Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Tuesday 27 March 2012

Εικονική ξενάγηση!

Την ιδέα έδωσε η Αμαλία, η οποία έκανε βόλτα στους δρόμους, το μετρό και τα αξιοθέατα της Μόσχας από τον καναπέ της. Εικονική ξενάγηση! Λειτουργεί ως εξής: Στην εποχή της πληροφορίας, σχεδόν όλοι έχουν τουλάχιστον λογαριασμό Skype, αν όχι FaceTime, Viber και όλα τα υπόλοιπα. Κλείνουμε λοιπόν ραντεβού και σας ξεναγώ σε κάτι που θέλετε να δείτε! Σε λογικά πλαίσια βεβαίως, καθώς έχω μαθήματα, τα τραίνα είναι ακριβά και ο χρόνος περιορισμένος. 
Η πρώτη μου εικονική ξενάγηση ήταν με την Κατερίνα, την οποία πήγα μέχρι το σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς μου (δεν θα σχολιάσω τις λεπτομέρειες αλλά μόνο η Κατερίνα θα μπορούσε να ενθουσιαστεί τόσο με μια βόλτα στο σούπερ-μάρκετ) . 
Αυτή την περίοδο (και μέχρι τα τέλη Απριλίου περίπου) δεν έχω 3G ίντερνετ, οπότε δεν ξεκινάμε ακόμη αλλά σας ενημερώνω για να επικοινωνήσετε εν καιρώ! Το mail μου μπορείτε να το βρείτε  στα δεξιά της σελίδας (αυτό ισχύει για όσους δεν έχουν πιο άμεσους τρόπους επικοινωνίας).

Monday 26 March 2012

Βοηθήστε το blog να εξελιχθεί!

Σε παλιότερες αναρτήσεις σας ζήτησα να αφήσετε σχόλια αν υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο θέλετε να μάθετε περισσότερα. Δεν πήρα πολλές απαντήσεις, κάτι το οποίο θα απέδιδα στην έλλειψη ενδιαφέροντος για το blog αν δεν έβλεπα τα στατιστικά των επισκεπτών.   Αποφάσισα λοιπόν να κάνω πιο συγκεκριμένη την ερώτηση και πιο εύκολη την απάντηση. Κάτω από τις ετικέτες, στα αριστερά της σελίδας μπορείτε να ψηφίσετε τα θέματα που σας ενδιαφέρουν. Η ψηφοφορία θα παραμείνει ανοιχτή για ένα μήνα. Εάν οι απαντήσεις δεν σας καλύπτουν, φοβάμαι πως θα πρέπει να αφήσετε σχόλιο (μα τι φοβάστε, δεν μπορώ να καταλάβω!) 
Επίσης, σκέφτομαι να δημιουργήσω σελίδα του blog στο Facebook για πιο εύκολη/άμεση πρόσβαση, οπότε θα ήθελα μια δεύτερη γνώμη και για αυτό (φτου μου να μη με ματιάσω, ούτε ο Γιωργάκης δεν κατάφερε να φέρει τέτοια αμεσοδημοκρατία και συμμετοχικότητα!)
Μπορείτε να ψηφίσετε και για τα 2 θέματα (ή για όποιο σας ενδιαφέρει) μέσα στον επόμενο μήνα. 
'Φχαριστώωωωωωωω!

To Τόκιο των αντιθέσεων και των χρωμάτων!

