθύνεται προς τα παγκάκια του πάρκου. Δεν χάνουμε την ευκαιρία να ακολουθήσουμε. Μας λέει πως ονομάζεται Kikusen, πρόκειται να πραγματοποιήσει μια επίδειξη της παραδοσιακής τέχνης Edo-Daikagura (ζογκλερικά που αρχικά ήταν μια πολύ σοβαρή τελετή) και ξεκινάει!
Αρχικά βγάζει τη μεγάλη χάρτινη ομπρέλα της. Δίνει σε ένα παιδάκι μια μπάλα και του ζητάει να της την πετάξει. Το παιδάκι κάνει αυτό που του ζητάει. Πετάει τη μπάλα,  την οποία η Kikusen πιάνει με την ομπρέλα. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει μια φοβερή επίδειξη, με ποτήρια νερού, κούπες τσαγιού, μεταλλικούς κρίκους και άλλα.  Υπάρχουν βέβαια 1-2 μικροατυχήματα, τίποτα που να χαλάει τη συνολική εντύπωση όμως. 


Ο κόσμος χειροκροτά ενθουσιασμένος, μερικοί για ολόκληρα λεπτά κατά τη διάρκεια των πιο εντυπωσιακών κόλπων.  Όταν τελειώνει μας ευχαριστεί για το ενδιαφέρον. Δεν ζητάει λεφτά, ο κόσμος όμως περνάει και της αφήνει κάτι έτσι και αλλιώς. Το ίδιο και εμείς.Την ευχαριστούμε και για τις φωτογραφίες και φεύγουμε. 
Την επόμενη μέρα ο δρόμος μου με βγάζει στους κήπους Kiyosumi teien, για αυτούς όμως θα γράψω αργότερα. 

Tuesday 15 November 2011

Shichi - Go - San !

H γιορτή Shichi-Go-San (κυριολεκτικά 7-5-3  είναι αφιερωμένη στα παιδιά. Κατά τη διάρκεια της αγοράκια ηλικίας 3 και 5 ετών, μαζί με κοριτσάκια 3 και 7 ετών φοράνε τα καλά τους και πηγαίνουν στο  ναό.  Τώρα θα μου πείτε "Σε ποιο ναό;" Θεωρητικά σε Σιντοϊστικό αλλά ειλικρινά, δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό. Στον πλησιέστερο! Εμείς πήγαμε στον Σιντοϊστικό Tomioka Hachiman-gu και το βουδιστικό Fukagawa Fudoson, τους οποίους έχω αναφέρει σε διάφορες αναρτήσεις τελευταία) . Ευκαιρία για φωτογραφίες, σκέφτηκα. Που να ήξερα ότι λιγότερο από 1 ώρα μετά το πρωινό μου θα γινόμουν μάρτυρας απίστευτων (για εμάς τους ξένους χαζοτουρίστες) σκηνών. Θα φτάσω και σε αυτό. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: πληροφορίες για τη γιορτή Shichi-Go-San. 
Η παράδοση θέλει τα παιδιά να επισκέπτονται τους ναούς όταν φτάνουν μια συγκεκριμένη ηλικία, στις 15 Νοεμβρίου. Επειδή όμως ούτε αργία είναι, ούτε οι ναοί έχουν απεριόριστο χώρο, ο καθένας πάει όποτε μπορεί (και οι περισσότεροι τα 2 σαββατοκύριακα που είναι πιο κοντά στην ημερομηνία).  Οι εύποροι γονείς ντύνουν τα παιδιά τους με κιμονό (και ενίοτε φοράνε και οι ίδιοι) . Στις οικογένειες με πιο χαμηλό εισόδημα ισχύει ο κανόνας : Τα κορίτσια κιμονό, τα αγόρια κοστούμι.  Όταν τόλμησα να ρωτήσω τι γίνεται στις περιπτώσεις που οι γονείς δεν μπορούν να πληρώσουν τα εκατοντάδες χιλιάδες γιεν που κοστίζει ένα κιμονό, η απάντηση που πήρα ήταν "Για τα αγόρια συζητιέται. Για τα κορίτσια θεωρείται φοβερά ντροπιαστικό, μιλάμε για τραύμα που θα σε στιγματίσει για πάντα!" Καταλαβαίνετε τη στεναχώρια μου όταν είδα ένα κοριτσάκι με τη σχολική της ποδιά στην αυλή του ναού.  Τα πρώτα λεπτά της επίσκεψής μας στο -βουδιστικό- ναό κυλάνε με τα βασικά: Καίμε αρωματικά ματσάκια, πετάμε ένα κέρμα προς το ιερό και "προσευχόμαστε" (δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν όσοι όντως προσεύχονται, εγώ απλά ενώνω τα χέρια στην κλασική στάση προσευχής, αυτό μπορώ να αντιγράψω από τους άλλους επισκέπτες) .  Όσο συμβαίνουν όλα αυτά, ακούγονται ήχοι τυμπάνων αλλά ο κόσμος είναι πολύς, τα κιμονό των παιδιών υπερπαραγωγές και δεν έχω χρόνο να αναρωτηθώ από που προέρχονται. Μετά από λίγο συνειδητοποιώ πως κάτι συμβαίνει οπότε σέρνω το Gaku στο εσωτερικό του ναού για να δούμε τι γίνεται.  

