Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Sunday 29 July 2012

Bon Odori (盆踊り) και Eisa (エイサー)

Μόλις γύρισα στο σπίτι, ύστερα από μια μεγάλη, κουραστική αλλά και φανταστική ημέρα. Είπα λοιπόν να μην σας αφήσω να περιμένετε και να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις εικόνες της βραδιάς. 
Ο σημερινός μας προορισμός ήταν ένα προάστιο του Τόκιο, το Arai Yakushi. Εκεί έλαβε χώρα ένα από τα δεκάδες φεστιβάλ του καλοκαιριού, όπου παρακολουθήσαμε τους χορούς Bon Odori και Eisa. Ο πρώτος πραγματοποιείται αυτή την εποχή (Obon) σε όλη σχεδόν την Ιαπωνία, ενώ ο δεύτερος είναι από τα νησιά Ryuku (βλ. Οκινάουα) και πραγματοποιείται τόσο κατά το Όμπον όσο και τον υπόλοιπο χρόνο.  Λεπτομέρειες θα ακολουθήσουν μαζί με τις φωτογραφίες. Για την ώρα, μπορείτε να απολαύσετε τα (δυστυχώς όχι πολύ καλής ποιότητας) βίντεο στα link που ακολουθούν. Είχα σκοπό να ανεβάσω τα 2 βίντεο στο μπλογκ αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ, οπότε συγνώμη για την ταλαιπωρία. 

Saturday 28 July 2012

Η γραφή kanji

Οι πρώτοι κινέζικοι χαρακτήρες-εικονογράμματα έφτασαν στην Ιαπωνία γύρω στο 50 μ.Χ.  ενώ στην καθημερινή ζωή πέρασαν μετά τον 5ο αιώνα. Οι γραφές χιραγκάνα και κατακάνα που χρησιμοποιούνται συμπληρωματικά σήμερα, προήλθαν από την kanji,σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη πως προηγήθηκαν .
Η kanji λοιπόν, (η οποία στην Κίνα τις τελευταίες δεκαετίες έχει αλλάξει ριζικά, αλλά στην Ιαπωνία, την Ταϊβάν,το Μακάου και το Χονγκ-Κονγκ διατηρεί τα κύρια χαρακτηριστικά της σχεδόν ανέπαφα), αποτελείται από χιλιάδες χαρακτήρες, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι  συνδυασμοί διαφόρων στοιχείων (radicals).Σημαντικό κομμάτι της εκμάθησης χαρακτήρων αποτελεί η σειρά με την οποία γράφεται ο χαρακτήρας. Αν για παράδειγμα θέλεις να γράψεις στα ελληνικά το γράμμα άλφα, η λογική λέει πως πρώτα θα γράψεις το "κουλουράκι" και μετά το "μπαστουνάκι". Έτσι και με την kanji.Η μόνη διαφορά είναι πως αντί για κουλουράκια και μπαστουνάκια συχνά έχεις να κάνεις με χαρακτήρες που απαιτούν 10-15 "πινελιές" (strokes: ο όρος χρησιμοποιείται ακόμη, καθώς η γραφή μιμείται τον τρόπο που θα έγραφε κανείς με πινέλο/φτερό).
Έτσι, ένα βιβλίο εκμάθησης kanji έχει συνήθως κάποια από τις παρακάτω μορφές: 
             
