Κάθε χρόνο στα μέσα Αυγούστου το νησί Σάντο γεμίζει επισκέπτες. Ιάπωνες και ξένοι, ντυμένοι πρόχειρα και με υπνοσάκους υπό μάλης καταφτάνουν στην περιοχή που λαμβάνει χώρα η Γιορτή της Γης.
Η Γιορτή της Γης ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του '80. Κύριοι διοργανωτές ήταν και παραμένουν τα μέλη του συγκροτήματος Κόντο, που ανακίνησε το ενδιαφέρον όχι μόνο των Ιαπώνων αλλά και του υπόλοιπου πλανήτη για το τάικο (μεγάλα ιαπωνικά κρουστά).
Τα εκατοντάδες πρωην και νυν μέλη του συγκροτήματος ζουν σε ένα μικρό οικισμό του νησιού με τις οικογένειές τους.
Οι 3 μεγάλες συναυλίες του συγκροτήματος είναι το αποκορύφωμα του φεστιβάλ, όχι όμως η μοναδική ενδιαφέρουσα πλευρά του. Κάθε χρόνο καλλιτέχνες από την Ιαπωνία και το εξωτερικό καλούνται να λάβουν μέρος, κυρίως λόγω της συμβολής τους στην αναβίωση παραδοσιακών ήχων από διάφορες περιοχές. Κατά τις πρωινές ώρες τοπικοί σύλλογοι διοργανώνουν εργαστήρια, ενώ η περιοχή του λιμανιού μεταμορφώνεται σε ένα μικρό παζάρι.
Φτάνουμε στο Σάντο νωρίς το πρωί του Σαββάτου. Στο το χώρο των εκδηλώσεων νοικιάζουμε ποδήλατα και ξεκινάμε για το κάμπινγκ. Από εκεί αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στα αξιοθέατα του νησιού πριν κατευθυνθούμε προς το χώρο των εκδηλώσεων.
Πρώτη μας στάση ένας ναός στη νότια παραλία, όπου εδώ και εκατοντάδες χρόνια οι ντόπιοι ψαρεύουν θαλασσινά με παραδοσιακές βαρκούλες ταράι-μπούνε (βάρκα-σκάφη). Φυσικά τα τελευταία χρόνια αντί για ψάρεμα εκτελούνται δρομολόγια για τουρίστες στο μικρό κόλπο.
Η περιήγηση έχει άδοξο τέλος καθώς σε ένα από τους ναούς συναντάμε ένα τεράστιο (και μάλλον δηλητηριώδες) φίδι. Αφού παίρνουμε τα ποδήλατά μας και απομακρυνόμαστε σαν τρελοί, αποφασίζουμε να γυρίσουμε στο λιμάνι για μεσημεριανό. Ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να αυξάνεται, ενώ κάποιοι κοιμούνται στο γρασίδι μπροστά στη σκηνή (δικαιολογούνται βέβαια, καθώς ένας Ιαπωνας από τη Βραζιλία έχει βαλθεί να παίζει κάτι χαζοχαρούμενες μελωδίες με την κιθάρα του). Οι πάγκοι με το φαγητό (από κορεάτικο εως φαλάφελ) αρχίζουν σιγά σιγά να γεμίζουν ουρές οπότε αποφασίζουμε πως είναι ώρα για μεσημεριανό. Μετά από μια μπυρίτσα και μπόλικο φαγητό μας παίρνει και εμάς ο ύπνος, καθώς ο κιθαρίστας δεν λέει να ζωντανέψει.
Αρχίζει να βραδιάζει και η κίνηση μεταφέρεται προς τον κύριο συναυλιακό χώρο. Η ιαπωνική οργάνωση κάνει το θαύμα της και πριν καλά καλά μπούμε στη σειρά, έχουμε φτάσει μέσα και καθόμαστε στο γρασίδι.
Τα φώτα σβήνουν και οι πρώτοι τυμπανιστές εμφανίζονται. Οι ήχοι μας στέλνουν σε ένα κόσμο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, το θέαμα φυλακίζει τη ματιά. Το κάθε λεπτό μοιάζει να διαρκεί μια αιωνιότητα, όταν όμως οι διοργανωτές μας καληνυχτίζουν απορούμε πότε κιόλας πέρασε η ώρα.
Η φωτογραφία και το βίντεο απαγορεύονται κατά τη διάρκεια της συναυλίας αλλά έτσι και αλλιώς δεν σου περνάει από το μυαλό να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή, έστω και για μερικές στιγμές.
Σας παραθέτω εδώ μερικά βίντεο από παλιότερες συναυλίες τους, μια εκ των οποίων πριν αρκετά χρόνια στην Αθήνα.
Μετά από τα παραδοσιακά "Κι άλλο, κι άλλο!" και την επιστροφή του συγκροτήματος για μερικά λεπτά, έχει έρθει η ώρα να φύγουμε. Κατευθυνόμαστε στο λιμάνι, όπου έχει στηθεί κανονικό γλέντι!
Σε ένα από τους κεντρικούς δρόμους διοργανώνεται χορός Awa οπότε μπαίνουμε στο χορό για λίγο. Στη μικρή σκηνή ένα γκρουπ από τη Φουκουσίμα επιδεικνύει το έθιμο-χορό Jangara Nenbutsu. Ο παρουσιαστής εξηγεί πως κάθε Αύγουστο ομάδες χορευτών επισκέπτονται οικογένειες που έχασαν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο μέσα στη χρονιά.
Έχει νυχτώσει για τα καλά όταν τελικά αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο κάμπινγκ. Μερικές παρέες ξένων κάθονται στην παραλία και πίνουν μπύρα κάτω από τα αμέτρητα αστέρια. Άλλοι έχουν ήδη επιστρέψει στις σκηνές τους και ροχαλίζουν βαριά.
Αποφασίζουμε να κάνουμε το ίδιο καθώς το πλοίο μας αναχωρεί χαράματα.
Μια μέρα είναι πολύ λίγη οπότε θα πρέπει να επιστρέψω του χρόνου για περισσότερο.
No comments:
Post a Comment