Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Friday 26 July 2013

Η χιονισμένη κορυφή του Ασάχι-ντάκε

Αρχές Ιουνίου. Το Τόκυο βράζει, παρά τις σποραδικές βροχές. Η Οκινάουα βρίσκεται στο στόχαστρο ενός από τους πρώτους τυφώνες της χρονιάς. Ακόμη και στο Χοκκάιντο, που φημίζεται για τα δροσερά καλοκαίρια του, η θερμοκρασία πλησιάζει τους 30 βαθμούς.
Όταν λοιπόν φτάνουμε στο βουνό Ασάχι-ντάκε, το τελευταίο πράγμα που περιμένουμε να δούμε είναι χιόνι.
Είμαστε τόσο απροετοίμαστοι, που αποφαασίζουμε να κάνουμε μόνο μια σύντομη βόλτα κοντά στο σταθμό του τελεφερίκ.
Το μονοπάτι είναι στενό, γεμάτο πινακίδες που προειδοποιούν για τρύπες στο χιόνι, κίνδυνο πτώσης στις παγωμένες λίμνες και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Στη μέση της διαδρομής συναντάμε ένα ηλικιωμένο ξεναγό: "Το γκρουπ που συνόδευα θα πάει ως την κορυφή αλλά εγώ θα γυρίσω πίσω. Ελάτε, γυρνάμε παρέα"
Είναι 80 και για χρόνια συνοδεύει γκρουπ ορειβατών στα βουνά του Χοκκάιντο. Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να πονάνε τα γόνατά του, οπότε αποφεύγει τις πολύ δύσκολες διαδρομές. "Με αυτή τη βροχή δεν αξίζει και τον κόπο" μας λέει.
Μας δείχνει διάφορα λουλούδια και μας εξηγεί τι είναι το καθένα. Παράλληλα με τη δουλειά του φωτογραφίζει και τη φύση. "Αυτό φυτρώνει ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Το τρώνε οι λαγοί." Λαγοί; Μας δείχνει κάτι μικρές πατημασιές στο χιόνι και μας λέει να μην χάνουμε το χρόνο μας ψάχνοντας τη χιονισμένη πλαγιά. Είναι κάτασπροι και δεν πρόκειται να τους δούμε.
Φτάνουμε στο σταθμό του τελεφερίκ. Μας δίνει την κάρτα του. "Ελάτε τον Αύγουστο που θα έχουν λιώσει τα χιόνια. Ανεβαίνουμε στην κορυφή και αν θέλετε γυρνάτε και αυθημερόν" 
Χμμ... Δεν είναι κακή η ιδέα του!

Wednesday 17 July 2013

Ο ζωολογικός κήπος Ασάχι-γιάμα

Αν σκεφτεί κανείς πως ξεκίνησα την προηγούμενη ανάρτηση με τη φράση "Δεν μου αρέσουν οι ζωολογικοί κήποι", το γεγονός πως επόμενη στάση του ταξιδιού στο Χοκκάιντο ήταν άλλος ένας ζωλογικός μοιάζει τουλάχιστον αντιφατικό. 
Αντί για μια ατελείωτη ανάρτηση, στην οποία θα εξηγώ τους λόγους που ξαναπήγα σε ζωλογικό παρά την πρόσφατη αποκαρδιωτική εμπειρία, αποφάσισα να παραθέσω τις αντιθέσεις μεταξύ των δύο. Όχι ότι πιστεύω πως ένα φανταχτερό κελί φυλακίζει λιγότερο. Αν, όμως, πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο, τότε σίγουρα ο ζωολογικός κήπος Ασάχι-γιάμα είναι ο μονόφθαλμος της υπόθεσης.
Το χειμώνα που οι θερμοκρασίες πέφτουν και το χιόνι φτάνει ως το γόνατο, οι πιγκουίνοι κάνουν βόλτες στο πάρκο. Το καλοκαίρι οι ώρες κατά τις οποίες βρίσκονται έξω (προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού) μειώνονται σημαντικά. 
Τα περισσότερα ζώα έχουν -τουλάχιστον- παρέα. Δύο τίγρεις, δύο λιοντάρια, μια ολόκληρη οικογένεια χιμπατζήδων. Τα κλουβιά είναι καθαρά, περιποιημένα, έχει γίνει μια προσπάθεια να μοιάζουν στο φυσικό περιβάλλον των ζώων. 
Το γεγονός πως οι λύκοι ζουν σε απόσταση αναπνοής από ένα κοπάδι ελαφιών το λες τουλάχιστον ατυχές. Πάλι καλά που δεν τοποθέτησαν στην άλλη πλευρά πρόβατα...
Σε όλη τη διάρκεια της επίσκεψής μας, ωστόσο, είμαι κυρίως χαρούμενη που βλέπω ζώα. Σπάνια το λυπημένο βλέμμα κάποιου ζώου μου θυμίζει πόσο μακριά βρίσκεται από το σπίτι του.
Το μικρότερο κακό φαίνεται να έχει αντίκτυπο τουλάχιστον στους ανθρώπους. Ας ελπίσουμε πως και τα ζώα εκτιμούν την προσπάθεια. 

