Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Thursday 28 June 2012

Επιτέλους διακοπές!

Από σήμερα το πρωί ξεκινάνε και επίσημα οι 2 εβδομάδες διακοπών στο σχολείο! Σε holiday mode είχα μπει εδώ και μέρες οπότε μπορείτε να φανταστείτε την ανακούφισή μου όταν σήμερα το πρωί δεν χτύπησε το ξυπνητήρι. 
Χτες, τελευταία μέρα, πήγαμε εκδρομή στην περιοχή Nikkō (日光). Εκεί βρίσκονται 3 ναοί που συναποτελούν Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO, είδαμε τον εντυπωσιακό καταρράκτη Kegon και κάναμε πικ-νικ στην όχθη της λίμνης Chuzenji. Θα ακολουθήσουν λεπτομέρειες σύντομα, για την ώρα όμως θα μου επιτρέψετε να σας αφήσω και να πάω να δω Φιλαράκια τρώγοντας -πανάκριβο- καρπούζι στο μπαλκόνι μου. Όσοι βιάζεστε να δείτε φωτογραφίες, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο Flickr ! 
Να σας πω επίσης πως από βδομάδα έρχεται η φίλη μου η Jayda για ένα μήνα και σχεδιάζω να την ξεναγήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Αν αργήσω να ανταποκριθώ σε mail, mention και dm, ζητάω συγνώμη από τώρα και ελπίζω πως θα δείξετε κατανόηση. 
Καλό βράδυ λοιπόν και καλό καλοκαίρι!

Saturday 23 June 2012

Yōkoso! Πότε φεύγεις;