Είπα να αφιερώσω μία ανάρτηση σε φωτογραφίες από διάφορα μέρη στο Τόκιο. Ακολουθούν εμπορικά και ουρανοξύστες, μικρά παραδοσιακά σπίτια και οικογενειακές επιχειρήσεις, τόποι προσευχής, εμπορικοί δρόμοι και εστιατόρια!
 Η ήσυχη και πολύχρωμη γειτονιά της πρώτης φωτογραφίας βρίσκεται στην ακτή της πόλης, που είναι γεμάτη από τεχνητά νησάκια. Οι περισσότερες συνοικίες σε αυτή την πλευρά της πόλης είναι ήσυχες, καθαρές, γεμάτες με μικρά 2όροφα σπίτια (αν και τελευταία έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους μεγαθήρια 30 και 40 ορόφων).  Τις προτιμούν οικογένειες  λόγω της ησυχίας και της ασφάλειας, αλλά και επιχειρηματίες λόγω της μικρής απόστασης από την περιοχή Marunouchi, όπου βρίσκονται τα κεντρικά πολλών πολυεθνικών (βλ. 2η φωτογραφία)
Ο αστικός μύθος λέει πως ο ιδρυτής της Mitsubishi αγόρασε το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής (πριν από 1 αιώνα) και αυτός είναι ο λόγος που εκεί βρίσκει κανείς πολλές θυγατρικές της εταιρείας καθώς και το παλιό κτίριο της εταιρείας το οποία σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο. 
Μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το Marunouchi με τους γυάλινους ουρανοξύστες, βρίσκεται ο σταθμός Yurakucho (3η φωτογραφία), από τα αγαπημένα μου μέρη λόγω της μοναδικότητάς και της φωτογένειάς του! 
Ας μετακινηθούμε όμως προς τις πιο γνωστές περιοχές της πόλης, αυτές στις οποίες σπεύδουν οι τουρίστες. Έγραψα ήδη για την περιοχή Akihabara  και θα αναφερθώ στον πασίγνωστο ναό Asakusa στις επόμενες αναρτήσεις. Ας πάμε στην περιοχή Shibuya, η οποία,μαζί με μερικές γειτονικές περιοχές θεωρείται το κέντρο της διασκέδασης και της μόδας, με δεκάδες εμπορικά γύρω από το σταθμό. Όταν περπατάει κανείς στο δρόμο, βλέπει μοναδικά ρούχα και χτενίσματα, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπων που συναντά δεν ξεπερνάει τα 30.
 Δεν πρόκειται να αναφερθώ στο Shinjuku για την ώρα, καθώς δεν έχω αρκετό φωτογραφικό υλικό για να σας δώσω μια ολοκληρωμένη εικόνα της γειτονιάς που φιλοξενεί το μεγαλύτερο σταθμό στον πλανήτη! Θα περάσω στην περιοχή Minato, στην οποία βρίσκεται ο διάσημος πύργος του Τόκιο, η δεύτερη ψηλότερη κατασκευή του είδους, στην Ιαπωνία.Εμπνευσμένος από τον πύργο του Άιφελ, είναι από εκείνα τα αξιοθέατα που δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν είναι περίεργα με την καλή έννοια ή απλώς περίεργα.
 Η περιοχή φιλοξενεί επίσης τεράστιο αριθμό ναών (6η φωτογραφία), με κάποιους από αυτούς να συναποτελούν τη διαδρομή ενός είδους προσκυνήματος, το Roppongi με τις δεκάδες πρεσβείες καθώς και τα κεντρικά πολλών μεγάλων εταιρειών.
Άλλες γνωστές περιοχές περιλαμβάνουν το Meguro,το οποίο είναι μια από τις πιο ακριβές συνοικίες στη χώρα, τη Ginza (7η φωτογραφία) για την οποία έχω γράψει διάφορα κατά καιρούς, το Takadanobaba (όπου βρίσκεται και το σχολείο μου) κ.α.
Το Τόκιο είναι τεράστιο, γεμάτο αντιθέσεις, γωνιές που περιμένουν να ανακαλυφθούν, χρώματα και σχήματα. Συναντά κανείς φουτουριστικά κτίρια και παραδοσιακούς κήπους, ηλικιωμένες κυρίες με κιμονό στα Starbucks, ναούς με ιστορία αιώνων και γωνιές ειδικά αφιερωμένες στη μνήμη rock stars. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;;

