Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Friday 31 May 2013

Το Τόκυο και τα μουσεία του


Από το Τόκυο λείπουν πολλά: Καθαρός αέρας, ποδηλατόδρομοι,  τουλάχιστον 10 τετραγωνικά από κάθε διαμέρισμα και άλλα μικρά, καθημερινά πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγο πιο άνθρωπος. Αυτό που σίγουρα δεν λείπει είναι τα μουσεία και μάλιστα τα αξιόλογα. 
Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα μετά από ένα 6μηνο συνεχών επισκέψεων σε εκθέσεις τις οποίες υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να ταξιδέψω στα πέρατα του κόσμου για να τις απολαύσω.
Πάρτε για παράδειγμα την περασμένη Κυριακή: Σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους, δύο από τα μεγαλύτερα μουσεία στην πόλη φιλοξενούσαν εκθέσεις του Ντα Βίντσι και του Ραφαέλο. Μάλιστα, αμέσως  μετά το Ντα Βίντσι στον ίδιο χώρο πρόκειται να εκτεθούν έργα του όχι-και-τόσο-αγαπημένου-του Μιχαήλ Αγγέλου, ενώ πριν λίγους μήνες τους ίδιους ακριβώς τοίχους στόλιζαν αριστουργήματα του Ελ Γκρέκο.Ο Ραφαέλο αντιθέτως, βρέθηκε κάτω από την ίδια στέγη με τον Τουταγχαμών και όλα του τα νεκρικά συμπράγκαλα.
Στην ίδια περιοχή, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, βρίσκεται και το Εθνικό Μουσείο μέσα από τη μόνιμη συλλογή του οποίου μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση ιαπωνικής αρχαιότητας, σογκούν, σαμουράι και εκδυτικοποίησης. 
Όλα αυτά, στο πάρκο Ueno, που είναι γνωστό για τα μουσεία του αλλά και τον τεράστιο ζωολογικό κήπο στον οποίο είχα αναφερθεί παλαιότερα.
Η μοντέρνα τέχνη, έχοντας αποφασίσει να κρατήσει τις αποστάσεις της από τους Αιγύπτιους φαραώ και τους αναγεννησιακούς homo universalis, βρήκε καταφύγιο στην περιοχή Τακεμπάσι, απέναντι από τα ανάκτορα. Εκεί φιλοξενήθηκαν έργα του Φράνσις Μπέικον από όλες τις περιόδους δημιουργίας του καθώς και μια μίνι-έκθεση φωτογραφίας  του Perry Ogden με θέμα το ατελιέ του Μπέικον. 
Όλα αυτά βέβαια δεν συμπεριλαμβάνουν την έκθεση Τουλούζ-Λωτρέκ που συνέπεσε με την άφιξη μου στην Ιαπωνία πριν 1,5 χρόνο, τις συνεχείς εκθέσεις φωτογραφίας, τους εκθεσιακούς χώρους σε εμπορικά και συνεδριακά κέντρα ή τα αμέτρητα κρατικά και ιδιωτικά μουσεία που δεν έχω προλάβει ακόμη να επισκεφτώ.
Το αρνητικό αυτής της υπόθεσης είναι βέβαια το κόστος: στην Ιαπωνία τίποτα δεν είναι δωρεάν. Ακόμη και με τη φοιτητική έκπτωση, το εισιτήριο για μια μεγάλη έκθεση δεν πέφτει ποτέ κάτω από τα 1000¥.  
Η άλλη όχι-και-τόσο-ευχάριστη  πλευρά όλων αυτών των εκθέσεων είναι φυσικά ο πανικός που επικρατεί: για να δούμε  τη  Madonna den Granduca, έπρεπε να στηθούμε στην ουρά για κάνα δεκάλεπτο και όταν τελικά φτάσαμε μπροστά στο έργο ο υπάλληλος του μουσείου μας είπε να συντομεύουμε γιατί "περιμένουν και άλλοι". Μέσα σε όλο αυτό το χαμό λοιπόν, δύσκολα απολαμβάνει κανείς αυτές τις εκθέσεις στο 100%. 
Και για να μην κλείσω με την κλασική γκρίνια-αχαριστία μου (Ντα Βίντσι μου δώσανε και τον κοίταγα στα δόντια), θα συμπληρώσω εδώ πως σε όλα αυτά τα μουσεία, πέρα από τις διάφορες εκθέσεις, που συνήθως μένουν στο Τόκυο για 1 με 2 μήνες, υπάρχουν και οι μόνιμες συλλογές. Το Μουσείο Δυτικής Τέχνης, για παράδειγμα,  φιλοξενεί έργα των Πικάσο, Μονέ, Πόλοκ και άλλων άσημων του 20ου αιώνα. Για τους επισκέπτες των περιοδικών εκθέσεων μάλιστα, δεν είναι απαραίτητη η αγορά ξεχωριστού εισιτηρίου! 
Ουφ! Ξεφορτώθηκα τη ρετσινιά της αχάριστης και μπορώ να σας αφήσω με ελαφριά καρδιά. Όλο  λέω πως θα αρχίσω να γράφω πιο συχνά αλλά τώρα που έχω βγει από το tourist mode δυσκολεύομαι να βρω θέματα. Ρίξτε λοιπόν καμιά ιδέα και εσείς, δεν θα πάει χαμένη! 