Η σκέψη για αυτή την ανάρτηση υπήρχε εδώ και μήνες. Όλο το ανέβαλλα καθώς ήθελα να δω το ζήτημα όσο το δυνατόν πιο σφαιρικά, πράγμα που μόνο με τον καιρό καταφέρνει κανείς. Η ευκαιρία ωστόσο εμφανίστηκε με τη μορφή αιτήματος της χρήστριας Σοφία Κ.  στο τουίτερ. 
Το θέμα μας είναι οι Ιάπωνες και οι ξένοι. Η σύνθετη φύση του, το σχετικά μικρό διάστημα που μένω στο Τόκιο και το γεγονός πως όσα ισχύουν για το Τόκιο δεν ισχύουν απαραιτήτως και για την υπόλοιποι χώρα, είναι μερικοί παράγοντες που θα ήθελα να λάβετε υπόψιν.Αν φυσικά έχετε παρόμοιες ή εντελώς διαφορετικές απόψεις και εμπειρίες μπορείτε να τις μοιραστείτε στα σχόλια. 
Οι ξένοι στην Ιαπωνία ανήκουν κατά τη γνώμη μου σε 2 κατηγορίες: σε αυτούς από τη ΝΑ Ασία, με τους οποίους μοιράζονται αρκετά χαρακτηριστικά (πολιτισμικά, θρησκευτικά, γλωσσικά και δευτερευόντως εμφανισιακά), και τους υπόλοιπους. Η κορεατική και η κινεζική κοινότητα είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη και η παρουσία τους ξεκινά πολύ πριν εμείς οι υπόλοιποι ανακαλύψουμε πως εδώ ανατέλει ο ήλιος. Η στενή επαφή ωστόσο φέρνει και εντάσεις (έχετε την εντύπωση πως η σχέση μας με την Τουρκία θα περνούσε τόσες τρικυμίες αν μας χώριζε κάτι παραπάνω από μερικά ναυτικά μίλια;)  και οι εντάσεις κάθε άλλο παρά θετική εικόνα για τον "Άλλο" αφήνουν στους ανθρώπους. Στην περίπτωση της Ιαπωνίας όμως τα πράγματα λειτουργούν κάπως διαφορετικά. Οι Ιάπωνες γενικώς αδιαφορούν για κάθε είδους επικαιρότητα, πολιτική, ζητήματα ρατσισμού κτλ. Το μόνο που τους ενοχλεί είναι το γεγονός πως δεν τους συμπαθούν οι γείτονές τους (το οποίο συχνά μεταφράζεται σε σχόλια εκτός τόπου και χρόνου, όπως πχ ότι "δεν χάλασε και ο κόσμος αν χάθηκαν 10.000 Ιάπωνες με το τσουνάμι") αλλά και με αυτό δεν κάθονται να ασχοληθούν ιδιαίτερα. 
Από την άλλη, η εντύπωση πως οι Κορεάτισσες που ζουν στην Ιαπωνία εργάζονται μόνο στη βιομηχανία του σεξ είναι τρομακτικά διαδεδομένη. Το ίδιο και η εντύπωση πως οι περιοχές όπου ζουν Κορεάτες (και άλλοι ξένοι) είναι αυτές με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα. Στην πραγματικότητα, η εγκληματικότητα στην περιοχή Σιν-όoκουμπο (επονομαζόμενη και Koreatown) έχει να κάνει κυρίως με κλοπή ποδηλάτων από μεθυσμένους νέους που έχασαν το τελευταίο τραίνο. 
Σε περιοχές με -ιαπωνικότατη- γιακούζα αντιθέτως, τα ποδήλατα είναι ασφαλή και οι δείκτες εγκληματικότητας στα ύψη.
Σε ό,τι αφορά τους υπόλοιπους ξένους τώρα. Πρώτα από όλα η Ιαπωνία δεν είναι Αμερική, όπου ζουν άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη, ούτε και Ελλάδα όπου άλλος είναι ψιλομελαμψός και άλλος μοιάζει με Σουηδό. Η φυλετική ομογένεια είναι σχεδόν απόλυτη, πράγμα που σημαίνει πως αν είσαι ξένος, φαίνεται.  Υπάρχουν λοιπόν ορισμένα στερεότυπα για τα οποία δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν ισχύουν, ούτε όμως πως είναι απολύτως δικαιολογημένα. Το κακό με τα στερεότυπα είναι πως καμιά φορά βρίσκονται τόσο κοντά στην πραγματικότητα που σε αποπροσανατολίζουν.
Υπάρχει πρώτα από όλα η ιδέα πως οι ξένοι είναι περαστικοί. Ακόμη και να ζεις εδώ 20 χρόνια, να έχεις οικογένεια, σπίτι και επιχείρηση, να πληρώνεις φόρους και ασφάλεια, δύσκολα το χωράει το ιαπωνικό μυαλό πως ήρθες για να μείνεις. Όχι πως δεν σε θέλουν ή θα σου πουν "φύγε!". Απλά τους φαίνεται περίεργο ρε παιδί μου…
Από την άλλη, δεν είναι εύκολο να το χαρακτηρίσει κανείς "στερεότυπο" όταν μετά τον περσινό σεισμό, χιλιάδες μόνιμοι κάτοικοι επέστρεψαν στη χώρα τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι πως τους κατηγορεί κανείς, αλλά η ευκολία με την οποία εγκατέλειψαν τα σπίτια και τις δουλειές τους δείχνει αυτό ακριβώς: πως ήταν περαστικοί.
Υπάρχει μετά η αντίληψη πως οι ξένοι δεν μαθαίνουν ιαπωνικά, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις να ξεστομίσεις ένα ψωροαριγκάτο και να βλέπεις τους ιάπωνες να γουρλώνουν τα μάτια από έκπληξη! Αρχίζουν μετά τα "τζόοζου" και τα "σουγκόι" (σε ελεύθερη μετάφραση έχεις ταλέντο και μπράβο/απίστευτο) . Αυτό, όντας μαθήτρια σε εντατικό τμήμα ιαπωνικών μπορώ να το διαψεύσω εν μέρει. Από την άλλη,αν έχετε αγγλόφωνους φίλους είναι πιθανό πως έχετε αντιμετωπίσει μια πλήρη απουσία ενδιαφέροντος εκμάθησης ξένων γλωσσών ή ακόμα χειρότερα πλήρη αδυναμία να αποβάλουν την αμερικάνικη/αγγλική προφορά. Στην Ιαπωνία υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις αυτού του κανόνα, όπως ο καθηγητής D.Keene (γνωστός και ως Ντονάρουντο σαν) ο οποίος μέχρι χάικου στα ιαπωνικά γράφει, ενώ πρόσφατα έγινε και επισήμως Ιάπωνας.Αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλοι οι ξένοι μαθαίνουν ιαπωνικά πέρα από το παρακαλώ, ευχαριστώ, συγνώμη, μια μπύρα. 
Πολλοί ξένοι παραπονιούνται πως "κανένας δεν θέλει να καθίσει δίπλα μου στο τραίνο" , "με κοιτάνε περίεργα" και άλλα τέτοια τα οποία δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν. 
Που και που βέβαια συναντάς και καταστήματα με ταμπέλες "Japanese Only Please" αλλά συνήθως πρόκειται για οίκους "μασάζ"  όπου οι εργαζόμενες αρνούνται να κάνουν "μασάζ" σε ξένους ή προσπαθούν να αποφύγουν μεθυσμένους τουρίστες (δεν είναι ίδιον της Ρόδου, έχουμε και εδώ τέτοιους). Εκεί η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να πεις κάτι. 
Στα παραπάνω μπορεί να προσθέσει κανείς και την ανυπαρξία νόμου που να προβλέπει διπλή υπηκοότητα, για όσους παντρεύονται Ιάπωνα ή τα παιδιά ενός τέτοιου γάμου. Ούτε καν οι Κορεάτες που ζουν στην Ιαπωνία εδώ και 10 γενιές δεν εξαιρούνται από την αυστηρή απαγόρευση διπλής υπηκοότητας. Όσοι λοιπόν αποφασίζουν να γίνουν Ιάπωνες, πρέπει πρώτα να προβούν σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να πάψουν να θεωρούνται πολίτες της χώρας τους.