   
Ο αριθμός των χαρακτήρων φτάνει τους 13.000 επίσημα καταγεγραμμένους, στην πραγματικότητα όμως, ο μέσος Ιάπωνας γνωρίζει και χρησιμοποιεί λιγότερους από 2.000.Ο αριθμός αυτός  αυξάνεται αναλόγως με το επίπεδο εκπαίδευσης, χωρίς όμως να ξεπερνά  τους 3.000 στις περισσότερες περιπτώσεις.  
Η ιδέα πως κάθε χαρακτήρας είναι μια μικρή ζωγραφιά που αναπαριστά το νόημα της λέξης είναι όμορφη αλλά δυστυχώς λανθασμένη. Οι συνδυασμοί συνήθως σκοπό έχουν την παραγωγή συγκεκριμένων ήχων και όχι την αναπαράσταση ιδεών. Εξαίρεση αποτελούν κάποιοι πιο απλοί χαρακτήρες, το νόημα των οποίων μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να μαντέψει κανείς χωρίς την παραμικρή προηγούμενη επαφή με τα κινέζικα/ιαπωνικά.Ακολουθούν μερικά παραδείγματα:
1)  1, 2, 3   =  一、二、三
2)  Άνθρωπος =
3)  Φωτιά =
4)  Ποταμός = 
5) Βροχή = 

6)  Φεγγάρι(και μήνας) = 

7)  Ήλιος(και ημέρα) = 日

8) Χωράφι ρυζιού =

9) Βουνό =
10) Σουβλάκι (νομίζατε πως δεν τρώνε σουβλάκια;;) = 

Wednesday 18 July 2012

Kamakura (鎌倉)


Την περασμένη Πέμπτη τελείωσαν οι υπέροχες διακοπές μου και επέστρεψα στο σχολείο. Για λίγο όμως, καθώς ακολούθησε τριήμερο διακοπών. Η Δευτέρα ήταν η Ημέρα της Θάλασσας, επίσημη αργία. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μια εκδρομή στην κοντινή πόλη Καμακούρα, η οποία στο παρελθόν αποτέλεσε de facto πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, τη μεγαλύτερη ιαπωνική πόλη και μία από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις του κόσμου. Οι περισσότεροι τουρίστες γνωρίζουν την ύπαρξή της πόλης λόγω ενός γιγαντιαίου αγάλματος του Βούδα (Daibutsu), τα αξιοθέατα ωστόσο είναι αμέτρητα.

Η δική μας περιπλάνηση ξεκινά από το ναό Kenchō-ji, ο οποίος είναι ο παλαιότερος ναός Ζεν Βουδισμού στη χώρα. Εκεί συνειδητοποιώ πως η σημαντικότερη διαφορά της Ιαπωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο σε θρησκευτικό επίπεδο, είναι η έλλειψη της σκοτεινής αυστηρότητας  στα πρόσωπα των ιερέων, η παρουσία φωτεινών χρωμάτων στους ναούς, και το χαλαρό κλίμα που επικρατεί στους περισσότερους χώρους λατρείας. Πάρτε για παράδειγμα τον ιερέα που συναντήσαμε στο σιντοϊστικό ναό Tsurugaoka Hachiman-gū!

Κρατώντας ένα ξύλο με χάρτινα φτερά, το οποίο μόλις έχει χρησιμοποιήσει για να ευλογήσει το (μάλλον καινούργιο) αυτοκίνητο κάποιου επισκέπτη, μου χαμογελάει καθώς κατευθύνεται προς το εσωτερικό του ναού. Τα ρούχα του είναι φωτεινά, το καπέλο του αστείο. Κάτι σαν ιερός τσαλαπετεινός,ο οποίος επιστρέφει από την αποστολή που του ανέθεσαν οι θεοί.

