２０１２: Η χρονιά σε εικόνες

Ιαπωνικές εκλογές

Εκλογές σήμερα και επανέρχομαι με την ανάρτηση που υποτίθεται πως θα έγραφα πριν 1 εβδομάδα. Δεν να προσπαθώ να δικαιολογηθώ αλλά η πολιτική στην Ιαπωνία είναι τόσο πολύπλοκο ζήτημα που από ένα σημείο και μετά εγκατέλειψα τις προσπάθειες πλήρους κατανόησης του τι και πώς. Έμαθα όμως κάποια βασικά πράγματα, τα οποία και σας μεταφέρω! Πρώτα από όλα, οι κάτοικοι του Τόκυο καλούνται να ψηφίσουν διπλά, καθώς ο κυβερνήτης Ισιχάρα παραιτήθηκε για να κυνηγήσει το όνειρο της πρωθυπουργίας.

Σε αυτές τις εκλογές η προσοχή είναι στραμμένη στα εξής πρόσωπα:

1) Στον απερχόμενο πρωθυπουργό Νόντα, ο οποίος άυξησε το ΦΠΑ παρά τις έντονες αντιδράσεις τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από το ίδιο του το κόμμα, το DPJ. Σοβαρό ρόλο στην ήττα έπαιξε και η ασάφεια των θέσεων του κόμματος σε ό,τι αφορά την πυρηνική ενέργεια.

2) Στον επερχόμενο πρωθυπουργό Άμπε, του LDP, ο οποίος υπήρξε πρωθυπουργός της χώρας και στο παρελθόν. Από τα λίγα που ξέρω έχει ρεβιζιονιστικές απόψεις σε ό,τι αφορά την πρόσφατη ιαπωνική ιστορία.  Το κόμμα του έχει κυβερνήσει τη χώρα σχεδόν χωρίς διακοπές από το τέλος της αμερικανικής κατοχής. Δεν σκοπεύει να καταργήσει πλήρως τα εργοστάσια παραγωγής πυρηνικής ενέργειας.

3) Στο δίδυμο Ισιχάρα - Χασιμότο, του ακροδεξιού σχηματισμού Κόμμα Ανοικοδόμησης, το οποίο πάει για 3η θέση. Στην περίπτωση των 2, είναι πραγματικά δύσκολο να διαλέξει κανείς το μικρότερο κακό. Ο μεν Ισιχάρα έχει δηλώσει μεταξύ άλλων πως οι γυναίκες που μπαίνουν στην κλιμακτήριο είναι πλέον άχρηστες και είναι αμαρτία να συνεχίζουν να ζουν, καθώς και πως τα γαλλικά δεν μετράνε ως γλώσσα καθώς "είναι αδύνατο να μετρήσει κανείς στα γαλλικά". Ο δε Χασιμότο, για τον οποίο ο Ισιχάρα έχει πει πως βλέπει στα μάτια του το μέλλον της χώρας, κάποια στιγμή ζήτησε να καταγράφονται σε ειδικές λίστες όσοι υπάλληλοι έχουν τατουάζ (και πιθανότατα να απολύονται)

Τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής περιόδου επικράτησε μεταξύ των ψηφοφόρων κλίμα αφενός αγανάκτησης για τον τρόπο που τα 2 μεγάλα κόμματα χειρίζονται την οικονομία, το ενεργειακό και άλλα σημαντικά θέματα αλλά και αναποφασιστικότητας. "Τα νέα κόμματα που ξεφύτρωσαν την τελευταία περίοδο φαίνονται καλά, αλλά μήπως θα πρέπει να εμπιστευτώ αυτούς που έχουν εμπειρία;" ήταν η φράση-κλειδί.  Αυτό το οποίο με εξέπληξε ήταν το ποσοστό συμμετοχής, το οποίο έπεσε κατά 8%  περίπου από τις εκλογές του 2009 και υπολογίζεται σε περίπου 60% (επίσημα αποτελέσματα δεν έχουν ανακοινωθεί). 

Στην άνοδο της ξενοφοβίας, τα ποσοστά ανεργίας και την περίοδο έντασης με την Κίνα που μοιάζει να μην έχει τελειωμό δεν θα αναφερθώ καν καθώς στον ορίζοντα δεν φαίνεται τίποτα το θετικό. 

Αντί επιλόγου, σας παραθέτω μερικές από τις πιο παράλογες προεκλογικές υποσχέσεις, για να μην νομίζετε πως η ηλιθιότητα είναι προνόμιο των ελλήνων πολιτικών:

1) Μετατροπή της ψαραγοράς Τσούκιτζι (που πρόκειται να μεταφερθεί σε άλλη περιοχή) σε καζίνο. 