Tuesday 9 July 2013

O ζωολογικός κήπος Μαρουγιάμα

Δεν μου αρέσουν οι ζωολογικοί κήποι. Ζώα κλεισμένα σε μερικά τετραγωνικά, χωρίς παρέα ή με παρέα που δεν επέλεξαν. Δεν μπορούν να τρέξουν, να κρυφτούν από τα αδιάκριτα βλέμματα μας. Και εμείς διασκεδάζουμε. Αααχ, τι γλυκούληδες οι πιγκουίνοι, άραγε λες να φτάνω να χαϊδέψω έναν; 
Από την άλλη, βλέπω παιδάκια  να στήνονται σε ουρές για να χαϊδέψουν κατσίκες ή κουνέλια σε ειδικούς χώρους και καταλήγω στο συμπέρασμα πως οι ζωολογικοί κήποι χρειάζονται. Με το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού να ζει σε πόλεις, αν δεν υπήρχαν ζωολογικοί κήποι είναι πιθανό πως πολλοί άνθρωποι θα περνούσαν τη ζωή τους έχοντας έρθει σε επαφή μόνο με σκύλους, γάτες και χρυσόψαρα. 
Αν δεν είχα δει ποτέ μου καπιμπάρα (τεράστιος κάστορας) και μάθαινα πως κινδυνεύουν να εξαφανιστούν, δεν ξέρω πόσο θα με συγκινούσαν τα νέα. Πώς να νοιαστείς για κάτι τόσο άγνωστο και μακρινό; 

Ή μήπως θα μας ένοιαζε η τύχη των πάντα και των πολικών αρκούδων αν κάποιος δεν είχε κάνει τον κόπο να μας εξοικειώσει μαζί τους; Ακόμη και να μην δεις ποτέ πάντα από κοντά, ξέρεις πως είναι ένα γλυκούλικο, ασπρόμαυρο ζώο που μοιάζει με αρκούδα αλλά και με μαϊμού.  Αν βέβαια είσαι τυχερός και το δεις, θα το ερωτευτείς. Ίσως μάλιστα να κάνεις και μια δωρεά σε αυτούς που προσπαθούν να το σώσουν. 

Τέλος πάντων, για να επιστρέψω στο θέμα, να πω πως οι ζωολογικοί με προβληματίζουν. Ακόμη και στις καλύτερες συνθήκες, τα ζώα ζουν φυλακισμένα. Ποτέ δεν έχουν όσο χώρο θα ήθελαν. Δεν μπορούν να παίξουν, να μαλώσουν ή να ερωτοτροπήσουν όπως αν ήταν στη φύση. 

Όταν δε ο ζωολογικός κήπος μοιάζει με κάτεργο στη Σιβηρία, σου έρχεται να ανοίξεις τα κλουβιά τους και να τα ξαμολήσεις στο κατόπι των δεσμοφυλάκων τους. 
Ο ζωολογικός κήπος Μαρουγιάμα ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, τα κάτεργα για άγρια ζώα. 
 Πρώτα από όλα, στεγάζεται δίπλα σε γήπεδο μπέιζμπολ. Που σημαίνει πως κάθε Κυριακή, τα εκατοντάδες άμοιρα ζώα πρέπει να ανέχονται τυμπανοκρουσίες, φωνές και πανηγυρισμούς. 

Οι εγκαταστάσεις μοιάζουν με κάτι που θα έφτιαχνες χρησιμοποιώντας υλικά από χωματερή ή ό,τι τέλος πάντων είχες στη διάθεσή σου. Do it yourself ζωολογικός. 
Οι τοίχοι είναι γεμάτοι ρωγμές. Τα κάγκελα σκουριασμένα. Τα ζώα θλιμμένα και θλιβερά. Ο κόσμος πολύς. 
Φεύγουμε γρήγορα, τι να κάτσεις να κάνεις;

Επόμενη στάση: η μικρή πόλη Ασάχι-κάουα, το βουνό Ασάχι-ντάκε και ο ζωολογικός κήπος Ασάχι-γιάμα.

