Την περασμένη Πέμπτη τελείωσαν οι υπέροχες διακοπές μου και επέστρεψα στο σχολείο. Για λίγο όμως, καθώς ακολούθησε τριήμερο διακοπών. Η Δευτέρα ήταν η Ημέρα της Θάλασσας, επίσημη αργία. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μια εκδρομή στην κοντινή πόλη Καμακούρα, η οποία στο παρελθόν αποτέλεσε de facto πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, τη μεγαλύτερη ιαπωνική πόλη και μία από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις του κόσμου. Οι περισσότεροι τουρίστες γνωρίζουν την ύπαρξή της πόλης λόγω ενός γιγαντιαίου αγάλματος του Βούδα (Daibutsu), τα αξιοθέατα ωστόσο είναι αμέτρητα.
Η δική μας περιπλάνηση ξεκινά από το ναό Kenchō-ji, ο οποίος είναι ο παλαιότερος ναός Ζεν Βουδισμού στη χώρα. Εκεί συνειδητοποιώ πως η σημαντικότερη διαφορά της Ιαπωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο σε θρησκευτικό επίπεδο, είναι η έλλειψη της σκοτεινής αυστηρότητας στα πρόσωπα των ιερέων, η παρουσία φωτεινών χρωμάτων στους ναούς, και το χαλαρό κλίμα που επικρατεί στους περισσότερους χώρους λατρείας. Πάρτε για παράδειγμα τον ιερέα που συναντήσαμε στο σιντοϊστικό ναό Tsurugaoka Hachiman-gū!
Κρατώντας ένα ξύλο με χάρτινα φτερά, το οποίο μόλις έχει χρησιμοποιήσει για να ευλογήσει το (μάλλον καινούργιο) αυτοκίνητο κάποιου επισκέπτη, μου χαμογελάει καθώς κατευθύνεται προς το εσωτερικό του ναού. Τα ρούχα του είναι φωτεινά, το καπέλο του αστείο. Κάτι σαν ιερός τσαλαπετεινός,ο οποίος επιστρέφει από την αποστολή που του ανέθεσαν οι θεοί.
Συνεχίζουμε με το ναό Engaku-ji, Νούμερο 2 μεταξύ των σημαντικότερων βουδιστικών ναών της πόλης. Έτος ίδρυσης: 1282. Στα σημαντικότερα εκθέματα του ναού συμπεριλαμβάνεται η καμπάνα της επάνω φωτογραφίας, η οποία εκτός από 701 ετών (!) είναι και Εθνικός Θησαυρός.
Σειρά έχει ένας ναός στον οποίο το κλίμα δεν είναι και τόσο ανάλαφρο. Σε ένα μικρό λόφο, από τον οποίο μπορεί να απολαύσει κανείς την πανοραμική θέα της παραθαλλάσιας πόλης, συναντά κανείς το Hase-dera, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι τα εκατοντάδες μικρά αγάλματα Jizτης 5ης φωτογραφίας.
Αυτά είναι αφιερώματα γονιών, των οποίων τα παιδιά χάθηκαν στη γέννα ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Σε μια γωνία βρίσκει κανείς το άγαλμα του Βούδα, στα πόδια του οποίου οι επισκέπτες έχουν αφήσει μπισκότα, σοκολάτες και άλλες λιχουδιές. Μερικοί επισκέπτες, κυρίως νεαρά ζευγάρια, είναι εμφανώς συγκινημένοι. Αποφασίζουμε να τους αφήσουμε στην ησυχία τους και συνεχίζουμε την ατελείωτη περιήγηση.
Η ζέστη είναι ανυπόφορη και η υγρασία φοβερή. Αποφασίζουμε να επισκεφτούμε μόνο τα must see αξιοθέατα και κατευθυνόμαστε για το Daibutsu. Έχοντας δει δεκάδες φωτογραφίες στο παρελθόν, έχω μια εικόνα του τι θα αντιμετωπίσω. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τη στιγμή που τα μάτια μου εντοπίζουν το απερίγραπτα όμορφο αυτό άγαλμα, δεν σοκάρομαι από την ομορφιά και -κυρίως- το μέγεθός του.
Για να καταλάβετε τις διαστάσεις αυτού του ελληνιστικής βουδιστικής αισθητικής αγάλματος, θα σας πω πως η μικρή πράσινη κουκίδα μπροστά του είναι ένα ευμέγεθες καρπούζι!
Περνάω αρκετή ώρα περπατώντας γύρω από το άγαλμα και βγάζοντας δεκάδες φωτογραφίες. Η αλήθεια είναι πως θα επιστρέψω σύντομα (με τη Ντενίζ, η οποία θα με επισκεφτεί σύντομα από την Τουρκία) αλλά όσο και να λέω στον εαυτό μου πως σε μερικές εβδομάδες θα είμαι πάλι εδώ, δεν θέλω να φύγω. Με τα πολλά, οι φίλοι μου αρχίζουν να με σέρνουν προς την έξοδο. Με μισή καρδιά, αποχαιρετώ το Βούδα και παίρνω το τραίνο της επιστροφής.
No comments:
Post a Comment