2) Κατασκευή υπόγειας πόλης στο Τόκυο (και φαντάζομαι σε άλλες πόλεις) για την περίπτωση πυρηνικής επίθεσης από τη Β.Κορέα ή την Κίνα. 

3) Κατασκευή αντιγράφου του Κάστρου του Τόκυο, το οποίο βρίσκεται στην αυτοκρατορική κατοικία.

4) Μετονομασία τως Ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας σε Δυνάμεις Εθνικής Άμυνας.

5) Κατασκευή κτιρίου στο οποίο θα επιτρέπεται το ψάρεμα. 

Αυτά και καλή ψαριά!

Κρύο...Καιρός για νάμπε!

Νάμπε ή ναμπεμόνο ονομάζεται το είδος φαγητού που βράζει κανείς σε ένα πήλινο/μεταλλικό δοχείο, τοποθετημένο σε φορητό μάτι το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του τραπεζιού. Μοιάζει με το γιαχνί ή το αγγλικό stew, μόνο που είναι καλύτερο!

Η διαδικασία παρασκευής, που αποτελεί και τμήμα του γεύματος έχει ως εξής:

Τα υλικά που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν και που ουσιαστικά μπορεί να είναι ο,τιδήποτε, τοποθετούνται σε πιάτα και μεταφέρονται στο τραπέζι. 

Το πήλινο δοχείο, το οποίο έχουμε γεμίσει με νερότοποθετείται στη φωτιά και πρόστίθεται σε αυτό η σως (το τι σως εξαρτάται από τη διάθεση:  ψαριού, σόγιας, σάλτσα ντομάτας, καυτερή,σουσαμιού κτλ).

Τα υλικά αρχίζουν να προστίθενται σταδιακά, αναλόγως με το χρόνο μαγειρέματος που απαιτείται. Εγώ συνήθως χρησιμοποιώ τόφου, ψάρια και θαλασσινά, μανιτάρια διαφόρων ειδών, λάχανο Νάπα (κινέζικο) και άλλα λαχανικά ενώ στο τέλος προσθέτω ζυμαρικά σόμπα (από μαύρο σιτάρι) γιατί αλλιώς πού να χορτάσεις;

 Το νάμπε  δεν αποτελεί ίδιον της ιαπωνικής κουζίνας αλλά συναντάται σε όλη τη ΝΑ Ασία.

Είναι ιδιαίτερα δημοφιλές καθώς είναι εύκολο από άποψη μαγειρέματος, δημιουργεί μια όμορφη ατμόσφαιρα και ενδείκνυται για φιλικές/οικογενειακές στιγμές.

Θεωρείται επίσης πως φέρνει πιο κοντά ανθρώπους που δεν γνωρίζονται καλά, καθώς μοιράζονται το φαγητό τους και τρώνε από την ίδια κατσαρόλα (όχι πως τρώγεται κατευθείαν από την κατσαρόλα!)

 

Κάποια εστιατόρια σερβίρουν μόνο νάμπε, ενώ άλλα έχουν ξεχωριστό χώρο για νάμπε καθόλη τη διάρκεια του χειμώνα.  Επίσης πολλά σούπερ μάρκετ πουλάνε σετ με υλικά για νάμπε, σε διάφορους συνδυασμούς. 

Το καλό με το νάμπε είναι πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να προστεθεί περισσότερο νερό και υλικά, το οποίο και συμβαίνει σχεδόν πάντα. Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει κίνδυνος να μείνει κανείς νηστικός ενώ η ποικιλία υλικών αποτελεί εγγύηση πως όλοι μπορούν να φάνε κάτι που τους αρέσει. 

Όσοι λοιπόν είστε φαν του διαφορετικού, του ζεστού, του γιαχνί ή γενικώς περίεργοι μπορείτε να το δοκιμάσετε με μια απλή κατσαρόλα, υλικά της επιλογής σας και καλή παρέα. Περιμένω εντυπώσεις (και αν δεν βαριέστε φωτογραφίες). 

Από πού είσαι;

-Από πού είσαι;

-Από την Ελλάδα.

Παύση μερικών δευτερολέπτων και προσπάθεια εντοπισμού της στο νοητό παγκόσμιο χάρτη. 

Σενάριο 1ο: Ξέρουν την Ελλάδα.Τότε περνάμε απευθείας στις αντιδράσεις (βλ.παρακάτω)

Σενάριο 2ο: Δεδομένου πως ο διάλογος συνήθως λαμβάνει χώρα στα ιαπωνικά, αν ο συνομιλητής μου δεν είναι Ιάπωνας  συχνά χρειάζεται περαιτέρω διευκρινήσεις (δεν έχουμε μάθημα με θέμα 'Οι χώρες του κόσμου στα Ιαπωνικά') .

