Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Tuesday 27 December 2011

Πρωτοχρονιάτικη εκδρομή


Ξεκινάμε αύριο το βράδυ για πρωτοχρονιάτικο ταξιδάκι. Βάση μας η Οσάκα, από όπου θα επισκεφτούμε διάφορα μέρη. Πλάνο δεν έχουμε κάνει, οπότε θα περιμένετε να τελειώσουν οι γιορτές για να ακούσετε τις περιπέτειές μας.  Για την ώρα μπορώ μόνο να σας πω ότι θα φάμε υπέροχα φαγητά, θα βγάλουμε πολλές, πολλές φωτογραφίες και θα περάσουμε μια παραδοσιακή ιαπωνική πρωτοχρονιά. 
Εύχομαι η χρονιά του δράκου να είναι δημιουργική, να σας φέρει υγεία, ευτυχία και οικογενειακή γαλήνη. 
Καλά να περάσετε λοιπόν και τα λέμε του χρόνου! 

Friday 23 December 2011

Καλά Χριστούγεννα!


Το για πότε ήρθαν τα Χριστούγεννα δεν το κατάλαβα. Πέρασαν σχεδόν 2 μήνες από τη μέρα που έφτασα!  
Δεν θα σας πω για το πώς γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στην Ιαπωνία, όσοι ενδιαφέρεστε  μπορείτε να  διαβάσετε αυτό  
Θα σας ευχηθώ μόνο να περάσετε όμορφα, με τους ανθρώπους που αγαπάτε, να φάτε πολλά μελομακάρονα (εγώ παρέλαβα τα δικά μου μέσω ταχυδρομείου) και να ξεχάσετε για λίγο ό,τι δυσάρεστο επηρεάζει την καθημερινότητά σας. 
Meri- Kurisumasu λοιπόν, που λένε και οι Ιάπωνες.Θα τα πούμε πριν την Πρωτοχρονιά! 

Tuesday 20 December 2011

Επιστροφή στα θρανία σύντομα!

