Labels

2012 2013 3 Σοφοί Πίθηκοι Akihabara Anime blog Bon Odori Daibutsu Earth Celebration Edo-Daikagura Eisa Facebook fuji gangangansoku gero gifu Ginza greece Hamarikyu hide internet cafe j-pop japan Japan Times Kabuki kami karaoke language exchange maid cafe Manga monja Naigubu Nikkō ohanami onsen roppongi sakura sarubobo shichi-go-san skytree Tadakata Takoyaki tengu tokyo disneyland Tokyo Marason Tokyo Tower Torii tsukishima ueno UNESCO Yasukuni Αγάλματα Αγγλικά αεροδρόμιο Αθήνα αθλητισμός αλλαγές αλληλογραφία Άμπου Ντάμπι αμυγδαλιές ανατολή άνοιξη Αξιοθέατα Άπω Ανατολή Αρχιτεκτονική ασάχι-γιάμα ασάχι-ντάκε ασία Ατομική Βόμβα Β' Παγκόσμιος Βίντεο Βόλτες Βουδισμός βουνά Γιαεγιάμα Γιακούζα γιακουσίμα Γιορτές Γιουκάτα Γουασάμπι γούρια δάση Δάσος Διαγωνισμός Ομιλίας Διακοπές διασκέδαση διαφημίσεις Διαφορές Δώρα Έθιμα Εθνικό Θέατρο ειρήνη ειρηνικός Εκδηλώσεις εκδρομή εκλογές Ελ Γκρέκο έλβις Ελλάδα ενεργό ηφαίστειο Ενυδρείο επικοινωνία Επισκέψεις Ερωτήσεις Ευγένεια Ζητιάνοι ζούγκλα ζώα ζωολογικός Ηλεκτρονικά ηφαίστεια Θάλασσα Θέατρο θέματα Θεότητες Θρησκεία Ιάπωνες Ιαπωνία Ιαπωνικά ιαπωνικά συγκροτήματα Ιαπωνική κουζίνα ιαπωνική τηλεόραση Ιζακάγια ινδονησία ινδουϊσμός ινουγιάμα ιριομότε Ισιγκάκι Ιστορία Ιτσουκουσίμα καγκοσίμα. σακουρατζίμα Καζαντζάκης καθημερινότητα Καιρός Καλδέρα Καλή συμπεριφορά καλοκαίρι Καμακούρα κανό κάντζι Κάπνισμα καραόκε Κάστρο καφές Καφετέριες κερασιά κηδεία Κήποι Κιμονό κίνα κινεζική γραφή κιούσου Κοιλάδα του Διαβόλου Κοϊνόμπορι κοινωνία Κόμπε κορέα Κοστούμι Κούμε-τζίμα Κρέπες κρίση Κυότο κωμικός Λεωφορεία Λίμνη Λίμνη Τόγια Λίστα λουτρά μαγκρόβια μαϊμούδες μαμεμάκι Μάνγκα Μαραθώνιος μαρουγιάμα ματσούρι Μέγκουρο Μεταφράσεις Μετρό μικόσι Μόμιτζι Μότσι Μουσεία Μουσείο μουσική μπαλί μπαρ μπορομπουντουρ ΝΑ Ασία Νάγκανο νάμπε Ναοί Νάρα Νέα νεροβούβαλο νησί Sado νησιά Ryukyu Ξάνθη ξενάγηση ξένοι Οδοντίατρος Οκινάουα οκούρινα Όμπι Όμπον όνσεν Οογιάμα ορειβασία Οριγκάμι ορυζώνες Οσάκα οτάρου ουμπούντ Ούσου οχανάμι Παιδιά παιχνίδια Παλάτι Παράδοση Πάρκα Πάρκο Περίεργα Πεταλούδες ποδήλατο Πόλεμος πολιτική Πολιτισμός πουσάν Προσβολές Πρωτοχρονιά Πυροτεχνήματα ράκουγκο ρατσισμός Ραφαέλο Ρούχα σακούρα Σάππορο Σεισμοί Σεισμός σετσουμπούν Σιναγκάουα Σιντοϊσμός σκύλος Σόγια Σούμο Σούσι σπίτι Σπίτια Σπορ στερεότυπα συγκρότημα Kodo Σχολείο τάικο Τακάο Τακετόμι Τάμπι Ταξίδια τέχνη τεχνολογία Τζίνζερ Τζίνμπα Τόκυο τουρισμός Τουρκία Τουταγχαμών Τόφου Τραγούδι Τραίνα τσούκιτζι τσουνάμι Τυφώνας Ύπνος Φαγητό Φαρμακεία Φεστιβάλ φθινόπωρο Φίλοι φιλοξενία Φούτζι Φράνσις Μπέικον φύση Φωτογραφία χακόνε χειμώνας χιόνι χιονοθύελα χιούμορ Χιροσίμα Χιρουγκάμι χοκκάιντο χορός Χριστούγεννα Χρυσή Εβδομάδα ψαραγορά Ψάρια ψηφοφορία Ψώνια
Για τυχόν απορίες,παρατηρήσεις κτλ μπορείτε να αφήνετε σχόλια στην πιο πρόσφατη ανάρτηση. Μπορείτε και να επικοινωνείτε μέσω e-mail (garfield81087 παπάκι gmail τελεία com) αλλά δεν εγγυόμαι πως θα το δω άμεσα/δεν θα καταλήξει στο spam.