Συνεχίζουμε με το ναό Engaku-ji, Νούμερο 2 μεταξύ των σημαντικότερων βουδιστικών ναών της πόλης. Έτος ίδρυσης: 1282. Στα σημαντικότερα εκθέματα του ναού συμπεριλαμβάνεται η καμπάνα της επάνω φωτογραφίας, η οποία εκτός από 701 ετών (!) είναι και Εθνικός Θησαυρός.
Σειρά έχει ένας ναός στον οποίο το κλίμα δεν είναι και τόσο ανάλαφρο. Σε ένα μικρό λόφο, από τον οποίο μπορεί να απολαύσει κανείς την πανοραμική θέα της παραθαλλάσιας πόλης, συναντά κανείς το Hase-dera, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι τα εκατοντάδες μικρά αγάλματα Jizτης 5ης φωτογραφίας.
Αυτά είναι αφιερώματα γονιών, των οποίων τα παιδιά χάθηκαν στη γέννα ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σε μια γωνία βρίσκει κανείς το άγαλμα του Βούδα, στα πόδια του οποίου οι επισκέπτες έχουν αφήσει μπισκότα, σοκολάτες και άλλες λιχουδιές. Μερικοί επισκέπτες, κυρίως νεαρά ζευγάρια, είναι εμφανώς συγκινημένοι. Αποφασίζουμε να τους αφήσουμε στην ησυχία τους και συνεχίζουμε την ατελείωτη περιήγηση. 
Η ζέστη είναι ανυπόφορη και η υγρασία φοβερή. Αποφασίζουμε να επισκεφτούμε μόνο τα must see αξιοθέατα και κατευθυνόμαστε για το Daibutsu. Έχοντας δει δεκάδες φωτογραφίες στο παρελθόν, έχω μια εικόνα του τι θα αντιμετωπίσω. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τη στιγμή που τα μάτια μου εντοπίζουν το απερίγραπτα όμορφο αυτό άγαλμα, δεν σοκάρομαι από την ομορφιά και -κυρίως- το μέγεθός του. 
Για να καταλάβετε τις διαστάσεις αυτού του ελληνιστικής βουδιστικής αισθητικής αγάλματος, θα σας πω πως η μικρή πράσινη κουκίδα μπροστά του είναι ένα ευμέγεθες καρπούζι! 
 Περνάω αρκετή ώρα περπατώντας γύρω από το άγαλμα και βγάζοντας δεκάδες φωτογραφίες. Η αλήθεια είναι πως θα επιστρέψω σύντομα (με τη Ντενίζ, η οποία θα με επισκεφτεί σύντομα από την  Τουρκία) αλλά όσο και να λέω στον εαυτό μου πως σε μερικές εβδομάδες θα είμαι πάλι εδώ, δεν θέλω να φύγω. Με τα πολλά, οι φίλοι μου αρχίζουν να με σέρνουν προς την έξοδο. Με μισή καρδιά, αποχαιρετώ το Βούδα και παίρνω το τραίνο της επιστροφής. 

Monday 9 July 2012

Η λίστα (part 3)