Σήμερα επισκέφτηκα για πρώτη φορά το φροντιστήριο ιαπωνικών μου. Πήγα για κάτι διατυπώσεις σχετικά με τη βίζα και με την ευκαιρία έριξα μια ματιά στο άμεσο μέλλον. Όσοι από εσάς έχετε περάσει από τα θρανία του Tömer ξέρετε πως είναι. Για όσους πάλι δεν είχαν την τύχη/ατυχία (συζητιέται πολύ) θα πω καταρχήν πως μετά το 1ο (με 2ο το πολύ) έτος στο πανεπιστήμιο πολλά πράγματα αλλάζουν στη ζωή ενός ανθρώπου. Όπως για παράδειγμα η ικανότητά του να κάνει νέους φίλους την πρώτη μέρα στο σχολείο. Πολλοί βέβαια είναι από τη φύση τους χαρισματικοί και δεν μασάνε. Εγώ είχα την ατυχία να ανήκω στην άλλη κατηγορία, των παιδιών που την πρώτη μέρα περιμένουν να τα ρωτήσουν αν θέλουν να παίξουν. Όχι πως μετά από αυτό έχω κανένα πρόβλημα να παίξω, χρειάζομαι όμως λίγο σπρώξιμο μέχρι να φτάσω στην  τσουλήθρα. 
Στο Tömer (για όσουν δεν ξέρουν το Tömer είναι φροντιστήριο τουρκικών στην Κωνσταντινούπολη)   το πρόβλημα της κοινωνικοποίησης ήταν σχεδόν ανύπαρκτο μια και την περίοδο που πήγα οι μισοί μαθητές ήταν Έλληνες. Το καθόλου αναμενόμενο πρόβλημα που αντιμετώπισα και εγώ (αλλά σε χειρότερο βαθμό όσοι πήγαιναν χωρίς να ξέρουν καθόλου τουρκικά) ήταν αυτό της συνεννόησης με τη γραμματεία. Μιλάμε για εκπληκτική έλλειψη γνώσης αγγλικών αλλά και σοβαρών ζητημάτων σε σχέση με τη δουλειά τους! 
Σήμερα λοιπόν πήγα με ένα ψιλοάγχος. Ο Gaku μου είπε επανειλημμένα πως μιλάνε αγγλικά αλλά δεν μπορώ να πω πως με έπεισε απολύτως. Επίσης είχα ένα άγχος πως μπορεί να είναι τίποτα εντελώς σοβαροί και αγέλαστοι άνθρωποι (οι οποίοι μου προκαλούν φοβερή νευρικότητα και καταλήγω να λέω πράγματα που δεν έχουν καμία λογική ή συντακτική βάση) . 
Βγαίνοντας από το ασανσέρ βλέπω τη γραμματεία. Δεν προλαβαίνω να κάνω κιχ και έχουν πεταχτεί 2-3 άτομα να με εξυπηρετήσουν. Μία από αυτούς με ρωτάει αν είμαι η Ηλέκτρα-σαν. Εγώ είμαι αυτή! Περνάμε σε ένα χώρο στον οποίο καθόμαστε και συστηνόμαστε. Με ρωτάει (με ένα τεράστιο χαμόγελο) πόσο καιρό έχει που ήρθα, αν μου αρέσει η Ιαπωνία και τις εντυπώσεις μου σε σχέση με τους ανθρώπους. Στη συνέχεια μου δίνει να συμπληρώσω τις φόρμες για τις οποίες έχω έρθει. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται ένας άλλος κύριος, ο οποίος επίσης με ρωτάει αν είμαι η Ηλέκτρα-σαν, μου συστήνεται (με χειραψία που με βρίσκει απροετοίμαστη) και μου ζητά να διαβιβάσω τους χαιρετισμούς του στον "Takahashi-san" (το Gaku) με τον οποίο μιλούσε τόσο καιρό. Μου δίνει και την κάρτα του (βασικό στοιχείο των κοινωνικών επαφών - θα το συζητήσουμε εν καιρώ) . Προκύπτει επίσης πως δεν έχω αγοράσει ένα χαρτόσημο (για το οποίο έχει ξεχάσει να μου πει ο Gaku) οπότε πάω και στο ταχυδρομείο (με σημείωμα στο χέρι, σαν παιδάκι δημοτικού). Αφού λοιπόν τελειώνουμε τα διαδικαστικά (και αφού αμελείται μία υπογραφή για την οποία θα επιστρέψω αύριο, παίρνω το πρόγραμμα του σχολείου. Στις 6 Ιανουαρίου έχουμε Προσανατολισμό (Orientatiıon) και στις 10 τελετή έναρξης μαθημάτων. Ούτε στο Hogwarts να ήμασταν!  Φυσικά όταν αργότερα τα διηγήθηκα όλα αυτά στο Gaku  δεν έλλειψε το προφανές αστειάκι για το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.
Η συνολική μου εντύπωση πάντως είναι θετικότατη. Το γεγονός πως μιλάνε αγγλικά (και μάλιστα καλά!) θεωρώ πως είναι θετικότατο (στο Tömer μας έλεγαν πως σκοπίμως δεν βάζουν στη γραμματεία αγγλοφωνους, για να μην ξεφύγουν από τις μεθόδους διδασκαλίας τους - ασχολίαστο) . 
Αυτά για να λέμε και κανένα νέο, όχι μόνο φαγητά και ιαπωνική κουλτούρα! 
Καληνύχτα (μην ξεχνάμε τις +7 ώρες) και καλή μας εβδομάδα :)

Thursday 15 December 2011

Επιτέλους... monja!


Ένα μήνα τώρα υπόσχομαι να γράψω για το πιάτο-καμάρι της γειτονιάς μου. Κάτι οι κήποι και οι ναοί που με ξεμυάλισαν, κάτι οι έκτακτες καταστάσεις (όπως η Disneyland!) το καθυστέρησα λίγο. Ήγκικεν όμως  το πλήρωμα του χρόνου! Πριν ξεκινήσω όμως τις περιγραφές και τις φωτογραφίες να πω κάτι που αναμένεται να συνταράξει όσους ξέρουν το παραμικρό για την Ιαπωνία: χτες το βράδυ γυρνώντας στο σπίτι από το σούπερ-μάρκετ είδα..... καυγά!!! 
Για όσους δεν κατάλαβαν προς τι ο πανικός, να πω πως ο καυγάς δεν είναι φαινόμενο του παρασκευοσαββάτου έξω από τα μπαρ. Δεν είναι καν φαινόμενο, μετά βίας συμβαίνει (το είπα στο Gaku και χάρηκε, μου είπε να το θυμάμαι γιατί θα το ξαναδώ σε 10 χρόνια). Ούτε φυσικά φτάνει στα τουρκικά άκρα με τα πιστόλια και τα μαχαίρια (ή τα ελληνικά με τα σπασμένα μπουκάλια και τους μπράβους).  