Friday 10 October 2014

Ινδονησία vol.2

Πού είχαμε μείνει;
Φτάσαμε στο Ubud απογευματάκι Τετάρτης. Το ξενοδοχείο μας για εκείνη τη μέρα ήταν σε ένα χωριό μακριά από το κέντρο. Αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο στον καταπράσινο κήπο, ξεκινήσαμε για την πόλη. Η ταλαιπωρία του ταξιδιού και η ζέστη δεν άφηναν περιθώρια για πολλές δραστηριότητες οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στους ορυζώνες του Ubud πριν καθίσουμε για φαγητό. 
Η δύση του ηλίου μας βρήκε στο ξύλινο μπαλκόνι μιας καφετέριας, περιτριγυρισμένους από χωράφια ρυζιού και μικρές καλύβες αγροτών. Την σχεδόν απόλυτη σιωπή διέκοπταν μόνο οι ήχοι βατράχων και κοκόρων. Κάποια στιγμή σύσσωμο το προσωπικό του μαγαζιού συγκεντρώθηκε μπροστά στο ιερό της καφετέριας (κάθε σπίτι, επιχείρηση και χωράφι έχει ένα μικρό ή μεγάλο ιερό) και άρχισε να ψέλνει. Ήταν η ώρα για τις βραδινές προσφορές. Τους παρακολουθήσαμε να προσεύχονται όλοι μαζί και μετά να αφήνουν μικρά δισκάκια με λουλούδια και αρωματικά στικ στο έδαφος πριν επιστρέψουν στη δουλειά. Κάπως έτσι κυλάει η καθημερινότητα στο Μπαλί. Οι μικρές και μεγάλες τελετές καθορίζουν τους ρυθμούς της ζωής, τις δουλειές της ημέρας, τον καταμερισμό πόρων.
Την επόμενη ημέρα είχαμε αποφασίσει να πάρουμε μέρος σε μια εκδρομή με ποδήλατα, οπότε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε. Ο πιτσιρικάς οδηγός του ξενοδοχείου ήρθε να μας πάρει από το κέντρο και πριν καλά καλά το καταλάβουμε η μέρα είχε τελειώσει.

Το πρωί δεν προλάβαμε να σηκωθούμε και το προσωπικό του ξενοδοχείου μας έφερε πρωινό στην αυλή. Καθίσαμε στη μικρή βεράντα και απολαύσαμε την ηρεμία του χαράματος.
Λίγο αργότερα ήμασταν πάλι στο κέντρο και περιμέναμε τον οδηγό του ταξιδιωτικού γραφείου για να ξεκινήσουμε. Μόλις έφτασε μας ενημέρωσε πως θα σταματούσαμε σε ένα ξενοδοχείο έξω από την πόλη για να πάρουμε 2 Γάλλους. Οι πρώτες ώρες μαζί τους ήταν δύσκολες καθώς το ηλικιωμένο πλην δραστήριο ζευγάρι από τη Βρετάνη μιλούσε ελάχιστα αγγλικά. 
Σταματήσαμε σε μια φυτεία καφέ και οι προσπάθειες του νεαρού ξεναγού να μας εξηγήσει τι είναι ο καφές Luwak αποδείχτηκαν άσκοπες μέχρι που ένας συνάδελφός του επενέβη και τους εξήγησε πως πρόκειται για… café au caca! Αυτό φυσικά οδήγησε σε περισσότερες ερωτήσεις, τις οποίες προσπαθήσαμε να απαντήσουμε συνδυάζοντας αγγλικά με γαλλική προφορά, σκόρπιες γαλλικές λέξεις και φυσικά χειρονομίες. Κάπου εκεί έσπασε ο πάγος και αρχίσαν να προσπαθούν λίγο παραπάνω να γίνουν κατανοητοί.