Όλα αυτά ισχύουν βέβαια μέχρι να διαβάσει κανείς άρθρα του Debito Arudou στην ιστοσελίδα Japan Times. Ως πολέμιος του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, δεν αφήνει πέτρα στη θέση της. Για κάθε καταγγελία ρατσιστικής αντιμετώπισης γράφει 10 άρθρα. Και καλά κάνει δηλαδή ο άνθρωπος. Το να έχεις μια σχεδόν καθόλου ρατσιστική κοινωνία  δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προσπαθείς να εξαλείψεις και την παραμικρή ξενοφοβική συμπεριφορά.  Στα άρθρα του βρίσκει κανείς άρνηση παροχής δανείων, άνιση αντιμετώπιση από τις αρχές (τη δικαιοσύνη κυρίως, η οποία μάλλον πουθενά στον πλανήτη δεν είναι αμερόληπτη), θερμά λουτρά που δεν εξυπηρετούν ξένους,άρνηση ιδιοκτήτη διαμερίσματος να το νοικιάσει σε ξένο,άρνηση πανεπιστημίων να προσλάβουν ξένους καθηγητές κτλ.
Αυτό έχει να κάνει, σύμφωνα με τον κ. Arudou με το γεγονός πως η ιαπωνική κοινωνία δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στη "δίκαιη" αντιμετώπιση, άρα δεν προσπαθεί να το αλλάξει. Όχι πως θεωρούν εαυτούς ρατσιστές, δεν καταλαβαίνουν καν που υπάρχει πρόβλημα.  Έχει επίσης να κάνει, κατά τη γνώμη μου, με την αυστηρή ιεραρχία η οποία ίσχυε πάντα (και ισχύει ακόμη,έστω και χωρίς τις κάστες του παρελθόντος) : Κάθε άτομο έχει την κοινωνική του θέση, τον κοινωνικό του ρόλο και πολύ συγκεκριμένα περιθώρια αλλαγής. Δεν είναι βέβαια Αγγλία όπου μπορεί να είσαι πλουσιότερος από τον Κόμη της Ουαλίας αλλά δεν παύεις να είσαι κατώτερός του, αλλά οι ευκαιρίες να γίνεις πλουσιότερος από τον Κόμη της Ουαλίας δεν εμφανίζονται συχνά στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κατάταξη των ξένων στην κατώτερη κοινωνική τάξη, με όσα αυτό συνεπάγεται. Όχι πως όλα αυτά γίνονται συνειδητά, γίνονται όμως και η έλλειψη πρόθεσης δεν τα αναιρεί. 
Σαν τελευταίο παράγοντα θέλω να αναφέρω το κομμάτι εκείνο της δυτικής κοινότητας που βγαίνει μόνο με άλλα μέλη της κοινότητας   και αγγλόφωνους Ιάπωνες (οι οποίοι έτσι κι αλλιώς είναι πιο δεκτικοί) με αποτέλεσμα ο μέσος Ιάπωνας να μην έχει μιλήσει/έρθει σε επαφή ποτέ με ξένο που ζει στην Ιαπωνία. 
 Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, θέλω να τονίσω πως τα πράγματα αλλάζουν μέρα με τη μέρα.Το γεγονός πως οι μη-Ιάπωνες είναι οργανωμένοι, δραστήριοι και δεν φοβούνται να διεκδικήσουν όσα τους αναλογούν, ο αυξανόμενος αριθμός των Ιαπώνων που επιλέγουν (ή αναγκάζονται) να μείνουν στο εξωτερικό αλλά και η συνεχής επαφή της κοινωνίας με τον δυτικό πολιτισμίό, ελπίζω και πιστεύω πως θα έχουν ένα θετικό αντίκτυπο σε αυτό τον τομέα.  
Τέλος, είναι σημαντικό να συνειδητοποιεί κανείς πως ζητήματα ρατσισμού, ισότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν εκ των πραγμάτων μια αρνητική χροιά. Ακόμη και για την Ελβετία να μιλήσει κανείς, πάντα υπάρχουν τομείς με περιθώρια βελτίωσης ή έστω μεμονωμένα περιστατικά παραβίασης των δικαιωμάτων κάποιου. Δεν θέλω να σας αφήσω με την εντύπωση πως η Ιαπωνία είναι Βόρεια Κορέα (ή Ελλάδα, για να μην αποφεύγουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο)