Το αφήνουμε όμως αυτό για να περάσουμε στο κυρίως πιάτο. Το οποίο είναι monja! Εναλλακτικά θα τη βρείτε ως monjayaki, όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία. 
Αρχικά να πω πως η monja είναι η τοπική εκδοχή του okonomiyaki (το οποίο για να είμαι ειλικρινής είναι καλύτερο) .  Το πώς φτιάχνεται είναι σχετικά απλό: Τα υλικά που θέλει να συμπεριλάβει κανείς  (συνήθως θαλασσινά, λάχανο, μανιτάρια, ενίοτε χαβιάρι κ.α.) αναμιγνύονται και δημιουργούν ένα πολύ πολύ νερουλό κουρκούτι.

 Τα θαλασσινά και οτιδήποτε χρειάζεται μαγείρεμα έχει μαγειρευτεί πριν μπει στο κουρκούτι.Να πω εδώ πως η  monja είναι σπεσιαλιτέ (και καμιά φορά μοναδικό πιάτο σε διάφορες παραλλαγές) όλων σχεδόν των εστιατορίων στη γειτονιά μου. Ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται η πλειοψηφία τους λέγενται Monja Sutoreeto (street). Σε αυτά τα μαγαζιά λοιπόν τα τραπέζια έχουν κάτι σαν ενσωματωμένο τηγάνι/ψησταριά και λειτουργούν με υγραέριο. 

 Φαντάζομαι πως όποιος τη φτιάχνει στο σπίτι χρησιμοποιεί αντικολλητικό τηγάνι, όπως με το okonomiyaki. Τα υλικά μπαίνουν στο τηγάνι/τραπέζι με τη λογική σειρά "ότι δεν χρειάζεται πολύ μαγείρεμα στο τέλος" . 
Πρώτα λοιπόν τα θαλασσινά, μετά το λάχανο κ.ο.κ. Τελευταίο μένει το νερουλό κουρκούτι. Τα υλικά που είναι ήδη στο τηγάνι ανακατεύονται με τρόπο που να σχηματίζουν κύκλο. Το κέντρο μένει κενό. Εκεί μπαίνει το κουρκούτι. 
Στη συνέχεια όλα ανακατεύονται και σε 1-2 λεπτά... 

και έτοιμο το φαγητό!

Από εμφάνιση δεν σκίζει, από γεύση όμως δεν της λείπει τίποτα! Δεν τρώγεται με chopsticks ή μαχαιροπίρουνα, αντιθέτως χρησιμοποιείται μια μικρή μεταλλική σπάτουλα.
Συνήθως το προσωπικό των εστιατορίων ασχολείται με το 
μαγείρεμα της monja. 
Πρόσφατα όμως (όπως σας  είπα και στην ανάρτηση για τη Disneyland) πήγαμε και σε ένα στο οποίο σου δίνεται η επιλογή να τη φτιάξεις εσύ ή να ζητήσεις από το προσωπικό να τη φτιάξει. Εμείς λοιπόν που είχαμε δει τη διαδικασία αρκετές φορές αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας και το αποτέλεσμα δεν μας απογοήτευσε!  

Monday 12 December 2011

Πριν αναφωνήσετε "Γεράματα!" ...

...να πω ότι στην Ιαπωνία τα ιαματικά λουτρά είναι αγαπημένος προορισμός μικρών και μεγάλων. Πολλές φορές θα δει κανείς τρεις γενιές να ξεκινάνε για τριήμερο σε κάποιο από τα πολλά θέρετρα του είδους (ως σεισμογενής χώρα η Ιαπωνία είναι γεμάτη με θερμές πηγές) .
Το περασμένο σαββατοκύριακο λοιπόν, ξεκινήσαμε και εμείς για το Gero, μια από τις πιο γνωστές λουτροπόλεις. 