Η λίστα με τα περίεργα συνεχίζεται. Σειρά έχουν οι κανόνες καλής συμπεριφοράς.
Στις αγγλόφωνες χώρες θεωρείται ευγενικό να λέει κανείς "ευχαριστώ" "παρακαλώ" "συγνώμη". Στην Ελλάδα, αντιθέτως, δεν δίνεται τόσο σημασία στις λέξεις, όσο στη συμπεριφορά. 
Η Ιαπωνία όμως, όπως και πολλές ασιατικές κοινωνίες, διαφέρει σημαντικά σε ό,τι αφορά την ευγένεια και τους καλούς τρόπους. 
14) Πρώτα από όλα, σε επίπεδο γλώσσας: Δεν υπάρχει πληθυντικός ευγενείας, όπως για παράδειγμα στα ελληνικά ή τα τουρκικά. Αντ'αυτού, υπάρχουν γραμματικά φαινόμενα, με τη χρήση των οποίων εκφράζονται τα διαφορετικά επίπεδα σεβασμού προς το συνομιλητή. 
Το τι καθορίζει το επίπεδο σεβασμού είναι εξίσου πολύπλοκο ζήτημα. Η θέση του ατόμου στον εργασιακό χώρο, η ηλικία (δευτερευόντως), το επίπεδο οικειότητας, είναι μερικοί μόνο από τους παράγοντες. Ένας γενικός κανόνας είναι πως ο πελάτης είναι πάντα ανώτερος. Αν λοιπόν η 5χρονη ανιψιά μου πάει στα ΜακΝτόναλντς (ΜακουΝτονάρουντο), η ταμίας θα της φερθεί με την ίδια ευγένεια που θα φερόταν σε ένα 60χρονο πελάτη. Μπερδευτήκατε; Εγώ να δείτε! 
Ας αφήσουμε,όμως τη γλώσσα, την οποία για την ώρα δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω με μεγάλη άνεση. 
15) Το να φυσάει κανείς τη μύτη του σε δημόσιο χώρο, ήταν στο παρελθόν (και σε μεγάλο βαθμό παραμένει) αγενές, για να μην πω ψιλοσιχαμένο. Το να τη ρουφάει αντιθέτως δεν ενοχλεί κανέναν (εκτός από εμένα). 
16) Οι λάτρεις του ιαπωνικού κινηματογράφου, θα έχετε δει σκηνές όπου μια παρέα ατόμων στέκονται στην είσοδο ενός μπαρ/εστιατορίου και περιμένουν ο ένας τον άλλο να μπει, κάνοντας αντίστοιχες χειρονομίες και λέγοντας "Ντόζο!Ντόζο!". Συνήθως πρόκειται για συναδέλφους, οι οποίοι βγαίνουν για ποτό μετά τη δουλειά. Η λογική λέει πως μπαίνουμε και καθόμαστε γιατί έχουμε κουραστεί. Οι  ιαπωνικοί κανόνες καλής συμπεριφοράς λένε πως περιμένουμε να μπει ο μεγαλύτερος/ανώτερος στην εταιρεία (συνήθως αυτά πάνε μαζί). Συχνά, αυτή η σκηνή ακολουθείται από τους "κατωτερους" να τρέχουν να φτάσουν στο τραπέζι για να τραβήξουν την καρέκλα του αφεντικού,και φυσικά να περιμένουν να καθίσει.  Κουραστικό;
17) Οι Ιάπωνες λατρεύουν τα δώρα και δεν αφήνουν ευκαιρία για δώρο να πάει χαμένη. Όπως και στον υπόλοιπο πλανήτη, θεωρείται φυσιολογικό να ανταποδίδει κανείς τη χειρονομία. Εδώ όμως αρχίζουν οι διαφορές με τον υπόλοιπο πλανήτη. Για τους Ιάπωνες είναι σημαντικό, το δώρο ανταπόδωσης να ανταποκρίνεται σε αξία, στο αρχικό δώρο. Για να καταλάβετε για τι μπέρδεμα μιλάμε, θα σας πω ένα απλό παράδειγμα: Κάθε χρόνο, στις 14 Φεβρουαρίου, οι Γιαπωνέζες  (εκτός από τους συντρόφους τους όπως σε όλο τον κόσμο) χαρίζουν γλυκά στους άνδρες του εργασιακού χώρου ή/και αυτούς για τους οποίους ενδιαφέρονται.  
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως σε ένα γραφείο δουλεύουν 5 γυναίκες και 8 άνδρες. Οι 5 γυναίκες συγκεντρώνουν χρήματα και παίρνουν στους 8 άνδρες σοκολάτες συνολικής αξίας 200 ευρώ. Ξοδεύουν για κάθε άνδρα 25 ευρώ.  Ένα μήνα μετά, στις 13 Μαρτίου (White Day) οι 8 άνδρες οφείλουν να ανταποδώσουν τη χειρονομία, χαρίζονταςσε κάθε μια από τις συναδέλφους τους κάτι του οποίου η αξία θα είναι: 8(άνδρες) Χ 25 (ευρώ)÷5(γυναίκες)= 40ευρώ/γυναίκα .
 Αν δηλαδή στην Ελλάδα θεωρείται ντροπή να μαθαίνουμε (σκόπιμα) την αξία του δώρου που μας κάνει κάποιος, στην Ιαπωνία είναι υποχρέωση. 
18) Σε χώρους με χαμηλά τραπέζια, οι γυναίκες ΔΕΝ κάθονται οκλαδόν (πράγμα το οποίο έμαθα πρόσφατα και ΜΕΤΑ από δεκάδες γεύματα κατά τα οποία καθόμουν έτσι γιατί βολεύει) . 
19) Στα περισσότερα εστιατόρια ΔΕΝ θεωρείται αγενές το να μιλάει κανείς δυνατά.Πολύ δυνατά. Ειδικά σε μαγαζιά "ιζακάγια" ο θόρυβος είναι τόσος που δυσκολεύεσαι να ακούσεις το διπλανό σου. Αυτό μου προξένησε αρχικά φοβερή εντύπωση, καθώς οι Ιάπωνες φημίζονται για την αθόρυβη ύπαρξή τους  που έχει σαν στόχο να μην ενοχλεί τους άλλους. Αργότερα συνειδητοποίησα πως κανείς δεν μπορεί να ζει ΤΟΣΟ αθόρυβα και εφόσον δεν τους αρέσει και το ποδόσφαιρο (ο δυτικός τρόπος εκτόνωσης) κάπου πρέπει να φωνάξουν και αυτοί. 
20) Το φιλοδώρημα δεν θεωρείται δεδομένο: αν αφήσει κανείς χρήματα στο τραπέζι, οι σερβιτόροι θα τον κυνηγήσουν μέχρι το σταθμό του μετρό για να τα επιστρέψουν, θεωρώντας δεδομένο  πως ο πελάτης ξέχασε να τα πάρει μαζί του. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν τα ακριβά εστιατόρια δυτικού τύπου και εκεί όμως είναι προεραιτικό.