Tuesday 21 May 2013

Η λίστα επιστρέφει (part 5)


Αυτή τη φορά είπα να κάνω μια λίστα στην οποία θα καταγράφω την καλή πλευρά της Ιαπωνίας. Πράγματα που συναντά κανείς μόνο εδώ και τα οποία θα έκαναν τον κόσμο καλύτερο αν ήταν πιο διαδεδομένα. 
25) Μετρό, ώρα αιχμής. Μέσα στον χαμό και το τσαλαπάτημα σου πέφτει το κινητό από την τσέπη. Πας στο γραφείο σου, κάνεις να πάρεις τηλέφωνο και συνειδητοποιείς τη γκαντεμιά σου. Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου είναι λογικό να σε πιάσει ένας ψιλοπανικός. Εκτός από την Ιαπωνία. Οι πιθανότητες λένε πως κάποιος επιβάτης το έχει ήδη βρει και το έχει παραδώσει στο γραφείο του σταθμού. Παίρνεις τηλέφωνο, σου λένε να περάσεις να το πάρεις, τους ευχαριστείς και το κλείνεις ανακουφισμένος. Έχω ακούσει την ίδια ιστορία δεκάδες φορές από φίλους και γνωστούς. Κινητά, πορτοφόλια γεμάτα λεφτά, χαρτοφύλακες, γυναικείες τσάντες...Και φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο στο μετρό. Μπαρ, εστιατόρια, ακόμη και σε πάρκα έχει τύχει να χαθούν αντικείμενα τα οποία τελικά επέστρεψαν στον ιδιοκτήτη τους.
26) Μια και είμαστε στο θέμα της απώλειας αντικειμένων, ας μιλήσουμε και για τις κλοπές. Όταν πάμε σε περιοχές με πολύ κόσμο ή κακή φήμη, οι Ιάπωνες φίλοι μου λένε ξανά και ξανά να προσέχω τα πράγματά μου. Λογικό, θα πει κανείς. Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχουν οι αμέτρητες ιστορίες μεθυσμένων φίλων που κατέληξαν να κοιμηθούν στο πάρκο, το πεζοδρόμιο ή την είσοδο της πολυκατοικίας τους με το iPhone ανά χείρας και ξύπνησαν χωρίς απώλειες. Ακόμη και καθηγήτρια από το σχολείο Ιαπωνικών μας έλεγε πως έχει τύχει να την πάρει ο ύπνος σε -κακόφημο- πάρκο και το πρωί να πάει κατευθείαν για δουλειά. Κινητό-χαρτοφύλακας-πορτοφόλι: όλα στη θέση τους. 
Όλα αυτά τα θετικά βέβαια έχουν καταστήσει τους Ιάπωνες εντελώς απροετοίμαστους για τα χειρότερα και όταν τελικά αυτά συμβαίνουν (μια φορά το  χρόνο) συζητιούνται για εβδομάδες στις ειδήσεις.
27)Οι Ιάπωνες δίνουν νέα διάσταση στην παροιμία "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό" . Το γεγονός πως αν ξεχάσεις κάτι σε δημόσιο χώρο, κατά πάσα πιθανότητα θα το ξαναβρείς, οφείλεται κατά τη φίλη μου τη Wakana στη λογική: "Δεν μου ανήκει. Δεν έχω κανένα λόγω να το πάρω. Αντιθέτως, έχω την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το παραδώσω στις κατάλληλες αρχές". Όχι την διακριτική ευχέρεια, όχι την καλή καρδιά, όχι πως είμαι γαμώ τα παιδιά αν το παραδώσω.  
Πρόκειται για αυτοματισμό. Το βλέπεις, καταλαβαίνεις πως είναι ξεχασμένο/πεσμένο, το παίρνεις και το παραδίδεις. 
Η Wakana μάλιστα με ενημερώνει πως κανένας φυσιολογικός άνθρωπος (όπου άνθρωπος βλέπε Ιάπωνας) δεν θα σκεφτόταν να το κρατήσει. 
Ούτε θα σκεφτόταν να πει αργότερα "βρήκα ένα πορτοφόλι και το πήγα στην αστυνομία" γιατί η σκέψη στα μυαλά των συνομιλητών του θα ήταν "Ε, και τι θέλεις τώρα; Βραβείο;"