Αφετηρία ο σταθμός του Τόκιο, από τον οποίο επιβιβαστήκαμε στο Shinkansen (το τραίνο για το οποίο με ρωτούσαν πολλοί από εσάς πριν καν μπω στο αεροπλάνο για Ιαπωνία) . Ε ναι λοιπόν, μπήκα και σε αυτό. Όχι, δεν ήταν τόσο γρήγορο που να με ρίξει πίσω όταν ξεκινούσε (δεν είναι πύραυλος και δεν σε διακτινίζει) . Είναι όμως γρήγορο. Φτάσαμε στην πόλη Nagoya σε 1 ώρα και 40 λεπτά, όταν το απλό τραίνο (με το "απλό" φυσικά  δεν εννοώ καρβουνιάρης) κάνει  5-6.  Μιλάμε για διαφορά δηλαδή! Από εκεί μπαίνουμε στο επόμενο τραίνο, με το οποίο κατευθυνόμαστε στην ενδιάμεση στάση πριν τα λουτρά. Στη μέση του πουθενά υπάρχει ένας δεντρόκηπος, το "Apple Park", στον οποίο μπορεί κανείς να νοικιάσει μία μηλιά. 

Διαλέγει δηλαδή τι είδους μηλιά θέλει και οι υπεύθυνοι του πάρκου του τη φροντίζουν καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Όταν έρχεται η εποχή της καρποφορίας, ο ενοικιαστής παίρνει την παρέα του και πάνε να μαζέψουν μήλα. Αγρότης δηλαδή, αλλά χωρίς τις συνηθισμένες αντιξοότητες!
Εκεί μαθαίνω διάφορα χρήσιμα, όπως για παράδειγμα το ότι μία μηλιά μπορεί να βγάλει 90 κιλά μήλα! Φοβερό;
Φεύγουμε και από το "χωράφι" και κατευθυνόμαστε προς τη λουτρόπολη. 

Στο ξενοδοχείο μας υποδέχονται με υποκλίσεις (αυτή η ιαπωνική ευγένεια πια!) και μας οδηγούν στα (παραδοσιακότατα) δωμάτιά μας. Στο πάτωμα υπάρχει τατάμι, ένα χαμηλό τραπεζάκι και κενός χώρος για το κρεβάτι (το οποίο είναι στρώμα και σκεπάσματα, που ετοιμάζει το προσωπικό όσο εμείς χουχουλιάζουμε στα λουτρά)

 Μας φέρνουν και yukata  στα μέτρα μας, για να είμαστε πιο άνετα. Η yukata είναι κάτι σαν kimono στην εντελώς απλοποιημένη του μορφή. Φοριέται κατά κόρον στα θερμά λουτρά και ο λόγος είναι απλός: είναι άνετο και εύκολο να το  φορέσεις (που σημαίνει ότι δεν θα κάνεις 2 ώρες να ντυθείς βγαίνοντας από το ζεστό νερό) . Με αυτή μπορείς να πας στο εστιατόριο (δεδομένου ότι είναι στο ξενοδοχείο βέβαια, δεν βγαίνουν βόλτα έτσι!) , να κοιμηθείς, να πας στα για μπάνιο...