Ετοιμαστείτε για το τελευταίο μέρος της ανάρτησης γιατί πρόκειται για αυτό που οι ξένοι έχουν τη μεγαλύτερη δυσκολία να κατανοήσουν.
21) Οι Ιάπωνες δεν βρίζουν. Όχι, δεν πρόκειται για αστείο: Οι Ιάπωνες ΔΕΝ βρίζουν. Τι εννοώ; Με εξαίρεση κάποιες πολύ βασικές προσβολές (ανόητε, εξαφανίσου, σκατάνθρωπε), η ιαπωνική γλώσσα δεν περιέχει κάτι αντίστοιχο. Οι λόγοι για αυτό είναι πολλοί και πολύπλοκοι. Πρώτα από όλα η διαφορά νοοτροπίας, στην οποία συνέβαλε το γεγονός πως για αιώνες η Ιαπωνία δεν δεχόταν ξένους. Παρά το γεγονός, δηλαδή, πως είναι νησιωτικό έθνος, οι Ιάπωνες δεν ανέπτυξαν εμπορικούς δεσμούς ή άλλων μορφών σχέσεις με τον έξω κόσμο (με το βουδισμό και μερικά ακόμη στοιχεία να αποτελούν τρανταχτές εξαιρέσεις) . Έτσι λοιπόν, δεν μεταδόθηκε σε αυτούς το ταμπού που θέλει την ανθρώπινη σεξουαλικότητα (και τα όργανα που σχετίζονται με αυτή) βρώμικη, προσβλητική, πηγή ντροπής. 
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη δυσκολία κατανοησης αυτών των όρων σε άλλες γλώσσες: Ένας φίλος μου που διδάσκει αγγλικά σε Ιάπωνες, αναφέρεται συχνά στην αδυναμία του να διδάξει το νόημα φράσεων όπως "fuck you" "cunt" και τα λοιπά. Την ίδια αδυναμία είδα και εγώ σε Ιάπωνες συμμαθητές μου όταν μάθαινα τουρκικά. Για να το καταλάβετε καλύτερα, είναι σαν να βρισκόμαστε στην Ελλάδα, να κάνετε κάτι που εκνευρίζει τους γύρω σας και να αρχίζουν να σας φωνάζουν " Πάνε να χαϊδέψεις την πλάτη του μπλε ελέφαντα" . Προσβλητικό; Δεν νομίζω...
Οι υπάρχουσες προσβολές (ανόητε κτλ) δεν μπορούν παρά να αποτελούν εξαίρεση καθώς α)ανόητοι άνθρωποι υπάρχουν παντού και ενοχλούν τους Ιάπωνες όσο τον υπόλοιπο κόσμο, β)τα σκατά μυρίζουν και εδώ όπως και στον υπόλοιπο κόσμο άρα δεν είναι περίεργο πως παραμένουν πηγή προσβολών και γ) το να θέλεις να εξαφανιστεί κάποιος ο οποίος σου προκαλεί εκνευρισμό είναι φυσιολογικό. Το να θέλεις, αντιθέτως, να πάει να συνάψει σεξουαλικές σχέσεις δεν είναι καθόλου φυσιολογικό...

