Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Friday 15 February 2013

Σούμο 101

Έπρεπε να περάσει ένας χρόνος (και βάλε) για να αρχίσω να καταπιάνομαι με πιο παραδοσιακά θέματα αλλά τώρα που πήρα φόρα δεν με σταματάει τίποτα Μετά την εκδήλωση για τους λάτρεις του κιμονό και τη γιορτή για το τέλος του χειμώνα, σειρά είχε το τουρνουά σούμο.
Το σούμο στο μυαλό των περισσοτέρων είναι ένα υποτιθέμενο άθλημα όπου ουσιαστικά 2 χοντροί τύποι με στρίνγκ σπρώχνονται. Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να ισχυριστώ  το αντίθετο!
Οι κανόνες είναι απλοί: Στο έδαφος επιτρέπεται να ακουμπήσουν μόνο οι πατούσες των παλαιστών, κανένα άλλο τμήμα του σώματος. Τα όρια της παλαίστρας (dohyō) είναι απαραβίαστα. Όποιος βγει από τον κύκλο ή ακουμπήσει στο έδαφος χάνει.  Θεωρητικά δεν επιτρέπονται χτυπήματα κανενός είδους, μόνο λαβές και σπρωξίματα. Το τι είναι χτύπημα και τι σπρώξιμο βέβαια είναι μεγάλη συζήτηση  καθώς σε πολλές περιπτώσεις θα έπαιρνα όρκο πως τα χαστούκια έπεφταν σύννεφο!
Ο διαιτητής έχει και καθήκοντα ιερέα σίντο, καθώς το σούμο είναι στενά συνδεδεμένο με την αυτόχθων θρησκεία της Ιαπωνίας. Φοράει το φανταχτερό κιμονό του, εκτελεί τα καθαρτικά τελετουργικά, ευλογεί την παλαίστρα και...fight!  
Το πρωτάθλημα και τα διάφορα τουρνουά λαμβάνουν χώρα τόσο στο Τόκυο όσο και σε άλλες πόλεις. Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ξένων αθλητών έχει αυξηθεί σημαντικά, με πολλούς από αυτούς να γίνονται πρωταθλητές. Από αυτούς, η πλειοψηφία είναι από τη Μογγολία χωρίς αυτό να σημαίνει πως λείπουν οι υπόλοιπες εθνικότητες. 
Διαιτητές, παλαιστές και βοηθοί στο χώρο του σούμο υιοθετούν ψευδώνυμα τα οποία τους ακολουθούν σε όλη τους την καριέρα. Τα ψευδώνυμα είναι φυσικά στα ιαπωνικά και συχνά περιέχουν αναφορές στη δύναμη, το θάρρος και άλλα χαρακτηριστικά του ατόμου. 
Άλλες φορές πάλι θυμίζουν τραγούδι του Στινγκ: Ένας Αιγύπτιος πρωταθλητής είχε διαλέξει το ψευδώνυμο "Θύελλα της ερήμου".
Η ζωή των παλαιστών είναι δύσκολη, γεμάτη προκλήσεις, συνεχείς προπονήσεις, ειδικές παραγγελίες ρούχων, καψόνια από τους πιο καταξιωμένους αθλητές και πολύ συχνά μοναξιά. 
Θα πει κανείς "Καλά χαζοί είναι; Δεν φτάνει που παχαίνουν σαν μοσχάρι που πάει για σφαγή, έχουν να ανεχτούν και όλα τα υπόλοιπα;Γιατί;" 
Αυτό θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς και για τους επαγγελματίες μποξέρ και τους ποδοσφαιριστές. Γιατί να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου με συνεχείς προπονήσεις, τραυματισμούς και κανόνες για το πότε κοιμάσαι ή ξυπνάς; 
Για τα λεφτά. Τη δόξα. Γιατί δεν ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο. Γιατί το ονειρευόσουν από παιδί! Όταν ο νικητής του τουρνουά που παρακολούθησα την περασμένη Κυριακή, έφυγε από το στάδιο με μια δωροεπιταγή 25.000 ευρώ και μια τηλεόραση πενηντακάτι ιντσών, δεν τον λες και καημενούλη.