Έτσι λοιπόν ξεκινάμε για πλατσούρισμα. Εγώ, που στο παρελθόν έχω φορέσει yukata μόνο για πλάκα και όχι μπροστά σε κόσμο, κάνω το λάθος να ακολουθήσω τις οδηγίες του Gaku, ο οποίος μου λέει να δέσω τη ζώνη χαμηλά στη μέση (όπως δηλαδή τη δένουν οι άντρες-μπορείτε να δείτε τη διαφορά στη φωτογραφία) . Έτσι καυαλήγω να βολτάρω στο ξενοδοχείο με τη yukata μισάνοιχτη (ευτυχώς φοράω φανελάκι, αλλιώς θα γελούσαν ακόμη οι ένοικοι). Κάποια στιγμή ευτυχώς με βλέπει η Miho-san να φτιάχνω τη ζώνη και μου λέει "Όχι έτσι, πιο ψηλά τη δένουμε" . Πάλι καλά δηλαδή!
Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τις ενδυματολογικές μου περιπέτειες. Πριν ακόμη ξεκινήσουμε για to Gero έχω ενημερωθεί για τα των λουτρών. Στις πληροφορίες μου περιλαμβάνεται και το γεγονός πως τα τατουάζ στην Ιαπωνία θεωρούνται σύμβολο της yakuza (και ας είσαι κοπέλα, και μάλιστα άσπρη σαν το γάλα). Εγώ που έχω ένα μικρό (και καθ'όλα αθώο) τατουάζ στον ώμο, έχω αποφασίσει πως θα βάλω ένα αδιάβροζο επίδεσμο για να το καλύψω για  να μη μου πουν κάτι. Φτάνοντας στα αποδυτήρια όμως συνειδητοποιώ πως έχω αφήσει τον επίδεσμο στο δωμάτιο. Η Miho-san με ηρεμεί λέγοντας πως ο κανόνας για τα τατουάζ ισχύει μόνο για τους άντρες. Δεν επιμένω, καθώς δεν έχω καμία όρεξη να τρέχω πίσω στο δωμάτιο. Τελικά πέρα από την παρέα μας δεν είναι κανείς στο μπάνιο, οπότε δεν μαθαίνουμε στην πράξη τι τελικά ισχύει (αυτό το γραφω με ένα τεράστιο χαμόγελο ανακούφισης). 
Η θερμοκρασία του νερού είναι ιδανική για χαλάρωση, δεν είναι όμως και για παραπάνω από μερικά λεπτά.  Επιστρέφουμε στα δωμάτιά μας και δίνουμε ραντεβού για το δείπνο. 
Στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας περιμένει μια φοβερά ευχάριστη έκπληξη: το τραπέζι μας είναι έτοιμο και μας περιμένει! στη μέση του τραπεζιού υπάρχει θράκα, στην οποία βρίσκονται έτοιμα μερικά ψάρια (για αρχή), ενώ σε πιατέλες γύρω από τη θράκα βρίσκονται μπριζόλες, θαλασσινά και λαχανικά, τα οποία θα ψήσουμε εμείς. Παράλληλα συνέχισαν να έρχονται και άλλα πιάτα: σούπες, σαλάτες, διάφοροι μεζέδες... (Τόσο φαγητό για τόσο λίγα άτομα είχα να δω από την τελευταία φορά που πήγα σε ταβέρνα με το μπαμπά μου) Όσοι με ξέρετε θα αναρωτιέστε πόσο άντεξα να φάω. Η αλήθεια είναι πως και εγώ απόρησα με τον εαυτό μου! 
Αμέσως μετά κατευθυνόμαστε στο μπαλκόνι, από όπου βλέπουμε τη μικρή λουτρόπολη να φωτίζεται από φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα. Τόσα χρόνια στην Τουρκία (όπου τα πυροτεχνήματα είναι μεν πιο δεδομένα από την ανατολή του ηλίου, αλλά μεγάλη μούφα) είχα ξεχάσει πόσο όμορφα είναι. Στο σημείο αυτό να πω πως ξέχασα τη μηχανή μου στο δωμάτιο, αλλά μην αγχώνεστε: πρωτοχρονιά έρχεται, θα βγάλω άφθονες φωτογραφίες!
Τελευταία στάση πριν κοιμηθούμε: οι καρέκλες μασαζ στο διάδρομο του ορόφου μας. Kαι μετά σου λένε ότι η ευτυχία δεν αγοράζεται: 200 γιεν μου κόστισαν τα 12 λεπτά στον παράδεισο.
Την επόμενη μέρα, μετά το πρωινό, κάνουμε check out και κατευθυνόμαστε στην πόλη για μια μεγάλη βόλτα.  
Στις ατραξιόν συμπεριλαμβάνεται  το λαογραφικό μουσείο, του οποίου η βασική ιδιαιτερότητα είναι η σκεπή του που είναι χαρακτηριστική της περιοχής,  καθώς και η ενδιαφέρουσα σειρά εκθεμάτων.
Υπάρχει επίσης ο ναός με τα sarubobo (κάτι κούκλες-μαϊμούδες, εκτενής αναφορά  στις οποίες θα ακολουθήσει) στον οποίο υπάρχει και πισίνα για ζεστό ποδόλουτρο καθώς και το άγαλμα. 