Αυτό που λαμβάνει χώρα είναι μια λειτουργία - ομαδική προσευχή για τα θύματα του σεισμού και τσουνάμι του περασμένου Μαρτίου. 
Εγώ βρίσκω το όλο σκηνικό φοβερό: μοναχοί χτυπάνετα τύμπανα ενώ ο κόσμος μουρμουρίζει μια προσευχή (μας έχουν μοιράσει τους στίχουν αλλά είναι στα ιαπωνικά οπότε αδυνατώ να παρακολουθήσω) . Ο Gaku βαριέται και θέλει να φύγουμε (ναι, καλά!) . Λίγα λεπτά αργότερα το όλο τελετουργικό φτάνει στο τέλος του και ένας από τους μοναχούς μας ενημερώνει πως σήμερα θα επιτραπεί στους επικέπτες να ακουμπήσουν το μεγάλο άγαλμα του Βούδα στην κεντρική είσοδο του ναού (κανονικά υπάρχουν μπάρες που εμποδίζουν τη φυσική επαφή του κόσμου με το άγαλμα) . 

Σε σχέση με αυτό  υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες: Δεν μας επιτρέπεται να ακουμπήσουμε το σπαθί, το κομποσκοίνι και άλλα σημεία του αγάλματος. Πολλοί (κυρίως  ηλικιωμένοι) προσεύχονται στα πόδια του.  Μετά από αυτό περνάμε στους χώρους πίσω από το άγαλμα. Εκεί έχει στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση, μέρος της οποίας είναι οι προσευχές για τα παιδιά που γιορτάζουν και οι φωτογραφίες με τα ειδικά ζαχαρωτά ανα χείρας (περιττό να σας πω πως εμάς δεν μας έδωσαν) . Οι νεαροί μοναχοί μοιράζουν γλυκά, βγάζουν φωτογραφίες τα παιδιά με τα κιμονό τους και τα στέλνουν να σταθούν στη σειρά για το διπλανό δωμάτιο.Εκεί μπαίνουν ανα δυάδες (μπορούν να μπουν και οι γονείς τους). Τους περιμένουν άλλοι 2 μοναχοί οι οποίοι διαβάζουν μια προσευχή, αρχίζουν να ψέλνουν και παράλληλα να κουνάνε πέρα-δόθε κάτι στο σχήμα σφουγγαρίστρας αλλά από χαρτί. Αυτό υποθέτω πως απωθεί τα κακά πνεύματα, βασικό στοιχείο της γιορτής έτσι και αλλιώς. Στο σημείο αυτό μαθαίνω (μετά από σχετική ερώτηση) πως τα παιδάκια καθόλου δεν τα ενοχλούν οι ψαλμωδίες σε ακαταλαβίστική γλώσσα, ούτε και η χάρτινη σφουγγαρίστρα. Έχουν ήδη πάρει τα γλυκά που τους έχουν υποσχεθεί οι γονείς τους! Κάτι το οποίο κάνει την όλη ανάμνηση ιδιαίτερα ευχάριστη και καθιστά τα παιδιά λάτρεις της!