Monday 2 July 2012

Καλοκαιρινή εκδρομή στα βουνά του Nikkō

Η πόλη Νίκκο (日光市)  βρίσκεται 130χλμ βόρεια του Τόκιο, στα βουνά της περιοχής Τοσίγκι. Η εκδρομή μας ξεκινά την Τετάρτη στις 8 το πρωί, αφετηρία το σχολείο. Μετά από 2 ώρες στο λεωφορείο, πολλές στροφές, συναντήσεις με πιθήκους και ελάφια, φτάνουμε επιτέλους στη λίμνη Τσουζέντζι (中禅寺湖 ) . 
Εκεί κάνουμε μια 2ωρη στάση για πικνικ στην παραλία. Στη συνέχεια, λίγο πριν επιβιβαστούμε στο λεωφορείο για να συνεχίσουμε, επισκεπτόμαστε τον καταρράκτη Κέγκον (華厳滝
Ο μύθος λέει πως πριν εκατοντάδες χρόνια, ένας μοναχός θέλησε να ανέβει στο βουνό για να προσευχηθεί. Τα νερά του ποταμού όμως ήταν άγρια και δεν μπορούσε να περάσει το φαράγγι που τον χώριζε από τον προορισμό του. Προσευχήθηκε, λοιπόν για βοήθεια και μπροστά του εμφανίστηκε ο θεός Jinja-Daiou, με 2 γιγαντιαία φίδια, ένα μπλε και ένα κόκκινο, τυλιγμένα στο δεξί του χέρι . Τα φίδια, ακολουθώντας τις εντολές της γιγάντιας θεότητας μεταμορφώθηκαν σε μια φωτεινή γέφυρα, η οποία επέτρεψε στο μοναχό να συνεχίσει το δρόμο του.
Επόμενη στάση: ο χώρος όπου βρίσκονται οι Ναοί του Νίκκο. Τα δύο συγκροτήματα  σιντοϊστικών ναών (Φουτάρασαν και Τοσο-γκου) μαζί με ένα βουδιστικό (Ρίννο-τζι) αποτελούν Παγκόσμια Κληρονομιά της ΟΥΝΕΣΚΟ και ως τέτοια είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός.  
Ξεκινάμε από το ναό Τοσο-γκου (日光東照宮)  που χτίστηκε το 1617. Κάποια από τα κτίριά του αποτελούν Εθνικό Θησαυρό της Ιαπωνίας, ενώ άλλα έχουν χαρακτηριστεί Σημαντική Πολιτιστική Ιδιοκτησία και ως τέτοια προστατεύονται από το κράτος. 
Στο ναό αυτό συναντάμε και τους γνώριμουςς πλέον, 3 Σοφούς Πιθήκους, για τους οποίους όλο λέω να ετοιμάσω μια ανάρτηση και όλο το αμελώ. Για την ώρα, αρκεί να ξέρετε πως έλκουν την καταγωγή τους από αυτό το ναό, όπου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 17ο αιώνα με τη μορφή ξυλόγλυπτου (βλ.4η φωτογραφία)
Ο κόσμος είναι πολύς και οι ξεναγοί μας ζητάνε να βιαστούμε ("περιμένουν και άλλοι" μας λένε) οπότε κατευθυνόμαστε στον επόμενο ναό, τον Φουτόρασαν(二荒山神社)
 