Μετά τη φυτεία πήραμε τα ποδήλατα και ξεκινήσαμε την κατηφορική διαδρομή 30 χιλιομέτρων μέσα από φυτείες και οικισμούς μέχρι το χωριό του οδηγού μας. 
Που και που σταματούσαμε για φωτογραφίες ή νερό, μέχρι που φτάσαμε σε ένα ναό στην άκρη ενός χωριού. Οι άντρες του χωριού ήταν καθισμένοι στη σκιά ενός δέντρου έτσι ώστε να σχηματίζουν κύκλο. Παραδίπλα ήταν καθισμένοι μερικοί ακόμη που κρατούσαν κόκορες. "Προπόνηση για κοκορομαχία!" ανακοίνωσε ο οδηγός μας. "Τι λέει; Τι κάνουν;" με ρώτησε η Γαλλίδα. Προσπάθησα να της εξηγήσω πως βάζουν τα έρημα τα πουλερικά να μονομαχήσουν μέχρι θανάτου με πρόσχημα τις θυσίες στους θεούς αλλά συνέχισε να μονολογεί "Α, τα καημένα". Η αλήθεια είναι πως δεν συμπαθώ πολύ τις κότες αλλά δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω.
Συνεχίσαμε το δρόμο μας καθώς η ζέστη ήταν ανυπόφορη και θέλαμε να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα στον προορισμό μας.
Όταν τελικά περάσαμε τα τελευταία χωράφια και ο οδηγός μας ανακοίνωσε πως το επόμενο χωριό είναι το δικό του, είχαμε ήδη καεί από τον ήλιο και μπορούσαμε να μετρήσουμε τις προμήθειες νερού μας σε σταγόνες.
Λίγο αργότερα φτάσαμε στο σπίτι του, όπου μας περίμενε ένα πλούσιο γεύμα. Αφού φάγαμε και ανταλλάξαμε email με τους Γάλλους, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Τα σχέδιά μας για την επόμενη μέρα ήταν εξίσου απαιτητικά, οπότε έπρεπε να ξεκουραστούμε λίγο. Αυτή τη φορά το ξενοδοχείο μας ήταν στο κέντρο, οπότε δεν δυσκολευτήκαμε να το βρούμε. Καθίσαμε για λίγο στην αυλή αλλά η κούραση και τα κουνούπια δεν άφηναν πολλά περιθώρια. 
Το επόμενο πρωί πήγαμε τρέχοντας σε ένα κοντινό spa για μασάζ πριν έρθει ο οδηγός μας να μας πάρει για την εκδρομή της ημέρας. Χαλαροί και φρεσκολουσμένοι καθίσαμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας περιμένοντας να πάει 11. Εκεί πιάσαμε κουβέντα με τον Wayan (το Wayan είναι κάτι σαν το ελληνικό Γιώργος, οπότε ο συγκεκριμένος ήταν ο 4ος που γνωρίσαμε), ο οποίος είχε δουλέψει σε κρουαζιερόπλοιο, οπότε είχε πάει σε δεκάδες ελληνικά νησιά.
Λίγο αργότερα έφτασε ο Dima οπότε χαιρετίσαμε τον Wayan και ξεκινήσαμε για το ναό Uluwatu. Ο ναός είναι χτίστηκε πριν από 1000 χρόνια σε ένα βράχο στην άκρη της χερσονήσου Bukit. Πολλά από τα κτίρια είναι τόσο κοντά στο νερό, που τα κύματα του Ειρηνικού φτάνουν στον περίβολό τους. 
Αφού απολαύσαμε τη θέα, κατευθυνθήκαμε προς ένα βράχο που είναι προσβάσιμος μόνο κατά την άμπωτη. 