Friday 23 March 2012

Ιαπωνικά internet café

Τις προάλλες απέκτησα κάρτα μέλους σε ίντερνετ καφέ κοντά στο σχολείο μου. Όχι πως πάω συχνά, δεν έχω ίντερνετ στο σπίτι ή σκοπεύω να ξαναπάω μέσα στους επόμενους μήνες. Έβγαλα κάρτα μέλους γιατί είναι υποχρεωτικό ! Αναρωτήθηκα γιατί αλλά οι απορίες μου επρόκειτο να απαντηθούν  μέσα σε μερικά λεπτά. Περνάμε τις μπάρες στις οποίες σκανάρουμε τις κάρτες μέλους και βρισκόμαστε στο drink bar. Απεριόριστα αναψυκτικά, χυμοί, ακόμη και σούπες. Προχωράμε παρακάτω και συναντάμε ένα χώρο με τραπέζια μπιλιάρδου, βελάκια, ακόμη και φρουτάκια. Ο επόμενος χώρος είναι ένας ατελείωτος λαβύρινθος  ραφιών με αμέτρητους τόμους manga.  Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να διαλέξουν όποιο θέλουν και να οτ ξεφυλλίσουν στους χώρους του καταστήματος. Ακολουθεί ο χώρος με τους υπολογιστές (μέχρι εκείνη τη στιγμή απορούσα τι είδους ίντερνετ καφέ είναι αν δεν έχει υπολογιστές) . Πρόκειται για μικρά τετράγωνα κουτιά (δεν τα λες δωμάτια) όπου υπάρχει ένα γραφείο, μια καρέκλα, ένας υπολογιστής. Απέναντι βρίσκονται κουτιά ίδιων διαστάσεων, με υπολογιστές. Μοναδική διαφορά: Δεν υπάρχει γραφείο αλλά στρώμα στο πάτωμα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μένουν σε ίντερνετ καφέ στην Ιαπωνία. Μέχρι και τη διεύθυνση χρησιμοποιούν για να παραλααμβάνουν τα γράμματά τους! Παρακάτω βρίσκουμε ένα χώρο με φοριαμούς (λογικό) και τις τουαλέτες. Λέω τουαλέτες αλλά ο σωστός όρος είναι μπάνια, καθώς υπάρχουν ντουζιέρες. 
Σταμάτάμε την ξενάγηση και αρχίζουμε να εκμεταλλευόμαστε όλα όσα μας προσφέρονται: Μία ώρα σε ίντερνετ καφέ κοστίζει περίπου 6 ευρώ (υπάρχουν ειδικά πακέτα για όσους μένουν 8 ώρες και περισσότερο), τιμή που περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω. Από τη στιγμή που περνάει κανείς στο χώρο του καφέ, τα πάντα είναι δωρεάν. Στην έξοδο πληρώνει μόνο για το χρόνο που έμεινε. Ακριβό αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή, φτηνό αν πηγαίνεις για ύπνο! 

Monday 19 March 2012

Karaoke!

Karaoke (カラオケ) θα πει άδεια ορχήστρα. Είπα να ξεκινήσω με το κλισέ καθώς όσα ακολουθούν μου ήταν άγνωστα πριν έρθω στην Ιαπωνία και φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει για πολλούς από εσάς.
Στην Ελλάδα, όπως και σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου, το καραόκε συνεπάγεται κοινό, χειροκρότημα και ενίοτε ψωνάρες που πιάνουν το μικρόφωνο και ξεχνάνε να το αφήσουν.
Στην Ιαπωνία (όπως και σε άλλες γειτονικές χώρες) το concept είναι τελείως διαφορετικό.
Έχεις τους φίλους σου, ένα μικρό δωμάτιο, 2-3 μικρόφωνα, 2 τηλεχειριστήρια με touch-screen και -αναλόγως με την αλυσίδα- φτηνά ή απεριόριστα ποτά. Δεν απαιτείται ταλέντο.Ούτε και στην Ελλάδα υπάρχει ως προϋπόθεση, γιατί όμως να καταστρέψεις τη βραδιά σου ακούγοντας ένα μάτσο ατάλαντους αγνώστους;
Να ξεκαθαρίσω κάτι, γιατί φοβάμαι μην σας αφήσω με την εντύπωση πως έχω καλή φωνή (όσους δεν με ξέρετε, για όσους με ξέρουν δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος): Όταν τραγουδάω μαραίνονται τριαντάφυλλα και αυτοκτονούν χρυσόψαρα. Όχι πως μου αρέσει ιδιαίτερα δηλαδή, ούτε και εγώ δεν αντέχω την κακοφωνία μου.
Το καραόκε όμως είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση: Πας για να ουρλιάξεις, να το παίξεις Έλβις, να δοκιμάσεις τις ικανότητές σου στο μέταλ και να ξεδώσεις.
Πολλοί Ιάπωνες (ερασιτέχνες τραγουδιστές, φανατικοί του καραόκε και άλλοι) πηγαίνουν μόνοι στον ελεύθερο χρόνο τους με στόχο να εξασκηθούν, να χτυπηθούν, να τσιρίξουν, να προετοιμαστούν για την επόμενη έξοδο με τους φίλους τους... Στα ιαπωνικά λέγονται hitokara [hito(ri)=ένας, μόνος + kara(εκ του karaoke)].
Όσοι λοιπόν έχετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε ένα κανονικό καραόκε, όπου μπορείτε να μονοπωλήσετε το μικρόφωνο χωρίς δεύτερη σκέψη, μην το σκέφτεστε!