Οι Ιάπωνες είναι σε γενικές γραμμές ευγενέστατοι, φιλόξενοι και δείχνουν πάντα ενδιαφέρον για τις δυσκολίες που μπορεί να περνάει κανείς ως ξένος στην άλλη άκρη του κόσμου: Μόλις χτες με ρωτούσε μια κυρία τι μου λείπει από ελληνικά φαγητά και  όταν της είπα, προσφέρθηκε να μου βρει μαγαζιά που να πουλάνε αυτά που θέλω...

Thursday 14 June 2012

Ήταν ένα υπέροχο σαββατοκύριακο...

...και το ακολούθησε η επίσημη είσοδος στην εποχή των βροχών.  Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την περασμένη Δευτέρα. Και έπεται συνέχεια...
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας πάμε στα πιο ευχάριστα.
Το πρωί του Σαββάτου μας βρήκε στη Σιμπούγια.  Είχε προηγηθεί μια σύντομη επίσκεψη σε γιατρό (αυτή τη φορά με μεταφραστή-τα παθήματα γίνονται μαθήματα) καθώς άνθρωποι είμαστε και ενίοτε αρρωσταίνουμε κιόλας.
Στη Σιμπούγια πήγαμε για να βρούμε το κατάστημα λόμο για να μας εμφανίσει κάτι φιλμ (είχε προηγηθεί μια ψιλοκαταστροφή σε μεγάλο κατάστημα ηλεκτρονικών και είπα να μην το ρισκάρω). Επόμενος σταθμός ένα μαγαζί με πανάκριβα αλλά πεντανόστιμα χάμπουργκερ (Κατερίνα πριν προλάβεις να σχολιάσεις ναι, είχε και με λαχανικά).
Κάποια στιγμή όμως έπιασε βροχή και μας το χάλασε οπότε είπαμε να γυρίσουμε.
Κατά το βραδάκι εγώ δεν κρατιόμουν. Ένα Σάββατο έχουμε να χαλαρώσουμε και αυτό θα το περάσω σπίτι;
Ξεκινήσαμε λοιπόν για ένα μέρος που μας είχε προτείνει ένας γνωστός λέγοντας πως σερβίρει "τον καλύτερο καφέ στο Τόκιο" . Σε μια πόλη 40 εκατομμυρίων τέτοιους ισχυρισμούς δεν μπορείς παρά να τους πάρεις σοβαρά. Ειδικά όταν η αντιβίωση δεν επιτρέπει κραιπάλη είναι μια καλή ευκαιρία να τσεκάρεις τις φήμες.