28) Στα κομπίνι (είπαμε: convinience store) , οι υπάλληλοι σου λένε ευχαριστώ κατά την έξοδο. Άσχετα με το αν πήρες κάτι.
29) Μπορεί να μην ξέρουν όλοι αγγλικά, η παρουσία ξένου όμως επιβάλλει να βρεθεί κάποιος που μπορεί να του δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες (πχ σε πτήσεις εσωτερικού, μικρά μουσεία κτλ) . 
30) Οι Ιάπωνες δεν σταματούν στα αγγλικά, προσφέρουν όσο περισσότερη βοήθεια μπορούν. Πριν λίγους μήνες με επισκέφτηκε μια φίλη μου από την Τουρκία. Τα πρωινά είχα  μάθημα, οπότε έκανε μόνη της βόλτες. Κάποια στιγμή θέλησε να πάει στο μουσείο Ghibli, το οποίο βρίσκεται -κυριολεκτικά- στην άλλη άκρη του Τόκυο. Αφού άλλαξε 2 τραίνα και έφτασε στα μισά της διαδρομής, άρχισαν τα δύσκολα. Έπρεπε να βρει τη  σωστή αποβάθρα για να μπει σε τραίνο το οποίο πήγαινε στον προορισμό της, δεν μπορούσε όμως να βρει πληροφορίες στα αγγλικά. Ρώτησε λοιπόν κάποιον ο οποίος -όπως ήταν προφανές- περίμενε το τραίνο του. Ο τύπος της είπε να τον ακολουθήσει, άφησε την αποβάθρα του, βρήκε αυτή στην οποία έπρεπε να πάει η φίλη μου, τη συνόδευσε, μπήκε μαζί της στο τραίνο, την πήγε ως το σωστό σταθμό, της είπε να ρωτήσει στο σταθμό ποια είναι η σωστή έξοδος, ξαναμπήκε στο τραίνο και έφυγε!
31) Στους σταθμούς, άσχετα με το αν είναι ώρα αιχμής ή όχι, οι επιβάτες μπαίνουν σε σειρές αναμονής. Όταν λοιπόν έρχεται το τραίνο, περιμένουν να αποβιβαστούν οι προηγούμενοι και μπαίνουν στο τραίνο με τη σειρά. Έτσι, ακόμη και όταν επικρατεί χάος λόγω της πολυκοσμίας, δεν καταλήγεις να σπρώχνεσαι  με τους πλαϊνούς σου για μια θέση στο τραίνο. 
32) Οι Ιάπωνες είναι στωικοί. Πραγματικά στωικοί.
Μετά το σεισμό και το τσουνάμι, και ενώ οι διαστάσεις του προβλήματος στη Φουκουσίμα ήταν ακόμη άγνωστες, οι διεθνείς ανταποκριτές άρχισαν να αναρωτιούνται γιατί δεν επικρατεί υστερία, πλιάτσικο και κοινωνική αναταραχή. Μετά άρχισαν να στοιχηματίζουν πως σύντομα θα "σπάσουν" και θα αρχίσουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου οι πληγέντες. 
Στο τέλος αποφάσισαν να αποδώσουν την έλλειψη υστερίας στις συχνές φυσικές καταστροφές. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. 
Όχι πως δεν ισχύει και αυτό.  Είναι όμως μέρος μιας πολύπλοκης αλήθειας. Η ιαπωνική παράδοση επιβάλλει να σκεφτόμαστε τους γύρω μας, να μην ενοχλούμε και να μην εκφράζουμε έντονα συναισθήματα σε ακατάλληλους χώρους (κοινώς "τα εν οίκω μη εν δήμω").  Η θέση αυτή ενισχύεται από τις διδασκαλίες του Ζεν Βουδισμού, που γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση στην Ιαπωνία. 
Όχι πως η απάθεια είναι πάντα καλή και ευπρόσδεκτη, όταν όμως νομίζεις πως έχει έρθει το τέλος του κόσμου είναι προτιμότερο να σε περιτριγυρίζουν Ιάπωνες. Σκέψου να σε βρει το τσουνάμι στη Μεσόγειο ή τη Μέση Ανατολή δηλαδή...