Friday 5 July 2013

Το Σάππορο

Η πόλη Σάππορο, με 2 εκατομμύρια κατοίκους, είναι η μεγαλύτερη στο νησί Χοκκάιντο. 
Η ιστορία της ξεκινά το 1868, χρονιά κατά την οποία ιδρύεται ο πρώτος ομώνυμος οικισμός. 
Πριν από αυτό στην περιοχή υπάρχουν διάφοροι οικισμοί των γηγενών Αϊνού, οι οποίοι αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες εθνικές μειονότητες της Ιαπωνίας. 
Ο σχεδιασμός της νεογέννητης πόλης γίνεται με τη βοήθεια της αμερικανικής κυβέρνησης.
Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός πως η περιοχή αποτελεί tabula rasa οδήγησαν στο να πάρει η πόλη τη σημερινή της μορφή, που παραπέμπει σε κατασκευή lego. 
Δείτε και μόνοι σας στη φωτογραφία που ακολουθεί.
Τα αξιοθέατα της πόλης οφείλω να ομολογήσω πως δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά. 
Πάρτε για παράδειγμα το παλιό δημαρχείο  της πόλης: είναι ένα συμπαθητικό κτίριο με ευρωπαϊκές επιρροές, ωστόσο το μουσείο που στεγάζεται στους χώρους του είναι τόσο βαρετό και προχειροφτιαγμένο που σε κάνει να απορείς γιατί μπήκαν στον κόπο να το φτιάξουν.
Επόμενη στάση, λίγα μόλις μέτρα από το δημαρχείο, ο Μπιγκ Μπεν. Σε κάτι τέτοιο δηλαδή πάει το μυαλό σου όταν ακούς clock tower, αξιοθέατο που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείς κτλ.  Στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με εκκλησάκι στον αμερικάνικο νότο πριν 100 χρόνια. 
Δεν εκπλήσσομαι λοιπόν, όταν μαθαίνω πως έχει ψηφιστεί "3rd most disappointing tourist attraction in Japan" . 
 Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς τον πύργο του Σάππορο. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά: πρόκειται για τον πύργο του Τόκυο σε λίγο μικρότερο μέγεθος συν ένα ψηφιακό ρολόι. 
Από εκεί παίρνουμε το δρόμο για το ζωολογικό κήπο Μαρουγιάμα, για τον οποίο θα σας πω περισσότερα στην επόμενη ανάρτηση. 
Για την ώρα η ζέστη είναι αφόρητη και μόνο μια μπύρα Sapporo, στο μπαλκόνι μπορεί να την ανακουφίσει. Κανπάι!

Monday 1 July 2013

Στον παγωμένο Βορρά!


Το ιαπωνικό καλοκαίρι είναι ζεστό, πολύ ζεστό. Η υγρασία που συνήθως κυμαίνεται σε επίπεδα 80~95% φυσικά δεν διευκολύνει την κατάσταση. Και ας μην ξεχνάμε την εποχή των βροχών, που σκας από τη ζέστη αλλά πρέπει να φοράς αδιάβροχο (κινητό φαινόμενο του θερμοκηπίου). 
Όταν, λοιπόν, σου δίνεται η ευκαιρία να αποδράσεις, το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη.
Το Χοκκάιντο είναι το βορειότερο από τα 4 μεγάλα νησιά που αποτελούν την Ιαπωνία. Κλιματικά δεν συμβαδίζει με την υπόλοιπη χώρα σχεδόν ποτέ: ο χειμώνας κρατάει μερικούς μήνες παραπάνω, το καλοκαίρι είναι πολύ πιο σύντομο και η εποχή των βροχών δεν το επηρεάζει. Έτσι νομίζαμε δηλαδή...
Σύμφωνα με ένα ντόπιο, ο λόγος που έβρεχε μέρα παρά μέρα ήταν ένας ισχυρότατος τυφώνας στα νότια, που 'έσπρωξε' τις βροχές προς το Χοκκάιντο. Σύμφωνα με διάφορους 'ειδικούς' το φαινόμενο οφείλεται στις γενικότερες κλιματικές αλλαγές. Ό,τι και να ισχύει, εμείς βραχήκαμε.
Tο Χοκκάιντο δεν φημίζεται για τα ιστορικά μνημεία, τα μουσεία ή τις παραλίες του. Εδώ οι τουρίστες έρχονται για τα καταπράσινα δάση, τα διάφορα φεστιβάλ χιονιού, το φαγητό και τα αμέτρητα θερμά λουτρά.

Μέσα σε λίγες ημέρες επισκεφτήκαμε  ένα ενεργό ηφαίστειο, μια λίμνη της οποίας τα νερά βράζουν, ένα θερμοπίδακα του οποίου τα νερά εκρήγνυνται κάθε 3 ώρες, μια καλδέρα στη μέση της οποίας έχουν σχηματιστεί 3 μικρά νησιά και ένα βουνό στο οποίο είναι ακόμη χειμώνας. 
Είδαμε μια κοιλάδα η οποία στην πραγματικότητα είναι ότι απέμεινε από τον κρατήρα ενός ηφαιστείου: οι λακούβες από θείο και οι θερμοπίδακες έγιναν αφορμή να ονομαστεί Κοιλάδα του Διαβόλου. 
Συναντήσαμε ελάφια, αποφύγαμε (ευτυχώς!) αρκούδες, φάγαμε σούσι και ήπιαμε τοπικές μπύρες. 
Γυρίσαμε με αμέτρητες αναμνήσεις και ακόμη περισσότερες φωτογραφίες. Για αυτό και λέω να αφιερώσω μία ανάρτηση σε κάθε μέρος. 
Υπομονή όμως, καθώς η ζέστη στο Τόκυο είναι αφόρητη και οι δουλειές μετά τις διακοπές πολλές!