Κλείνοντας, ένα μικρό σχόλιο για την τελευταία φωτογραφία: 
Το κιμονό που φοράει το κοριτσάκι κοστίζει περίπου 3 μισθούς νεοδιόριστου δασκάλου.  Το καθάρισμά του παίρνει ώρες (και μια περιουσία, καθώς πρέπει να το αναλάβει ειδικός) . Σαν να μην έφτανε αυτό, οι 12ποντες ξύλινες σαγιονάρες αποτελούν αιτία ατυχήματος από μόνες τους. Για να μην καταλήξει σε δράμα η γιορτή λοιπόν, οι γονείς πιάνουν το χέρι του παιδιού τους στην εξώπορτα του σπιτιού  και δεν το αφήνουν μέχρι να γυρίσουν!

Monday 14 November 2011

Το ταξίδι του κυρίου Tadataka

Θυμάστε το ναό Shinto που επισκέφτηκα τις προάλλες; Εκεί λοιπόν είχα δει ένα άγαλμα (πληοφορίες για το οποίο παρείχε μια πινακίδα παραδίπλα αλλά ήταν στα ιαπωνικά). Το άφησα λοιπόν για το Σαββατοκύριακο, καθώς επρόκειτο να ξαναπάω με το Gaku. Την Κυριακή λοιπόν φτάσαμε εκεί γύρω στο μεσημέρι. Η καλύτερη ώρα για φωτογραφίες , καθώς τόσο η αυλή αυτού του ναού όσο και ο παραδίπλα βουδιστικός πλημμυρίζουν από παιδάκια στα κιμονό τους και μαμάδες με φωτογραφικές. Θα σας πω λεπτομέρειες για αυτό στην ανάρτηση που ακολουθεί.  Ας επιστρέψουμε στο άγαλμα του κυρίου Inō Tadataka (ο οποίος είναι επίσης γνωστός ως Chukei και Tadayoshi). Θα μου πείτε "Ποιός είναι ο Tadataka ; " . Και εγώ αυτό ρώτησα. 
Ο Tadakata  είναι ο άνθρωπος πίσω από τον πρώτο χάρτη της Ιαπωνίας.
Υιοθετήθηκε από εύπορη οικογένεια και ανέλαβε τα ηνία της επιχείρησης παραγωγής σάκε (με εντυπωσιακά αποτελέσματα). Στα 49 του όμως αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί και να μετακομίσει στο Τόκιο (τότε Edō) . Εκεί άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα αστρονομίας, γεωγραφίας και μαθηματικών. Και τότε βρήκε την αληθινή αγάπη:  Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του ζητά και λαμβάνει άδεια να εξερευνήσει τη χώρα (με δικά του έξοδα) . Περνά τα τελευταία 17 χρόνια της ζωής του ταξιδεύοντας και χαρτογραφώντας την ιαπωνική ακτογραμμή, καθώς και μεγάλα τμήματα της ενδοχώρας. Οι χάρτες του χαρακτηρίζονται από φοβερή για την εποχή λεπτομέρεια (κάποιοι από αυτούς είναι σε κλίμακα 1 προς 36.000). 
Η ομάδα που τον ακολουθούσε στις περιπλανήσεις του ολοκλήρωσε το έργο του (την πρώτη πλήρη καταγραφή της ακτογραμμής της χώρας) και κατέγραψε πολλές πληροφορίες για τον ίδιο. Μαθαίνουμε λοιπόν πως η πραγματική του πρόθεση δεν ήταν να κατασκευάσει το χάρτη της Ιαπωνίας αλλά το χάρτη του κόσμου. Δυστυχώς δεν πρόλαβε, αυτό όμως δεν κάνει τη συνδρομή του μικρότερη η λιγότερο σημαντική. Θα μου πείτε "Και τι δουλειά έχει το άγαλμά του στο ναό;"  Ένας εργαζόμενος στο ναό (ο οποίος μας έδωσε και πολλές από τις παραπάνω πληροφορίες) μας είπε πως ο ναός ήταν το σημείο της αφετηρίας του, κάτι το οποίο  παίρνουν πολύ σοβαρά και για το οποίο καμαρώνουν 
οι ντόπιοι.
Οι περισσότεροι χάρτες του καταστράφηκαν ή χάθηκαν. Η πιο ολοκληρωμένη συλλογή έργων του βρίσκεται στις ΗΠΑ (κλάπηκαν κατά την μεταπολεμική περίοδο) . 
Αυτά λοιπόν για τον Tadataka. Θα επανέλθω σύντομα με ανάρτηση για την παράδοση που έφερε όλα τα κιμονοφορεμένα παιδάκια στο διάβα μας, καθώς και φωτογραφίες από τους  κήπους  Hamarikyu. 