Tuesday 6 December 2011

Το βαπόρι απ'την Τουρκία


Χτες το πρωί έφτασαν και τα πράγματά μας από την Πόλη. Είχαμε στείλει τα απολύτως απαραίτητα αεροπορικώς  ενώ τα υπόλοιπα θαλασσοδέρνονταν στους ωκεανούς. Μετά από 2 μήνες στα αμπάρια του πλοίου λοιπόν, έπιασαν λιμάνι και έφτασαν ως την πόρτα μας. 22 κούτες. Από εκείνη την ώρα ξεπακετάρω, ξεσκονίζω και προσπαθώ να βρω γωνιά να παραχώσω τη σαβούρα που περιέχουν. Συνειδητοποιώ παράλληλα πως ο καταναλωτισμός μας έχει μετατρέψει σε ρακοσυλλέκτες, καθώς τους 2 μήνες που έκαναν να φτάσουν τα πράγματα δεν στερήθηκα το παραμικρό, ενώ κάποια από τα πράγματα που είχα δεν τα χρησιμοποίησα καν. Το "απολύτως απαραίτητα" έχει εξελιχθεί σε "απολύτως απαραίτητα+μερικά περιττά για να αισθανόμαστε πως έχουμε επαρκείς επιλογές" . 
Τέλος πάντων, αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως μέχρι να τελειώσω και να αδειάσει το σπίτι από τις 22 ευμεγέθεις κούτες δεν θα έχω χρόνο να γράψω ούτε για τη monja που υποσχέθηκα, ούτε για τα μήλα που μάζεψα το σαββατοκύριακο, ούτε για τα ιαματικά λουτρά στα οποία μάζεψα ζέστη για το χειμώνα. Μόλις τελειώσω όμως έχω υλικό για 3-4 αναρτήσεις. Ευχηθείτε μου καλό κουράγιο (θα προτιμούσα βέβαια ένα χεράκι βοηθείας, αλλά οι περισσότεροι είστε μακριά) . 

Friday 2 December 2011

Στα όρη στα άγρια βουνά

Το περασμένο Σάββατο υποτίθεται πως θα πηγαίναμε σε ένα βουνό κοντά στο Τόκιο.
Λέω υποτίθεται πως θα πηγαίναμε, γιατί ενώ είχαμε αποφασίσει να πάμε ξυπνήσαμε σχεδόν μεσημέρι. Σαν να μην έφτανε που ξυπνήσαμε αργά, καθίσαμε να κάνουμε και πρωινό σε εντελώς χαλαρούς ρυθμούς.
Εξίσου χαλαρό ήταν και το ντύσιμό μας, λες και θα πηγαίναμε για καφέ (εγώ δεν είχα καταλάβει καν πως πηγαίναμε σε κανονικό βουνό, νόμιζα πως πρόκειται για κάποιο πάρκο που απλά είναι σε λόφο).  
Το βουνό Takao είναι γνωστό για το κατακόκκινο χρώμα του αυτή την εποχή, το οποίο οφείλεται στα δέντρα momiji. Το momiji είναι ένα είδος σφενδάμου το οποίο βρίσκει κανείς παντού στην Ιαπωνία. Στους δρόμους, στα πάρκα, στους κήπους, στα βουνά, στις όχθες των ποταμών... Στην αρχή του χειμώνα λοιπόν, τα φύλλα του λίγο πριν πέσουν κοκκινίζουν.
Το Takao είναι επίσης γνωστό για τους ναούς του.
 Οι ναοί αυτοί, είναι αφιερωμένοι σε ένα kami , (κάτι σαν πνεύμα-θεότητα, το οποίο όμως θεωρείται από σκανδαλιάρικο εώς και διαβολικό), το Tengu και τον Naigubu, ο οποίος δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι ρόλο παίζει.  Αγάλματα τους βρίσκει κανείς διάσπαρτα σε όλη τη διαδρομή προς την κορυφή. Ας ξεκινήσουμε από το βουνό όμως!
Όταν τελικά αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ήταν ήδη 2. Η διαδρομή κράτησε πάνω 1 ώρα και 4 τραίνα. Όταν φτάσαμε, περισσότερος κόσμος κατέβαινε παρά ανέβαινε. Το περπάτημα ήταν λίγο, μετά όμως έπρεπε να μπούμε στην ουρά για το τελεφερίκ ή το λιφτ. Χρόνος αναμονής: 40' για το τελεφερικ, 20' για το λιφτ (αυτό που είναι σαν κούνια) . 
Εννοείται πως διαλέξαμε την κούνια, είχαμε ήδη αργήσει!
Φτάνοντας το πρώτο που βλέπουμε είναι μικρά μαγαζάκια τα οποία πουλάνε ένα παραδοσιακό γλυκό. Αργότερα μαθαίνω πως το γλυκό είναι υποτίθεται οι μύξες του Tengu. Στο σημείο αυτό διατυπώνω την απορία γιατί να στηθείς στην ουρά για να αγοράσεις μύξες διαβολικού πνεύματος, αλλά ακόμη δεν έχω πάρει απάντηση. 
Παρακάτω πουλάνε Takoyaki, ό,τι πιο νόστιμο υπάρχει στην ιαπωνική κουζίνα, κατά τη γνώμη μου.
Ξεκινάμε την ανάβαση. Περπατώντας βλέπουμε διάφορους μικρούς και μεγάλους ναούς (κυρίως βουδιστικούς) , αγάλματα, μαγαζάκια. 
Σε ένα σημείο βλέπουμε μια τεράστια ουρά 40-50 ατόμων. Ρωτάω τι είναι και μαθαίνω πως περιμένουν να αγοράσουν κάτι γλυκά που φτιάχνονται σχεδόν αποκλειστικά εκεί (επιχειρούμε να πάρουμε και εμείς στην επιστροφή αλλά δεν έχουν μείνει-να μην αργούσαμε).
Στο δρόμο για την κορυφή του βουνού σταματάμε για να επισκεφτούμε τον κήπο με τις μαϊμούδες. Εγώ υποθέτω πως πρόκειται για σχήμα λόγου αλλά τελικά είναι όντως ένας μίνι ζωολογικός μόνο με μαϊμούδες (δεν είχα ξαναδεί μαϊμού). 
Αφού ακούμε κάποια πράγματα από τον εκπαιδευτή - φροντιστή τους, συνεχίζουμε για την κορυφή. 
Στο δρόμο βλέπουμε πολλά μικρά αγάλματα του Βούδα, τα οποία έχουν κόκκινα κασκόλ και σκουφιά φορεμένα. Ρωτάω τι ρόλο παίζουν για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: "Μόνο οι άνθρωποι κρυώνουν; Χειμώνας έρχεται!". Τι να απαντήσεις...
 