Saturday 17 March 2012

Catching up

Πέρασαν 2 εβδομάδεςαπό την τελευταία μου ανάρτηση. Θέλω να επικαλεστώ πολλές δικαιολογίες, η αλήθεια όμως είναι πως απλά τεμπέλιασα. Έκανα πολλά όμως τις προηγούμενες μέρες και τώρα που άρχισαν οι διακοπές (3 εβδομάδες) θα σας τα απαριθμήσω με τακτικές αναρτήσεις.
Ξεκινάω από τα νέα μου, με πρώτο αυτό του σεισμού. Όπως θα ακούσατε οι περισσότεροι, τις πριν μερικές μέρες είχαμε ένα σχετικά μεγάλο σεισμό. Ειπώθηκε πως ήταν ο μεγαλύτερος μετά από αυτόν της 11ης Μαρτίου, πράγμα το οποίο σύμφωνα με πολλούς φίλους μου δεν ισχύει. Όπως και να έχει το πράγμα, υπήρξε μια σχετική ανησυχία και κινητικότητα, ειδικά στην τάξη μου, όπου όλοι έχουμε έρθει σχετικά πρόσφατα στην Ιαπωνία.  Όλες οι συζητήσεις για αναμενόμενο μεγάλο σεισμό, την περσινή καταστροφή κτλ φούντωσαν πάλι. Προσωπικά το βρίσκω κάπως άχρηστο (και κάπως επικίνδυνο) να βάζει κανείς τον εαυτό του σε panic mode στο θέμα των φυσικών καταστροφών.  Γενικότερα είμαι της άποψης πως κάνεις ότι μπορείς για να μειώσεις τις πιθανότητές να σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και από κει και πέρα αφήνεις τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους. Κύματα 5 και 10 μέτρων δεν παλεύονται εύκολα όσο καλός σέρφερ και να είναι κανείς.
Αυτά από το μέτωπο των φυσικών καταστροφών. Ας πάμε τώρα στις διακοπές. 3 εβδομάδες ξεκούρασης, επαναλήψεων (με μέτρο), καραόκε και φωτογραφίας. Ήδη έχω κάνει ένα γενικό πλάνο σουλατσαρίσματος, το οποίο περιλαμβάνει ένα τεράστιο κατάστημα με παγωτά, το Βούδα του Kamakura, ξενάγηση ενός φίλου που μόλις έφτασε από Τουρκία, κραιπάλη με τους συμμαθητές μου.
Ετοιμάζω επίσης μια λίστα των πραγμάτων που είναι διαφορετικά στην Ιαπωνία (είτε σε σχέση με την Ελλάδα, είτε με τον υπόλοιπο κόσμο). Θα αργήσει λίγο καθώς θέλω να συμπεριλάβω όσο περισσότερα πράγματα μπορώ.
Τέλος, ετοιμάζω ένα "Μια μέρα στο Tokyo, σε εικόνες" αλλά και αυτό θα μου πάρει αρκετές ημέρες ακόμη. Υπομονή, τώρα που μπορώ να κοιμάμαι ως το μεσημέρι θα ξυπνάω με καλή διάθεση και θα γράφω περισσότερο. Υπενθυμίζω πως δεχόμαστε παραγγελίες, οπότε αν υπάρχει κάτι για το οποίο θέλετε να μάθετε περισσότερα, να δείτε φωτογραφίες κτλ δεν έχετε παρά να μου το πείτε στα σχόλια. Εξαιρούνται τα anime και τα manga καθώς είμαι άσχετη.
Υπενθυμίζω επίσης πως όποτε θέλετε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες, δεν έχετε παρά να πάτε στο λογαριασμό Flickr μου (ο οποίος επίσης έμεινε κάπως αδρανής τελευταία αλλά όχι όσο το blog).