Σημείωση: Η ανάρτηση αναθεωρήθηκε στις 19.11.2011 καθώς είχα γράψει λάθος το όνομα: Ο άνθρωπος λέγεται Tadataka και όχι Tadakata (τόσο μυαλό) . 

Friday 11 November 2011

Η θρησκεία στην Ιαπωνία

Δευτέρα πρωί. Ξεκινάω για εξόρμηση στη γειτονιά με συνοδοιπόρο το Google Maps (Guguru στα ιαπωνικά) . Περνάω τη γέφυρα που χωρίζει το νησάκι μας από τον υπόλοιπο κόσμο και κατευθύνομαι σε ένα πάρκο στο οποίο κατά το Google υπάρχει ένας ναός Shinto (φωτογραφίες 2-5). Εκεί βρίσκω οικογένειες που έχουν πάει τα παιδάκια τους. Κοριτσάκια με κιμονό, μαμάδες που φοράνε τα καλά τους... Μη με ρωτήσετε γιατί, όποιον Ιάπωνα και να ρώτησα δεν είχε ιδέα. 
Από πριν να έρθω είχαμε ανοίξει με διάφορους φίλους μου το θέμα της θρησκείας. Αυτά που έμαθα ήταν τα εξής: Η πλειοψηφία των Ιαπώνων δεν δηλώνει/αισθάνεται μέλος της μίας ή της άλλης θρησκείας. Τα πάντα εδώ λειτουργούν συγκρητιστικά, ενώ η χώρα είναι σε μεγάλο βαθμό κοσμική.
 
Ο Σιντοϊσμός γεννήθηκε στην Ιαπωνία και βασίζεται στη λατρεία των πνευμάτων (κάμι) και την πίστη πως αυτά βρίσκονται παντού. Από εκεί πηγάζει η παράδοση, για παράδειγμα, της καύσης των chopsticks μετά από κάποια χρόνια χρήσης. Η μόνη περίοδος κατά την οποία έγιναν απόπειρες να καταστεί εθνική θρησκεία, ήταν αυτή του πολέμου.
Υπάρχει επίσης ο Βουδισμός, ο οποίος ήρθε τον 6ο αιώνα από την ηπειρωτική Ασία.  Ναούς αλλά και επιρροές στην καθημερινότητα μπορεί να βρει κανείς παντού. 
Η Οκινάουα (μαζί με  όλο το σύμπλεγμα νησιών στο οποίο ανήκει) έχει τη δική της τοπική θρησκεία, το οποίο επίσης αποτελεί συνονθύλευμα λατρειών, φιλοσοφικών τάσεων (Κομφουκιανοσμός-Ταοϊσμός) και δοξασιών.
Από τη λίστα δεν λείπουν οι σύγχρονες θρησκείες, με το Χριστιανισμό, το Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό να βρίσκονται μεταξύ των πιο διαδεδομένων. Υπάρχουν και άλλες, για τις οποίες, για να είμαι ειλικρινής πρώτη φορά άκουσα όταν άνοιξα τη Wikipedia!
Στις επιρροές των δυτικών θρησκειών σημειώνω αυτά που βγάζουν μάτι: Γιορτές Χριστουγέννων (σύμφωνα με πολλούς είναι ζήτημα χρόνου να αρχίσει να γιορτάζεται και το Πάσχα) καθώς και ο γάμος σε εκκλησία! (Σε σχέση με αυτό το τελευταίο ξέρω διάφορα ξεκαρδιστικά, όπως πχ το γεγονός ότι ο παπάς σπανίως είναι χριστιανός)