(Naigubu)

Φτάνοντας στον κυριότερο ναό της περιοχής, βλέπουμε τα επιβλητικά (αν και ελαφρώς αστεία) αγάλματα των προαναφερθέντων πνευμάτων.
Βγάζουμε φωτογραφίες, κάνουμε μια βόλτα στο ναό και συνεχίζουμε.  
(Tengu)

 Παρακάτω βρίσκουμε περισσότερους ναούς, ένα μονοπάτι με φαναράκια, μαγαζάκια, μια σειρά από μικρά αγάλματα του Βούδα και 
τέλος την πολυπόθητη κορυφή!
 Έχει ήδη αρχίσει να νυχτώνει οπότε αρχίζουμε να ξεπαγιάζουμε.  Απολαμβάνουμε τη θέα αλλά όχι για πολύ, μην μας βρει και καμιά πνευμονία στις ερημιές! Στο γυρισμό η ουρά για το τελεφερίκ είναι τόσο μεγάλη που παίρνουμε νουμεράκι με χρόνο αναμονής 50 λεπτά! Μέσα στο κρύο! Το καταπίνουμε και αυτό γιατί ουσιαστικά εμείς φταίμε που παγώσαμε, καθόμαστε σε μια γωνιά και περιμένουμε.  
Τα μαγαζάκια έχουν αρχίσει να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι οικογένειες με παιδάκια έχουν ξεπεράσει τα όρια των αντοχών τους (οπότε τα παιδάκια γκρινιάζουν και τα μωρά κλαίνε), η εκδρομή αρχίζει να μπάζει από παντού.
Όταν τελικά γυρνάμε (μετά από μια στάση στο Shinjuku για να πάρουμε εισιτήρια για τη Disneyland)  έχουμε εξαντληθεί,πεινάσει, κρυώσει. Λέμε να πάμε να φάμε κάτι στα γρήγορα, οπότε κατευθυνόμαστε στο πλησιέστερο monjaδικο. Γεμάτο! Το ίδιο και τα επόμενα 6! Καταλήγουμε σε ένα με πολύ καλή φήμη. Φήμη της οποίας μέρος δεν είναι όμως το γεγονός πως σου φέρνουν τα υλικά και σε αφήνουν να φτιάξεις τη monja μόνος σου. 
Με καμάρι λοιπόν σας ανακοινώνω πως έφτιαξα το πρώτο μου ιαπωνικό φαγητό. Οι λεπτομέρειες για το τι είναι η monja και το πως φτιάχνεται, στην επόμενη ανάρτηση!