Tuesday 5 February 2013

Φασόλια κατά των δαιμόνων

Η περασμένη Κυριακή ήταν η τελευταία μέρα του χειμώνα, κατά την οποία οι Ιάπωνες ξεφορτώνονται ότι δαιμόνια έχουν ξεμείνει στα σπίτια τους. Ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν ονομάζεται μαμεμάκι, ένα έθιμο αιώνων του οποίου οι ρίζες φτάνουν στην Κίνα. 
Το έθιμο περιλαμβάνει ένα ενήλικα σε κάθε σπίτι, ο οποίος μεταμφιέζεται σε όνι (δαιμόνιο) και υπομένει την επίθεση με φασόλια σόγιας την οποία του εξαπολύουν οι μικροί ένοικοι του σπιτιού φωνάζοντας "Όνι ουα σότο, φούκου ουα ούτσι!" (Έξω τα δαιμόνια, μέσα οι χαρές!) 
Σε ναούς κάθε είδους, καθώς και σε άλλους δημόσιους χώρους, οργανώνονται γιορτές όπου τοπικοί άρχοντες αλλά και celebrities πετάνε φασόλια στα πλήθη παιδιών που περιμένουν ανυπόμονα. "Γιατί ανυπόμονα;" θα αναρωτηθεί κανείς. Γιατί τα φασόλια σόγιας συνοδεύονται από γλυκά και ενίοτε λαχεία κληρώσεων! (να μια ιδέα για τη διατήρηση των εθίμων κάθε περιοχής: δωροδοκούμε τη νεολαία).
Όλος αυτός ο χαμός γίνεται στα πλαίσια του Σετσουμπούν(節分), της γιορτής μεταξύ 2 εποχών, και πιο συγκεκριμένα κατά το ανοιξιάτικο Σετσουμπούν. 
Το 1ο βίντεο είναι από τη γειτονιά μου, όπου οι τοπικές αρχές έστησαν εξέδρες εκτόξευσης φασολιων.  
Οι μεγάλοι ναοί σε όλη τη χώρα φιλοξένησαν προσωπικότητες από το χώρο του αθλητισμού (σούμο), των γραμμάτων και των τεχνών (μάνγκα).
Το δεύτερο βίντεο είναι από την περιοχή Ναρίτα και τον τοπικό ναό. 
Τέλος, ένα βίντεο σχολείου όπου μπορεί να δει κανείς τον πόλεμο μεταξύ παιδιών και δαιμόνων. Το ποιος νίκησε δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο αλλά ελπίζουμε πάντα στις δυνάμεις του καλού. 
Που κατατροπώνουν τις δαιμονισμένες παιδικές φωνές ;)


Saturday 2 February 2013

Κιμονό, τσάι και κέικ σοκολάτας

Wrapped in coloursScarlet red obiMy pink kimonoKimono loveColourful japanese flip-flopsHelping hands
Modern JapanKimono loveKimono loveDon't you look pretty!Kimono loveObi

(κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγαλύτερη ανάλυση)