Τότε ξεκινάω τις μεταφράσεις. Και άντε να ξέρει ο συνομιλητής μου αγγλικά, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν είναι Κινέζος και πρέπει να του πω Xīlà (το οποίο όσες προσπάθειες και αν έκανα να το προφέρω σωστά, δεν με καταλαβαίνουν)τότε τι γίνεται; Με τους Κορεάτες είναι πιο εύκολα τα πράγματα, καθώς η λέξη Ελλάδα στα Κορεατικα είναι Geuriseu και η προφορά μοιάζει αρκετά με την αγγλική. Συχνά όμως οι άνθρωποι που γνωρίζω σχηματίζουν την εντύπωση πως είμαι από την Αγγλία ή και το Κιργιστάν. Για να μην σας πιάσει πονοκέφαλος, εξηγούμαι:

Στα ιαπωνικά η Αγγλία είναι Ιγκιρίσου, η Ελλάδα Γκιρίσα και το Κιργιστάν Κιρουγκίσου. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει άλλη κοινή γλώσσα ή έστω ένας χάρτης πρόχειρος, αντε να συνεννοηθούμε! 

Όχι πως σκάω κιόλας δηλαδή. Κιργιστάν; Κιργιστάν! Γιατί όχι;

Καμιά φορά όμως είναι απαραίτητο να καταλάβει ο άλλος,είτε γιατί είμαστε στην ίδια τάξη και με ρωτάει κάθε μέρα τι καιρό κάνει στο Λονδίνο, είτε γιατί δεν μπορεί να αποδεχτεί την ήττα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας του.

"Νότια Ευρώπη. Μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας.Πάνω από την Αφρική." Πριν προλάβετε να πείτε πως είναι ανακριβής η περιγραφή μου, να προσθέσω πως ενίοτε λέω και "Στη θάλασσα που βρίσκεται εκεί που τελειώνει η Ασία" 

Αυτά συνήθως πιάνουν, όχι όμως πάντα. Η γεωγραφία φαίνεται, είναι μάθημα επιλογής. Τότε αρχίζω να ζωγραφίζω τη Μέδουσα ή τον Κένταυρο και ως δια μαγείας τα μάτια που παρακολουθούν το σκίτσο μου λάμπουν με κατανόηση. "Ελλάδα!" Ε, μα! τι σου λέω τόση ώρα;

Αυτό με το σκίτσο δεν μου είχε περάσει από το μυαλό μέχρι που μια μέρα στην τάξη κάναμε ένα κείμενο, στο οποίο υπήρχε η λέξη Κένταυρος και η καθηγήτρια μου ζήτησε να εξηγήσω τι ήταν (όχι εμφανισιακά, αυτό το ήξεραν όλοι!). Τότε λοιπόν 4-5 κεφάλια γύρισαν και με κοίταξαν με απορία. Ήταν σαν να βλέπω τις σκέψεις τους σε συννεφάκια: Κένταυρος. Αρχαία Ελλάδα. Γκιρίσα. Ιρέκουτορα-σαν. Ααααα!

Μετά είναι οι διάφορες αντιδράσεις των ανθρώπων όταν ακούν 'Ελλάδα' και καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Μέχρι τώρα έχουν τύχει στο διάβα μου οι εξής:

1) Ενημερωμένοι: "Ελλάδα ε; Είναι δύσκολα τα πράγματα τώρα εκεί. Κρίμα." 

2) Τουρίστες: "Ελλάδα;;; Έχετε τέλειες θάλασσες εκεί! Και τα σπίτια σας έχουν γαλάζιες σκεπές! Πολύ θέλω να πάω!!"

3) Θρησκευόμενοι: "Ελλάδα; Μιλάς Ελληνικά δηλαδή ε; Πολύ σε ζηλεύω. Η Βίβλος γράφτηκε στα ελληνικά ξέρεις.Εσύ είσαι χριστιανή;;" 

4) Εντελώς άσχετοι: "Ελλάδα; Ελλάδα...Χμμ.. Α,ναι! Την έχω ακουστά. Να σε ρωτήσω κάτι, αγγλικά μιλάτε εκεί; Τι, έχετε και δική σας γλώσσα; Εγώ είμαι εντελώς άσχετος, μην με παρεξηγείς"