Για να καταλάβετε σε αριθμούς για πόσο χαώδη κατάσταση μιλάμε: 
Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας είναι ~127,450,000, υπάρχουν 119,000,000 Ιάπωνες που δηλώνουν πως πηγαίνουν σε ναούς Σίντο τακτικά και 81,000,000 Βουδιστές! 
Τώρα αν συνδυάσουμε αυτά τα δεδομένα με το γεγονός ότι περί το 70% του πληθυσμού (άλλοι λένε 85-90%)  δηλώνει από αγνωστικιστές εώς άθεοι, μπορούμε να παραιτηθούμε από οποιαδήποτε προσπάθεια κατανόησης!
 Ας επιστρέψουμε λοιπόν στη βόλτα μου. Βγαίνοντας από το ναό, βλέπω στα 10 μέτρα άλλο ένα, βουδιστικό αυτή τη φορά (φωτογραφίες 1,6). Και εκεί το ίδιο σκηνικό. Κοριτσάκια με κιμονό, γονείς που έχουν φορέσει τα καλά τους, μεσήλικες με κοστούμια και χαρτοφύλακες που περνάνε για μια γρήγορη προσευχή και φεύγουν (σε σχέση με αυτό το τελευταίο ρώτησα το Gaku: μου είπε πως συνήθως όταν έχει γίνει κάτι κακό όπως αρρώστια,ατύχημα κτλ ο κόσμος πάει σε ναούς και προσεύχεται για γρήγορη ανάρρωση). 
Στον αυλόγυρο πωλούνται διάφορα γούρια, το καθένα με άλλη ειδικότητα: για όσους πρόκειται να κάνουν ταξίδια, για μαθητές που πρόκειται να δώσουν εξετάσεις, για εργαζομένους κτλ... Πωλούνται επίσης ματσάκια από αρωματικά στικ, τα οποία οι επισκέπτες καίνε σε ένα συγκεκριμένο σημείο της αυλής και με κυκλικές κινήσεις του χεριού "σπρώχνουν" τον καπνό προς το σώμα και κυρίως το κεφάλι τους. O καπνός θεωρείται πως έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Μπαίνω και εγώ στο χορό, όχι τόσο για τις θεραπευτικές ιδιότητες του καπνού όσο για την εμπειρία. Πετάω και το κέρμα μου στο ιερό (έχει κάτι μεταλλικές μπάρες στις οποίες χτυπάνε τα κέρματα κατά την πτώση. Υποτίθεται πως μετά το κέρμα προσεύχεσαι κιόλας αλλά περιορίζομαι στο πρώτο κομμάτι.
 
Βγάζω και τις φωτογραφίες μου και φεύγω. Στο σπίτι ψάχνω μερικές πληροφορίες τόσο για το βουδιστικό όσο και για το σιντοϊστικό ναό:
Ο 1ος χτίστηκε  στα τέλη της περιόδου Edo (τέλη 19ου αι.) ενώ ο 2ος τα έχει τα χρονάκια του: κατασκευάστηκε το 1627! Είναι αφιερωμένη στο κάμι (είπαμε: πνεύμα!) Hachiman, το οποίο είναι κάτι σαν το δικό μας Άρη και δεύτερο σε δημοφιλία στην Ιαπωνία.
Και οι 2 ναοί απευθύνονται σε οδοιπόρους: Όταν κάποιος είναι να πάει ταξίδι, περνάει από εκεί για μία προσευχή.
Όποτε λοιπόν αποφασίσω να έρθω Ελλάδα θα περάσω μια βόλτα να προσευχηθώ γιατί άλλες 11 ώρες ακινησίας δύσκολα να τις αντέξω!

Wednesday 9 November 2011

Akihabara, η Ηλεκτρική Πόλη

Η Κυριακή όπως είπα ήδη ήταν πιο γεμάτη αξιοθέατα. Πήγαμε στην περιοχη Akihabara, την "Ηλεκτρική Πόλη" του Τόκιο. Το Akihabara θεωρείται το κέντρο του κόσμου για τους εν Ιαπωνία λάτρεις των anime, των maid cafés αλλά και  Νο1 προορισμός για όσους θέλουν να 
αγοράσουν ο,τιδήποτε λειτουργεί με  ηλεκτρισμό. Κυριολεκτικά.


Όταν φτάσαμε ήταν ακόμη μέρα αλλά οι τεράστιες πινακίδες λειτουργούσαν ήδη διαφημίζοντας την τάδε πασίγνωστη "υπηρέτρια" που θα έκανε guest εμφάνιση, πολυόροφα εμπορικά με μοναδικές συλλογές από φουσκωτές κούκλες, kinky στολές, μινιατούρες από γνωστούς χαρακτήρες anime κτλ... 



Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας μοίρασαν φυλλάδια (κυριώς κοπελίτσες ντυμένες σαν οικιακές βοηθοί, προσκαλώντας μας στις καφετέριες για τις οποίες δούλευαν) αλλά και χαρτομάντιλα (όχι, δεν βγάζουν και αυτοί τα παιδιά τους στα φανάρια, εδώ τα χαρτομάντιλα είναι δωρεάν και διαφημιστικά).