Μετά από 40 λεπτά και 3 τραίνα φτάνουμε στο Dun. Μυρίζει καφέ, καπνό και σκοτάδι (κυριολεκτικό σκοτάδι, δεν το παίζω ποιήτρια). Καθόμαστε στο μπαρ του, ανάμεσα σε μια νεαρή κοπέλα και ένα σαραντάρη κύριο. Η μεν γράφει στο ημερολόγιό της, ο δε περιμένει το λογαριασμό.  Παραγγέλνουμε καφέ από την Κένυα και πιάνουμε την κουβέντα. Χαμηλόφωνα γιατί ο χώρος είναι μικρός.

Ο καφές ετοιμάζεται μπροστά μας, σε ένα τελετουργικό που δεν θέλεις να τελειώσει μέχρι που συνειδητοποιείς πως έχει περάσει μισή ώρα. Η πρώτη γουλιά φτάνει για να αποζημιώσει την αναμονή. Ως λάτρης του καφέ δεν μπορώ παρά να δηλώσω πως δεν έχω πιεί ποτέ καλύτερο καφέ και πως δεν περιμένω να ξαναπιώ κάτι τόσο μοναδικό. Το επόμενο πρωί πίνω γάλα με το πρωινό μου για πρώτη φορά εδώ και χρόνια.

Η Κυριακή είναι ηλιόλουστη και αποφασίζουμε να μην χάσουμε στιγμή: βάζουμε τα αθλητικά μας παπούτσια και ξεκινάμε να περπατήσουμε ως τον πύργο του Τόκιο (5χλμ) .
Μέχρι να φτάσουμε στο Τσούκιτζι (τη μεγαλύτερη ψαραγορά στον κόσμο) έχουμε μετανιώσει καθώς η ζέστη είναι πολλή και η σκιά ανύπαρκτη.  
Στο Τσούκιτζι βλέπουμε ασυνήθιστη κίνηση: Έχει γιορτή! Πάγκοι πουλάνε μαλλί της γριάς, ντονέρ, γιακισόμπα, σούσι...
Παρακάτω βλέπουμε ένα χαρούμενο τσούρμο ανδρών και γυναικών να κουβαλάει ένα μικόσι  κραυγάζοντας χαρούμενα!
 Η βόλτα μας συνεχίζεται μέχρι που φτάνουμε στο Atago Green Hills και αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση. Ακολουθεί γεύμα στον 42ο όροφο. Από εκεί απολαμβάνουμε τη θέα και το φρέσκο σούσι. 
Έχοντας πάρει δυνάμεις, συνεχίζουμε για τον Πύργο του Τόκιο. Πρόκειται για ένα κόκκινο-πορτοκαλί αντίγραφο του πύργου του Άιφελ στην καρδιά του Τόκιο, ύψους 332.5 μέτρων
Χτίστηκε το 1958 και για δεκαετίες ήταν ο κύριος αναμεταδότης στην πόλη. Σιγά σιγά τα κτίρια γύρω του άρχισαν να τον ξεπερνάνε και έτσι πριν μερικά χρόνια αποφασίστηκε η ανέγερση του Skytree 
Ανεβαίνουμε στο κυρίως παρατηρητήριο, που βρίσκεται στα 150 μέτρα. Από εκεί μπορούμε να μπούμε στην ουρά για τα 300μ αλλά ο χρόνος αναμονής (1 ώρα) αποφασίζει για εμάς: 
"έλα μωρέ, πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι;" 
 Η θέα είναι υπεροχη και ο καιρός ηλιόλουστος, πράγμα που διευκολύνει τη λήψη φωτογραφιών. Δυστυχώς δεν καταφέρνουμε να δούμε το όρος Φούτζι, καθώς η ορατότητα προς εκείνη την κατεύθυνση είναι μειωμένη.  
Η κάθοδος γίνεται με τα πόδια, καθώς βαριόμαστε να περιμένουμε στη σειρά για το ασανσέρ. 300 σκαλιά αργότερα πατάμε επιτέλους στη γη. Ο καιρός όμως έχει αρχίσει να συννεφιάζει (πολύ κράτησε η λιακάδα) οπότε ξεκινάμε για το μετρό. Κάνουμε μια στάση σε ένα περίεργο,πυραμιδοειδές κτίριο που συναντάμε (μπορείτε να το δείτε και στη φωτογραφία με τους ουρανοξύστες). Ανήκει σε μια θρησκευτική κίνηση για την οποία δεν μπόρεσα να μάθω πολλές λεπτομέρειες αλλά  αν κρίνει κανείς από την αρχιτεκτονική τους...
Αυτά για σήμερα. 
Ακολουθεί ανάρτηση για τις σχέσεις των Ιαπώνων με τους ξένους. Θα μου πάρει μερικές μέρες γιατί είναι σύνθετο ζήτημα και δεν θέλω να ξεχάσω να  αναφέρω κάτι σημαντικό.