Μετά από ένα χρόνο στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και εκατοντάδες γνωριμίες στο σχολείο/στο δρόμο/στο μετρό/στον οδοντίατρο/όλα τα άλλα μέρη στα οποία μπορεί να σε πλησιάσει ένας άσχετος και να σου πιάσει την κουβέντα, άρχισα και εγώ να εφευρίσκω τρόπους για να αποφύγω ομιλητικές θείτσες που θέλουν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους. Πότε κάνω πως δεν μιλάω αγγλικά, πότε μιλάω με τόσο σπαστά ιαπωνικά που κουράζονται και με αφήνουν ήσυχη, πότε κάνω πως κοιμάμαι γιατί βλέπω το διπλανό μου στο τραίνο να με κοιτάει με λαχτάρα για μουχαμπέτ. Αυτό βέβαια δεν είναι εφικτό πάντα. Μερικοί με πλησιάζουν γιατί  με άκουσαν να μιλάω είτε ιαπωνικά (-->Μιλάς πολύ καλά ιαπωνικά! Από πού είσαι;) είτε αγγλικά (και θέλουν να κάνουν πρακτική). Καμιά φορά λέω στην ταμία να μην βάλει τα ψώνια σε σακούλα και συνειδητοποιώντας πως ψιλοξέρω ιαπωνικά αρχίζει τη συνέντευξη.

Για του λόγου το αληθές θα μοιραστώ μαζί σας την πιο πρόσφατη εμπειρία μου.

Σήμερα στο σταθμό του μετρό, μια 40άρα με χαρακτηριστικά ΝΑ Ασίας διέκοψε τη συνομιλία που είχα με μια συμμαθήτριά μου για να με ρωτήσει(στα αγγλικά) αν είμαι από την Αμερική.Της είπα πως είμαι από την Ελλάδα. Ήταν της 3ης κατηγορίας(θρησκευόμενη) και με ρώτησε αν έχω διαβάσει τη Βίβλο (χάνεται τέτοια ευκαιρία;) Μετά μου έδωσε συγχαρητήρια για τα ιαπωνικά μου και άρχισε να μου λέει την ιστορία της ζωής της: 

Ήταν από τις Φιλιππίνες , παντρεμένη με Ιάπωνα εδώ και 12 χρόνια, είχε ζήσει στην Αμερική, είχε παιδιά, μπλα μπλα μπλα... Μετά πέρασε κάνα 5λεπτο γκρινιάζοντας για τα ιαπωνικά. Πολύ δύσκολα, καμία σχέση με τα αγγλικά, πού να τα μάθεις; Και η γραφή ακόμη χειρότερα. "Εσύ όμως είσαι γλωσσομαθής, μπράβο σου"

Για όσους δεν με ξέρετε, να πω πως η κουβέντα με αγνώστους είναι κάτι σαν προκαταρκτικά για waterboarding. Όταν κουνάνε το κεφάλι σχεδόν απογοητευμένοι και λένε "Πρέπει να φύγω, χάρηκα πολύ" με κατακλύζει μια χαρά που δεν μπορώ να περιγράψω. 

Πείτε με αντικοινωνική, παράξενη, μονόχνωτη. Όλα αυτά όμως αφού μάθετε να λέτε Ελλάδα στα Κινέζικα 'για λόγους ευκολίας', εξηγήσετε σε άσχετους στο μετρό αν και γιατί δεν πάτε στην εκκλησία τις Κυριακές και κυρίως αφού βρείτε μια απάντηση για το "Ελλάδα ε; Πολύ δύσκολα τώρα με την κρίση"

Διευκρινιστικά: Τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά προσωπικές εμπειρίες. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι έχουν αντιμετωπίσει άλλοι Έλληνες στην Ιαπωνία, την Κορέα και άλλες χώρες της περιοχής. Ένα όμως είναι σίγουρο: οι Έλληνες μετανάστες σε αυτή την πλευρά του πλανήτη σπανίζουν, με αποτέλεσμα τα κενά γνώσης (και στις 2 πλευρές) να είναι μεγάλα. Φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος της Ελλάδας, απαράδεκτο αν υπολογίσουμε τη συνεισφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό. Το ίδιο βέβαια ισχύει και αντιστρόφως:Ο μέσος Έλληνας ξέρει για την Κίνα το οτι "οι Κινέζοι τρώνε με ξυλάκια", πρωτεύουσα είναι το Πεκίνο, καμιά φορά και οτι"το Σινικό Τείχος είναι το μοναδικό κτίσμα που είναι ορατό από το διάστημα" (το οποίο είναι ανακριβές).

  Μπορείτε επίσης να διαβάσετε την ανάρτηση "Τι να απαντήσεις;"