Σε maid café δεν πήγαμε γιατί είχαμε να κάνουμε ψώνια και ο καιρός παραήταν καλός για να καθίσουμε μέσα.
Μπαίνουμε στο Yodobashi, ένα 9όροφο γίγαντα του οποίου η κοιλιά είναι γεμάτη με ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά προϊόντα. Ψάχνουμε ένα ιονιστή (και καταλήγουμε με πολλά περισσότερα). Οδηγούμαστε σε ένα λαβύρινθο ιονιστών και υγραντήρων. Από εκεί, το μάτι μου πέφτει στο τμήμα με τις φωτογραφικές μηχανές. Μιλάμε για παιδική χαρά. 


Τεράστια ψυγεία γεμάτα με φιλμ, ράφια που ξεχυλίζουν από αξεσουάρ, βιτρίνες με δεκάδες φακούς για κάθε μηχανή... Συγκρατούμαι και αγοράζω τελικά μόνο κάτι εντελώς απαραίτητο (θα έπαιρνα και ένα φίλτρο αλλά άκουσα την τιμή του και άλλαξα γνώμη!). 
Για να μη σας κουράζω με τα ψώνια μας, κάποια στιγμή καταφέρνουμε να βγούμε από αυτό το μικρό ψηφιακό παράδεισο και συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Τρώμε Takoyaki, αγαπημένη μου λιχουδιά από την Πόλη ακόμη.  Μπαίνουμε σε ένα μαγαζί με pachinko (κάτι σαν τα δικά μας φρουτάκια, με τους λάτρεις του να μην απέχουν πολύ από τους δικούς μας φρουτάκηδες)


Από εκεί πάμε σε ένα μαγαζί του οποίου η φήμη φτάνει (από ό,τι μου λένε, εγώ δεν το είχα ξανακούσει) στα πέρατα της οικουμένης, λόγω της φοβερά εξελιγμένης συλλογής από μινιατούρες που διαθέτει προς πώληση. Όντως, βρήκαμε μερικά πολύ ενδιαφέροντα (και άλλα εντελώς αδιάφορα όπως ήταν λογικό). Τα περισσότερα πωλούνται από εκείνα τα μηχανάκια όπου βάζεις το κέρμα και στριφογυρνάς το μοχλό μέχρι να πέσει ένα στην τύχη.


Εγώ έφυγα με ένα μανιταρόπαιδο από το Mario & Bros, μια ιαπωνική θεότητα και κάτι γατάκια τα οποία βλέπω παντού αλλά δεν έχω καταλάβει τι ρόλο παίζουν. 
Πήγαμε και για σούσι! Θα πηγαίναμε σε ένα από αυτά που το τραπέζι στριφογυρνάει και παίρνεις ό,τι θέλεις αλλά κατά λάθος το προσπεράσαμε. Καταλήξαμε λοιπόν σε ένα όπου το προσωπικό ήταν όχι απλώς υπερβολικά ευγενικό και εξυπηρετικό, μιλάμε για καταστάσεις όπου ένας σερβιτόρος χοροπηδούσε για να διασκεδάσει το παιδάκι μιας οικογένειας! Πλάκα είχε, με το που έμπαινε πελάτης άρχιζαν να φωνάζουν όλοι μαζί, τον έβαζαν να καθίσει και σε δευτερόλεπτα του είχαν φέρει πετσέτα για τα χέρια και κάτι να πιει! 


Ξανά στο δρόμο όπου οι υπηρέτριες-κράχτες έχουν πολλαπλασιαστεί! Κάπου πρέπει να συμπληρώσω πως δεν γνωρίζω πολλά για τα maid cafes (όπως είπα δεν πήγα) ξέρω όμως πως δεν τίθεται θέμα οποιασδήποτε επαφής του πελάτη με τις σερβιτόρες-υπηρέτριες εκτός καφετέριας. Σε πολλές περιπτώσεις δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες (ή επιτρέπονται με αμοιβή της υπαλλήλου) και σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με οποιαδήποτε μορφή πορνείας. Το λέω γιατί ξέρω πως θα ακούσω πολλά τέτοια από τους φίλους μου που δεν χάνουν ευκαιρία για κράξιμο!
Μ'αυτά και με άλλα πολλά πέρασε η Κυριακή μας. Θα επανέλθω σύντομα με ανάρτηση για τις βόλτες μου στην περιοχή κοντά στο σπίτι και αυτά που ανακάλυψα!