Η πρόσκληση της Καόρι με γέμισε ανυπομονησία αλλά και ανασφάλεια. Δεν έφτανε που ήμουν ξένη, θα πήγαινα και φορώντας τζιν ενώ το θέμα της συνάντησης ήταν ξεκάθαρο: Βάλε το κιμονό σου και έλα!
Της είχα εξηγήσει βέβαια πως ήθελα μόνο να βγάλω μερικές φωτογραφίες αλλά...
Φτάνοντας στη μικρή μονοκατοικία άρχισα να έχω αμφιβολίες για το όλο εγχείρημα. Πρώτα από όλα δεν ήξερα πως ο χώρος είναι σπίτι, περίμενα κανένα μικρό χώρο εκδηλώσεων. Μπαίνοντας μέσα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Είμασταν κυριολεκτικά τρεις και ο κούκος: 3 κιμονοφορεμένες κυρίες και εγώ! 
Η Καόρι δεν φημίζεται για τη συνέπεια με την οποία κάνει ο,τιδήποτε, έτσι λοιπόν αντί να μου πει περί τίνος πρόκειται, με άφησε να μαντέψω. Όταν ακούς όμως εκδήλωση με θέμα το κιμονό, φαντάζεσαι λίγο περισσότερο κόσμο. Σε δημόσιο χώρο. Χωρίς τη μυρωδιά του σπιτικού κέικ να σου σπάει τη μύτη! 
Όσο περνάει η ώρα, ο αριθμός των μελών του "συλλόγου" αυξάνεται, μέχρι που το μικρό σαλονάκι γεμίζει χρωματιστά κιμονό και γυναικείες φωνές. We are in session!
Η διοργανώτρια (και ιδιοκτήτρια του σπιτιού) ξεκινά με τις συστάσεις: "Από εδώ η Καόρι, η πρώτη φίλη που έκανα λόγω κιμονό. Ακολουθεί η Σου, από την Ταϊβάν και η Ηλέκτρα από την Ελλάδα που ήρθε να μας βγάλει φωτογραφίες." Στη συνέχεια ανακοινώνει πως στη σημερινή συνάντηση θα τους δείξει πως να δένουν το όμπι τους (την υφασμάτινη ζώνη του κιμονό) χωρίς τη βοήθεια τρίτων και χωρίς δυσκολία. "Έφτιαξα και ένα τραγουδάκι για να αποστηθίσετε τα βήματα ένα-ένα χωρίς δυσκολία!" 
Κάπου εκεί φυσικά αρχίζουν και με χάνουν. Λέξεις που αναφέρονται αποκλειστικά στον τρόπο δεσίματος του όμπι, ονόματα διαφορετικών τύπων υφασμάτων και άλλα τέτοια που ούτε Ιάπωνας δεν θα καταλάβαινε, πόσο μάλλον εγώ. 
Η ώρα περνάει, η κάρτα μνήμης μου γεμίζει με πολύχρωμες εικόνες μανικιών που φτάνουν ως το πάτωμα και τα όμπι αρχίζουν να παίρνουν τη μορφή πολύπλοκων φιόγκων.
Όταν τελικά όλα τα όμπι έχουν δεθεί και στολιστεί, ανεβαίνουμε στον επάνω όροφο. Εκεί μας περιμένει το τατάμι, για τις απαραίτητες φωτογραφίες. 
Υποθέτω πως μετά από αυτό είναι ώρα να φύγουμε, αλλά κάνω λάθος: Το σπιτικό κέικ μας περιμένει στο σαλόνι, σερβιρισμένο μαζί με σως σοκολάτας και ιαπωνικό τσάι. 
Αφού έχουμε καθίσει, η διοργανώτρια Φούτζικο, κάνει την αρχή: 
"Για όσες έρχεστε πρώτη φορά, τώρα θα παρουσιάσουμε η κάθε μία με τη σειρά το κιμονό που φοράμε. Θα κάνω εγώ την αρχή"
Αρχίζει έτσι ένας βομβαρδισμός πληροφοριών για το από που πήρε η κάθε μια το κιμονό της, το γιατί το επέλεξε για τη συγκεκριμένη ημέρα, λεπτομέρειες για το ύφασμα, τη ζώνη, την τιμή. Τις χάνω τελείως, οπότε αρχίζω να σκέφτομαι όσα έχω να κάνω εκείνη την ημέρα μέχρι που η σειρά έρχεται στη διπλανή μου Καόρι. Εξηγεί πως έρχεται πρώτη φορά στις συναντήσεις αν και όλο την καλούσε η Φούτζικο, ευχαριστεί για την πρόσκληση και εξηγεί πως διάλεξε το συγκεκριμένο κιμονό γιατί είναι πεντακάθαρο και όμορφο: ήθελε να κάνει καλή εντύπωση. Εγώ, όντας η μόνη που δεν φοράει κιμονό ή έστω γιουκάτα, λέω να κάνω ένα αστειάκι καθώς είναι η σειρά μου να μιλήσω και λέω "Πάσο" κοιτώντας δήθεν στεναχωρεμένη το παντελόνι μου. Γελάνε λίγο, αλλά μάλλον από ευγένεια. Εξηγώ πως ήρθα γιατί μου αρέσει να βλέπω (το τονίζω!) κιμονό καθώς ενδιαφέρομαι για κάθε πλευρά της ιαπωνικής κουλτούρας. Τις ευχαριστώ που μου έδωσαν την άδεια να τις φωτογραφίσω και υπόσχομαι να τους στείλω τις καλύτερες φωτογραφίες.
Ακολουθεί μια επίδειξη φουρόσικι (παραδοσιακό ύφασμα με 1000+1 χρήσεις) όπου πάλι χρησιμοποιείται τραγουδάκι για να μην ξεχνάμε τα βήματα και τελικά έρχεται η ώρα του γυρισμού. 
Υπόσχονται να με ξανακαλέσουν και υπόσχομαι να ξαναπάω. 
"Την επόμενη φορά να φορέσεις και εσύ κιμονό, θα σου πάει έτσι αδυνατούλα που είσαι!" 
Υπόσχομαι να το σκεφτώ-δεν είμαστε για τέτοιες υποσχέσεις τώρα- και τις αποχαιρετώ.
Όταν αργότερα εξιστορώ στους Ιάπωνες φίλους μου όσα έλαβαν χώρα στη μικρή μονοκατοικία στο Μέγκουρο, ξεσπούν σε ανεξέλεγκτα γέλια. Παράλληλα προσπαθούν να μου εξηγήσουν πως πρόκειται για ιδιαιτέρως εκκεντρικούς χαρακτήρες, πως μάλλον πρόκειται για πλούσιες και βαριεστημένες νοικοκυρές που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν... Σκέφτομαι πως συναντηθήκαμε στη μέση της ημέρας, άρα μάλλον πρόκειται για νοικοκυρές. Μονοκατοικία στο Μέγκουρο και δεκάδες κιμονό, μάλλον πρόκειται για καλοβαλμένες αν όχι πλούσιες κυρίες. Δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν; Ίσως, ποιος ξέρει; Εκκεντρικές; Σίγουρα! 
Καταλήγω, παρόλαυτά, στο συμπέρασμα πως οι τρελούτσικες αυτές κυρίες, με το πάθος τους για κιμονό, δεν βλάπτουν κανένα και πάνω από όλα, κάνουν κάτι που αγαπάνε χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν σε κανέναν. Κάτι που δεν βρίσκει κανείς εύκολα στην Ιαπωνία.