Thursday 1 March 2012

Ζητείται Δρομέας (;)

Άλλη μια μικρή ανάπαυλα και επέστρεψα δυναμικά. Πόσο δυναμικά; Με τον Tokyo Marason. 
Προηγείται άλλη μία από τις ατελείωτες εισαγωγές μου.
Όπως ξέρετε οι περισσότεροι, είμαι από την Ξάνθη, την οποία (όχι αδίκως) αποκαλούμε Πόλη με τα Χίλια Χρώματα. Η Ξάνθη (για τους αδαείς) είναι μια πόλη που δεν φημίζεται για τις παραλίες, τα τυριά ή τα μνημεία της και ας μην της λείπει τίποτα από τα παραπάνω. Αυτό για το οποίο καμαρώνουμε όμως, είναι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, με αποκορύφωμα, φυσικά, το καρναβάλι. Ακόμη και τώρα που είμαι μακριά, το καρναβάλι παραμένει η αγαπημένη μου γιορτή για όλες τις υπέροχες αναμνήσεις (και τα κενά μνήμης) που μου χάρισε τα προηγούμενα χρόνια. 
Όταν λοιπόν ξημέρωσε η Κυριακή και ήξερα πως λίγες ώρες αργότερα οι φίλοι μου θα χορεύουν ασταμάτητα σε ρυθμούς ξεπερασμένων αλλά πάντα καρναβαλικών τραγουδιών από τα '90s, με ένα μπουκάλι μαυροδάφνης ανά χείρας, μπορείτε να φανταστείτε την απογοήτευσή μου.  Ξαφνικά όμως, άρχισαν να ακούγονται φωνές από το δρόμο. Σφυρίχτρες, συνθήματα, χειροκρότημα… Έτρεξα στο παράθυρο να δω τι γίνεται και αυτό που αντίκρυσα ήταν ένας αυτοκινητόδρομος γεμάτος πολύχρωμο και γεμάτο ενέργεια κόσμο! Είχα ξεχάσει εντελώς το μαραθώνιο.
 
Να ξεκαθαρίσω πως σαν αθλητικό ή πολιτιστικό γεγονός δεν με συγκίνησε ποτέ. Δεν καταλαβαίνω την ανάγκη να τρέξει κανείς (ένας ολύμπιος θεός ξέρει πόσα) χιλιόμετρα εν έτει 2012 μ.Χ. Εκτός αυτού, θεωρώ πως κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν ταλαιπωρεί τον εαυτό του κατά αυτό τον τρόπο. Άρα: ο μαραθώνιος είναι ένα μάτσο παράξενοι που τρέχουν για ώρες μέσα στην πόλη. 
Όχι όμως στο Tokyo! Αν όχι οι μισοί, τουλάχιστον το 1/3 των συμμετεχόντων, φορούσε παράξενες στολές: Στολή μαζορέτας, κιμονό, κοστούμι, πόκεμον, καφές από τα στάρμπακς… 
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος!
Ο αυτοκινητόδρομος που περνάει μπροστά από το σπίτι, βρισκεται περίπου 6 χιλιόμετρα από τον τερματισμό. Σύμφωνα με τον συμπαθέστατο (και φωνακλά) ανταποκριτή στην τηλεόραση, πολλοί έχουν τερματίσει εδώ και ώρα.Που σημαίνει ότι όσοι έχουν μείνει πίσω δεν πάνε για την πρώτη (ούτε καν για την 60η) θέση. Φορτώνομαι λοιπόν φωτογραφική και τρίποδο, ντύνομαι σαν εσκιμώος (μα που τρέχουν με αυτό το κρύο;) και βγαίνω βιαστικά, θεωρόντας πως θα δω τους τελευταίους να περνάνε λίγα λεπτά αργότερα.

Στη σύντομη διαδρομή μέχρι τη γέφυρα από την οποία θα χειροκροτήσουμε μαθαίνω τα εξής:
Ο Μαραθώνιος (που πήρε τη σημερινή του μορφή πριν από 4-5 χρόνια) διοργανώνεται σε ετήσια βάση. Ο αριθμός των συμμετοχών φτάνει τις 30.000, ενώ άλλες 10.000 αιτήσεις απορρίπτονται (γιατί δεν θα χωρούσαν ούτε κατά μήκος της διαδρομή οι συμμετέχοντες) . Από αυτούς, τα 2/3 τρέχουν όλη τη διαδρομή, ενώ μόλις το 1/3 (καμιά φορά και λιγότερο) τρέχει τα 10 χιλιόμετρα. 
Συχνά οι νικητές είναι ξένοι (κυρίως Αφρικανοί, όπως και σε κάθε διοργάνωση).
Το 2007 ήταν η πρώτη φορά που δεν έβρεξε τη μέρα του αγώνα. Όπως και στο καρναβάλι όμως, ο κόσμος δεν ξενερώνει με τίποτα!