Wednesday 8 May 2013

Χρυσή Εβδομάδα (2) - Στο Κόμπε

Η Χρυσή Εβδομάδα ήρθε και έφυγε με τον τρόπο που έρχονται και φεύγουν όλες οι γιορτές: γρήγορα.  Ένα μικρό ταξιδάκι στην Οσάκα και το Κόμπε, μια βόλτα στο Τόκυο και να 'μαστε πάλι στην καθημερινότητα. Όχι πως με ενοχλεί η καθημερινότητα, μια χαρά είναι. Όχι σαν τις γιορτές όμως...
Ας αφήσουμε όμως τη γκρίνια και ας περάσουμε στο Κόμπε. 
Η πόλη-λιμάνι ανατολικά της Οσάκα είναι γνωστή τόσο για τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της όσο και για τον καταστροφικό σεισμό από τον οποίο χτυπήθηκε το χειμώνα του 1995.
Τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της η περιοχή τον οφείλει στο λιμάνι, το οποίο τη συνέδεσε με τον υπόλοιπο πλανήτη από πολύ νωρίς. 
Την περίοδο που η είσοδος στην χώρα  για τους ξένους και η έξοδος από αυτή για τους ντόπιους απαγορευόταν αυστηρά, το Κόμπε είχε εμπορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με χώρες μακρινές και άγνωστες για πολλούς Ιάπωνες της εποχής.
Το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της πόλης, ωστόσο, δεν είχε καμία σχέση με το εξωτερικό εμπόριο ή τις ξένες επιρροές. Τα μάτια όλου του πλανήτη έπεσαν στο Κόμπε όταν τα χαράματα της 17ης Ιανουαρίου 1995 η πόλη βρέθηκε στο επίκεντρο ενός καταστροφικού σεισμού. Το αποτέλεσμα του ήταν 6,5 χιλιάδες χαμένες ζωές, εκατοντάδες χιλιάδες μερικώς ή ολοσχερώς κατεστραμμένα κτίρια και διάλυση των υποδομών της ευρύτερης περιοχής. 
Όλα αυτά βέβαια δεν θα μπορούσε να τα μαντέψει κανείς από τη σημερινή κατάσταση της πόλης. 
Το λιμάνι σφύζει από ζωή. Ιάπωνες και ξένοι τουρίστες κάνουν βόλτες, απολαμβάνουν την ηλιόλουστη μέρα και βγάζουν φωτογραφίες. Ο τεράστιος πύργος της πόλης μοιάζει με ένα αλλόκοτο συνδυασμό του Skytree και του Πύργου του Τόκυο.  
Παρακάτω, η Chinatown είναι πνιγμένη στα χρώματα και τις μυρωδιές φαγητού. 
Ο κυριότερος προορισμός μου όμως είναι ο ζωολογικός κήπος. 
Όχι πως φιλοξενεί ζώα τα οποία δεν θα μπορούσε να δει κανείς στο Τόκυο.
Η διαφορά είναι πως εδώ δεν υπάρχει ουρά και χρόνος αναμονής 45-50' για το γλυκούλικο (αλλά όχι ΤΟΣΟ γλυκούλικο) πάντα.
Επίσης, δεν σου λέει κανένας πως πρέπει να κάνεις λίγο γρήγορα γιατί "περιμένουν και άλλοι".  Χαζεύεις την πολική αρκούδα και την προσπάθειά της να φάει τα παιδάκια που στέκονται πίσω από το τζάμι με την ησυχία σου. 
Κάπως έτσι περνάνε αρκετές ώρες. Λίγο πριν τη δύση του ηλίου συνειδητοποιώ πως ήρθε η ώρα της επιστροφής και δεν είδα σχεδόν τίποτα. 
Ούτε ένα κοϊνόμπορι!
Είμαι τυχερή όμως και στο δρόμο για το σταθμό βλέπω από μακριά να ανεμίζουν πολύχρωμα ψάρια στο μπαλκόνι μιας μονοκατοικίας. 
Βγάζω στα γρήγορα τη μηχανή από την τσάντα  και τραβάω μερικές φωτογραφίες πριν τρέξω να προλάβω το τραίνο. 
Ωραίο το Κόμπε αλλά θα πρέπει να επιστρέψω σύντομα για να δω και τα υπόλοιπα αξιοθέατα.