Sunday 10 June 2012

Για τις διαφημίσεις

Όπως πολλοί θα προσέξατε, πρόσφατα έβαλα διαφημίσεις στο blog. Κάτι η κρίση, κάτι η ακρίβεια στην Ιαπωνία, κάτι που θέλω να πάω στη μανούλα μου για Χριστούγεννα και τα εισιτήρια κάνουν μια περιουσία...  
Οι διαφημίσεις λοιπόν προκύπτουν αυτόματα, δεν διαλέγω τι βγαίνει στον καθένα σας. 
Εγώ ας πούμε αυτή τη στιγμή βλέπω διαφήμιση για μια ιαπωνική εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Η Κατερίνα στην Πόλη βλέπει κάτι αντίστοιχο από τουρκική εταιρεία. Ο Βασίλης χτες το βράδυ είδε διαφήμιση του ΠΑΣΟΚ (!) Δεν αποκλείεται λοιπόν σύντομα να δείτε και ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα συναφή. Προσπάθησα να αλλάξω τις ρυθμίσεις ώστε να μην εμφανίζονται πολιτικές διαφημίσεις, η υπηρεσία όμως δεν προσφέρεται για την Ελλάδα. Υπομονή λοιπόν, εκλογές είναι και θα περάσουν σύντομα. 
Μέχρι τότε μπορείτε να με κράζετε ελεύθερα!

Τελικά κάποια πράγματα είναι ίδια παντού.

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν όπου και να πας. Ένα παράδειγμα είναι η ακατανόητη γλώσσα στην οποία γίνονται οι ανακοινώσεις στο μετρό, τα λεωφορεία και τους σταθμούς (όχι οι ηχογραφημένες, αυτές που κάνουν οι χειριστές). Οι Ιάπωνες λοιπόν δεν αποτελούν εξαίρεση. Ο τόνος των ανακοινώσεων απαιτεί τη μίνιμουμ προσπάθεια "ανοίγω το στόμα και βγάζω ήχους" . Αυτό είναι και το θέμα του τραγουδιού. (Επιτέλους ένα ιαπωνικό αστείο που καταλαβαίνω!)