Φτάνουμε στη γέφυρα όμως οπότε σταματά η εκπομπή με τα προγνωστικά και αρχίσει η ζωντανή μετάδοση.
Αυτό που βλέπω είναι ένα πολύχρωμο ποτάμι αθλητών ως εκεί που φτάνει το μάτι. Ένα χιλιόμετρο κόσμος!  Όντας μερικά μέτρα από τους δρομείς, αρχίζω να παρατηρώ λεπτομέρειες: 


Αμέτρητοι ηλικιωμένοι.Το γκρουπ των 60+ εκπροσωπείται με το παραπάνω (και εγώ κουράζομαι όταν ανεβαίνω στο σπίτι με τα πόδια) .

Αμέτρητοι είναι και οι ξένοι. Σχολιάζω στο Gaku πως δεν αποκλείεται να είμαι η μόνη ξένη στο Tokyo που δεν πήγε να τρέξει και μου λέει πως οι περισσότεροι έρχονται από αλλού, μόνο για το μαραθώνιο. Με δεδομένο το γεγονός πως οι περισσότεροι δεν είναι επαγγελματίες αθλητές (ούτε ιδιαίτερα καλοί, με δεδομένο ό,τι άλλοι έχουν τελειώσει εδώ και ώρες, ενώ αυτοί έχουν άλλα 6 χιλιόμετρα), σκέφτομαι πως είναι μεν αξιέπαινος ο ζήλος τους, από την άλλη όμως ενισχύεται η πεποίθησή μου πως οι μαραθωνοδρόμοι είναι περίεργοι. Που πας καλέ μου άνθρωπε στην άλλη άκρη του κόσμου για να τρέξεις 40 χιλιόμετρα μέσα στο αγιάζι;;;) 


Πολλοί από τους αθλητές στην πραγματικότητα έχουν πληρωθεί για να τρέξουν με διαφημιστικές ταμπέλες, μπλούζες ή στολές . Απορώ τι έλεγε η αγγελία.

Άλλοι είναι ημίγυμνοι (και στο βάθος ακούω τη μαμά μου να μουρμουρίζει πως θα πάθω πνευμονία αν πάω μέχρι το περίπτερο χωρίς μπουφάν) .

Συνειδητοποιώ επίσης πως τόση ώρα δεν απόρησα για το προφανές: Ο τύπος με τη στολή καφέ από τα σταρμπακς πώς ακριβώς έτρεξε 35 χιλιόμετρα;

Παραδίπλα, μια νεαρή ουρλιάζει ενθαρρυντικά συνθήματα στους αθλητές. Αργότερα συνειδητοποιώ πως το μωρό της κοιμάται γαλήνιο στο μάρσιπο, με το κεφαλάκι του ακριβώς κάτω από το στόμα της: τα μωρά εδώ είναι σαν μινιατούρες θιβετιανών μοναχών που έχουν πάρει όρκο σιωπής. Ή αρκούδες γύρω στα Χριστούγεννα. 
Η ώρα περνάει γρήγορα και ευχάριστα.  Μπορεί να χάσαμε την παρέλαση στην Ξάνθη, πήραμε όμως μια μικρή δόση "καρναβαλιού" . 
Στο γυρισμό, βλέπουμε κόσμο να τρέχει σε άσχετα μέρη: στα πεζοδρόμια, στις σκάλες του μετρό, στις διαβάσεις. Εμπνευσμένοι, προφανώς, από τους αθλητές, θέλουν και αυτοί να πάρουν μια μικρή δόση Marason. Αποφασίζω πως αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να ξεφορτωθώ την περιττή ενέργεια, να χοροπηδήσω και να γελάσω δυνατά  χωρίς να τρομάξω τους γύρω μου . Αρχίζω λοιπόν να τρέχω και δεν σταματάω μέχρι τη στιγμή που δεν μπορώ να ανασάνω από τα γέλια!