Από το Τόκυο λείπουν πολλά: Καθαρός αέρας, ποδηλατόδρομοι, τουλάχιστον 10 τετραγωνικά από κάθε διαμέρισμα και άλλα μικρά, καθημερινά πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγο πιο άνθρωπος. Αυτό που σίγουρα δεν λείπει είναι τα μουσεία και μάλιστα τα αξιόλογα.
Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξα μετά από ένα 6μηνο συνεχών επισκέψεων σε εκθέσεις τις οποίες υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να ταξιδέψω στα πέρατα του κόσμου για να τις απολαύσω.
Πάρτε για παράδειγμα την περασμένη Κυριακή: Σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους, δύο από τα μεγαλύτερα μουσεία στην πόλη φιλοξενούσαν εκθέσεις του Ντα Βίντσι και του Ραφαέλο. Μάλιστα, αμέσως μετά το Ντα Βίντσι στον ίδιο χώρο πρόκειται να εκτεθούν έργα του όχι-και-τόσο-αγαπημένου-του Μιχαήλ Αγγέλου, ενώ πριν λίγους μήνες τους ίδιους ακριβώς τοίχους στόλιζαν αριστουργήματα του Ελ Γκρέκο.Ο Ραφαέλο αντιθέτως, βρέθηκε κάτω από την ίδια στέγη με τον Τουταγχαμών και όλα του τα νεκρικά συμπράγκαλα.
Στην ίδια περιοχή, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά, βρίσκεται και το Εθνικό Μουσείο μέσα από τη μόνιμη συλλογή του οποίου μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση ιαπωνικής αρχαιότητας, σογκούν, σαμουράι και εκδυτικοποίησης.
Όλα αυτά, στο πάρκο Ueno, που είναι γνωστό για τα μουσεία του αλλά και τον τεράστιο ζωολογικό κήπο στον οποίο είχα αναφερθεί παλαιότερα.
Η μοντέρνα τέχνη, έχοντας αποφασίσει να κρατήσει τις αποστάσεις της από τους Αιγύπτιους φαραώ και τους αναγεννησιακούς homo universalis, βρήκε καταφύγιο στην περιοχή Τακεμπάσι, απέναντι από τα ανάκτορα. Εκεί φιλοξενήθηκαν έργα του Φράνσις Μπέικον από όλες τις περιόδους δημιουργίας του καθώς και μια μίνι-έκθεση φωτογραφίας του Perry Ogden με θέμα το ατελιέ του Μπέικον.
Όλα αυτά βέβαια δεν συμπεριλαμβάνουν την έκθεση Τουλούζ-Λωτρέκ που συνέπεσε με την άφιξη μου στην Ιαπωνία πριν 1,5 χρόνο, τις συνεχείς εκθέσεις φωτογραφίας, τους εκθεσιακούς χώρους σε εμπορικά και συνεδριακά κέντρα ή τα αμέτρητα κρατικά και ιδιωτικά μουσεία που δεν έχω προλάβει ακόμη να επισκεφτώ.
Το αρνητικό αυτής της υπόθεσης είναι βέβαια το κόστος: στην Ιαπωνία τίποτα δεν είναι δωρεάν. Ακόμη και με τη φοιτητική έκπτωση, το εισιτήριο για μια μεγάλη έκθεση δεν πέφτει ποτέ κάτω από τα 1000￥.
Η άλλη όχι-και-τόσο-ευχάριστη πλευρά όλων αυτών των εκθέσεων είναι φυσικά ο πανικός που επικρατεί: για να δούμε τη Madonna den Granduca, έπρεπε να στηθούμε στην ουρά για κάνα δεκάλεπτο και όταν τελικά φτάσαμε μπροστά στο έργο ο υπάλληλος του μουσείου μας είπε να συντομεύουμε γιατί "περιμένουν και άλλοι". Μέσα σε όλο αυτό το χαμό λοιπόν, δύσκολα απολαμβάνει κανείς αυτές τις εκθέσεις στο 100%.
Και για να μην κλείσω με την κλασική γκρίνια-αχαριστία μου (Ντα Βίντσι μου δώσανε και τον κοίταγα στα δόντια), θα συμπληρώσω εδώ πως σε όλα αυτά τα μουσεία, πέρα από τις διάφορες εκθέσεις, που συνήθως μένουν στο Τόκυο για 1 με 2 μήνες, υπάρχουν και οι μόνιμες συλλογές. Το Μουσείο Δυτικής Τέχνης, για παράδειγμα, φιλοξενεί έργα των Πικάσο, Μονέ, Πόλοκ και άλλων άσημων του 20ου αιώνα. Για τους επισκέπτες των περιοδικών εκθέσεων μάλιστα, δεν είναι απαραίτητη η αγορά ξεχωριστού εισιτηρίου!
Ουφ! Ξεφορτώθηκα τη ρετσινιά της αχάριστης και μπορώ να σας αφήσω με ελαφριά καρδιά. Όλο λέω πως θα αρχίσω να γράφω πιο συχνά αλλά τώρα που έχω βγει από το tourist mode δυσκολεύομαι να βρω θέματα. Ρίξτε λοιπόν καμιά ιδέα και εσείς, δεν θα πάει χαμένη!
No comments:
Post a Comment