Tuesday 5 June 2012

Skytree, ο ψηλότερος πύργος στον κόσμο


Ο πύργος Tokyo Skytree είναι πλέον επισήμως ο ψηλότερος στον κόσμο. Όχι όμως και ο ομορφότερος. Από τη γειτονιά μου το χωρίζουν 7 χιλιόμετρα, τις ημέρες με ηλιοφάνεια όμως μπορεί να το δει κανείς τόσο καθαρά που νομίζει πως βρίσκεται κάπου στην περιοχή.  
Αυτό που έβλεπα τόσο καιρό ήταν μια μακρόστενη σκαλωσιά, έτσι μου φαινόταν από μακριά. Την Κυριακή είχα την ευκαιρία να το δω από κοντά και να συνειδητοποιήσω πως πρόκειται όντως περί τεράστιας σκαλωσιάς που μοιάζει να μην έχει τελειωμό. 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η κατασκευή του Skytree (σουκάι-τσουρί στα ιαπωνικά) ξεκίνησε το 2008 και ολοκληρώθηκε το Φεβρουάριο. Πρόκειται για πύργο αναμετάδοσης αλλά στους χώρους του λειτουργεί καφετέρια, εστιατόριο, παρατηρητήτριο, ενυδρείο, πολυκατάστημα με αναμνηστικά και όλα τα συναφή...  
Για να μπει κανείς (και να πάει στο παρατηρητήριο, για το οποίο σπεύδουν οι περισσότεροι) χρειάζεται κράτηση, με επόμενη διαθέσιμη ημερομηνία την 8η Ιουλίου! 
Τα βράδια φωτίζεται με LED το οποίο κατά τη γνώμη μου κάθε άλλο παρά κολακεύει την άχαρη κορμοστασιά του.  Είναι βέβαια εντυπωσιακό, σαν κύκλωπας με χριστουγεννιάτικα φωτάκια. 
Το κοντινότερο κτίριο (3η φωτογραφία) είναι 31 ορόφων, δίπλα σε αυτό το τερατούργημα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, όμως,  μοιάζει με την καλυβα του μπάρμπα-Θωμά.  
Για να μην με λέτε υπερβολική, θα αφήσω τους αριθμούς να υπερβάλλουν: To ύψος του πύργου μαζί με την κεραία είναι 634 μέτρα ενώ ο τελευταίος όροφος, όπου βρίσκεται το παρατηρητήριο, είναι στα 450 μέτρα. Πόσο είναι αυτό πρακτικά; 2 Πύργοι του Άιφελ.   

Sunday 3 June 2012

Το Kento's, ο γιαπωνέζος Elvis και οι Beatles

Την προηγούμενη εβδομάδα είπαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Άρχισαν να πέφτουν ιδέες μέχρι που καταλήξαμε στο Kento's, το μπαρ των ονείρων μου. 
Φτάνουμε στο Roppongi γύρω στις 5 και κάνουμε μια βόλτα για να περάσει η ώρα (τα μπαρ στην Ιαπωνία λειτουργούν σε εντελώς διαφορετικά ωράρια από τα δικά μας). Γύρω στις 6 φτάνουμε στο Kento's, καθόμαστε και παραγγέλνουμε. Δεν περνάνε μερικά λεπτά και στη σκηνή εμφανίζεται ο Ιάπωνας Elvis, ή μάλλον 5 από αυτούς! 
Προηγείται μια σύντομη εισαγωγή στο πρόγραμμά τους και ξεκινάνε. Το ρεπερτόριό τους περιλαμβάνει -προφανώς- τραγούδια του Elvis αλλά και άλλες rock'n'roll επιτυχίες. Γύρω στις 7 μας αποχαιρετούν για λίγο. Στη σκηνή έρχεται η μπάντα The Beatle Company η οποία -δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία για να μαντέψει κανείς πως- τραγουδά κυρίως επιτυχίες των Σκαθαριών.
 Το σκηνικό επαναλαμβάνεται αρκετές φορές και οι μπάντες εναλάσσονται κάθε 1 ώρα. Μεσολαβεί μια διακοπή κατά την οποία όλο το μαγαζί τραγουδάει "Χάπι μπάασντεϊ του γιούυυ..." σε ένα πιτσιρικά, τον οποίο έχουν φέρει στο μαγαζί οι υπεύθυνοι για την έκπληξη γονείς του. Η έκσταση της ενηλικίωσης και του δικαιώματος, επιτέλους, στη δημόσια μέθη οδηγούν το μικρό σε έξαλλες εκδηλώσεις χαράς και ασταμάτητο χορό με τη μαμά του (η οποία μοιάζει περισσότερο με τη μεγάλη του αδερφή). 
Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς ο κόσμος χορεύει και τραγουδάει μαζί με τη μπάντα. Οι θαμώνες είναι κάθε ηλικίας και έχουν έρθει με φίλους, την οικογένεια τους ή και μόνοι. Στο Kento's δεν χρειάζεται να πας με παρέα, θα τη βρεις χορεύοντας!
Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να αποχωρήσουμε καθώς το μετρό πρόκειται να κλείσει και το ταξί για το σπίτι θα κοστίσει όσο το σούπερ-μάρκετ μιας ολόκληρης εβδομάδας.  Στην έξοδο συναντάμε την τραγουδίστρια των Flames (των Έλβις) που μας καληνυχτίζει τραγουδιστά.