 Χτισμένος το 767 (!) , ο ναός αυτός είναι αφιερωμένος στις θεότητες Οκουνινούσι (大国主, θεότητα που προστατεύει τη γεωργία,τις επιχειρήσεις, την ιατρική αλλά και την ανάπτυξη της χώρας), Ατζι-σουκι-τακα-χίκο-νε (θεότητα του κεραυνού) και Ταγκορίχιμε.
Σε αυτό το ναό βρίσκει κανείς τα σπαθιά 2 σογκούν, τα οποία αποτελούν Εθνικούς Θησαυρούς. Η είσοδος των θεών γίνεται από την Ιερή Γέφυρα, την οποία φυσικά δεν επιτρέπεται να περάσουμε.  Πλένουμε τα χέρια μας κατά το τελετουργικό, στην είσοδο του ναού και προχωράμε. Τα μικρά και μεγάλα κτίρια που συναντάμε έχουν χτιστεί και γκρεμιστεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, πάντα όμως σύμφωνα με την αρχική τους μορφή. Αυτό είναι συχνό φαινόμενο στην Ιαπωνία, το ίδιο συνέβη και με το ναό Ιτσουκουσίμα, για όσους θυμούνται εκείνη την ανάρτηση.
Σε αυτό το σημείο, η παρέα μας αρχίζει να διασπάται καθώς άλλοι έχουν κουραστεί και μένουν πίσω, άλλοι βαριούνται και αποφασίζουν να γυρίσουν στο λεωφορείο ενώ άλλοι συνεχίζουν. Εγώ ήμουν στην τελευταία κατηγορία. Το μοναδικό πρόβλημα είναι πως όταν αρχίζω να χαζεύω αξιοθέατα και ν αβγάζω φωτογραφίες χάνω την επαφή με τους γύρω μου με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσω πως έχω μείνει μόνη! 
Η αλήθεια είναι πως δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το οτι έχουν εξαφανιστεί όλοι, μόνο μου άγχος είναι να καταφέρω να βρω το λεωφορείο στην επιστροφή (πράγμα που κατάφερα με μια μικρή καθυστέρηση αλλά τι να κάνεις). Συνεχίζω κατευθυνόμενη στο βουδιστικό ναό Ριννό-τζι (輪王寺) ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Για να φτάσει κανείς εκεί πρέπει να ανέβει δεκάδες σκαλιά, στη διάρκεια της ανάβασης όμως συναντά μικρά ιερά, αγάλματα και άλλα, πράγμα που αποσπά την προσοχή από τη ζέστη και την κούραση!
Φτάνω λαχανιασμένη και δεν βλέπω ψυχή.Οι μόνοι που με υποδέχονται είναι  οι θεοί που φυλάνε την είσοδο
Για πρώτη φορά εδώ και ώρες επικρατεί ησυχία. Ακούγονται διάφορα πουλιά και έντομα (λογικό, βρισκόμαστε στην καρδιά του δάσους) και τα μουρμουρητά ενός μοναχού που ψέλνει. Μπαίνω στο ναό και κάθομαι για λίγα λεπτά στο πάτωμα. Ανάμεσα στους ελάχιστους επισκέπτες βρίσκεται ένα ζευγάρι μεσήλικων που προσεύχονται, μια παρέα νεαρών που βγάζουν φωτογραφίες και φεύγουν αθόρυβα, μια μαμά με το μωρό της.
Έχοντας δει όλα όσα περίμενα και ακόμη περισσότερα, αποχαιρετώ τους θεούς, των οποίων η μορφή παραμένει ασυγκίνητη από τη γαλήνη και την ομορφιά του τοπίου και παίρνω σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής, αποφασισμένη να επιστρέψω κάποια στιγμή. Δεν είναι δα και τόσο μακριά!