Ηλικιωμένοι ιερείς είχαν καθίσει σε μια σκιά και αγνοούσαν τους τουρίστες που τους φωτογράφιζαν. Ένας από τους ιερείς μας έκανε νεύμα να πάμε προς την άλλη πλευρά. Εκεί μας περίμενε μια πηγή με αγίασμα, από το οποίο μας είπαν να πιούμε και να πλύνουμε το πρόσωπό μας. Στη συνέχεια τοποθέτησαν στο μέτωπό μας κάτι κόκκους ρυζιού (λογικά το αντίστοιχο του λαδιού που χρησιμοποιούμε εμείς). Το ρύζι άρχισε να ξεκολλάει από το μέτωπό μας σχεδόν αμέσως αλλά περιμέναμε να απομακρυνθούμε πριν το ξεπλύνουμε. 
Καθαροί και ελεύθεροι από ρύζια και ευλογίες, ξεκινήσαμε για το ναό Tanah Lot, όπου επρόκειτο να δούμε το χορό Κέτσακ, ή χορό της φωτιάς. Η διαδρομή ήταν ατελείωτη, καθώς εκείνη τη μέρα όλοι οι τουρίστες στην Ινδονησία (και την ευρύτερη περιοχή) αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο. Όταν τελικά φτάσαμε είχε ήδη πάει 4. Ο χορός θα ξεκινούσε λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα οπότε είχαμε αρκετή ώρα στη διάθεσή μας. Στην είσοδο  υπήρχε μια μεγάλη πινακίδα που μας προειδοποιούσε πως στο χόρο ζουν μαϊμούδες. Μετάφραση: Θα σας κλέψουν ό,τι εξέχει/κρέμεται/ζυγίζει λιγότερο από 10 κιλά. Αφού εξαφανίσαμε πορτοφόλια, καπέλα και γυαλιά, ασφαλίσαμε τη φωτογραφική και ξεκινήσαμε. Στην αυλή υπήρχαν όντως δεκάδες μαϊμούδες. Δεν φαίνονταν πολύ επιθετικές αλλά δεν είχαμε σκοπό να δοκιμάσουμε τα όριά τους. Συνεχίσαμε προς το εσωτερικό και από εκεί προς ένα βράχο στην άκρη του λόφου, από όπου μπορούσαμε να δούμε το ναό και τη γύρω περιοχή. Ο δυνατός ήλιος δεν άφηνε πολλά περιθώρια για φωτογραφίες και εφόσον δεν υπήρχαν τριγύρω μαϊμούδες, αποφάσισα να βάλω γυαλιά ηλίου. Λίγο παρακάτω έγειρα σε ένα τοιχάκι για να βγάλω τη φωτογραφία που ακολουθεί.

"Έρχεται, έρχεται! Έρχεται!" Η πανικόβλητη φωνή του Γκάκου με βρήκε απροετοίμαστη. Λίγο η ζέστη, λίγο η κούραση, πάγωσα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έρχεται πλοίο; Έριξα μια ματιά από το viewfinder της μηχανής αλλά δεν είδα κάτι. Έρχεται φίδι; Μου κόπηκε η ανάσα. Ξαφνικά ένιωσα κάτι να μου τραβάει τα μαλλιά. Γυρίζω απότομα και τι να δω; Μια μαϊμού μου είχε αρπάξει τα γυαλιά (και μαζί και 2 τούφες μαλλιά) και είχε αρχίσει να τρέχει! Άρχισα να φωνάζω μέσα στα νεύρα λες και η μαϊμού θα καταλάβαινε και θα μου ζητούσε συγνώμη.
Μετά από μερικές άκαρπες προσπάθειες να ανταλλάξω τα γυαλιά με κάτι κρακεράκια που είχα στην τσάντα μου, έμαθα πως οι μαϊμούδες δεν καταλαβαίνουν την έννοια του χέρι με χέρι και αποφάσισα να απευθυνθώ σε κάποιον με περισσότερη εμπειρία. Λίγο παραπέρα καθόταν μια γιαγιά που έφτιαχνε και πουλούσε κάτι πολύ κακόγουστα βραχιολάκια. "Excuse me! That monkey over there stole my glasses. Can you help me?" Η γιαγιά δεν φαινόταν να μιλάει λέξη αγγλικά αλλά έριξε μια ματιά σε εμένα, άλλη μία στη μαϊμου και σηκώθηκε. Μερικά πράγματα τα καταλαβαίνεις και χωρίς υποτίτλους. 
Μόλις φτάσαμε στη μαϊμού, η γιαγιά έβγαλε από την τσέπη της μια μικρή σοκολάτα και την έδωσε στη μαϊμού. Η μαϊμού την πήρε χωρίς δεύτερη σκέψη και άρχισε να μασουλάει το περιτύλιγμα. Τι στο καλό, σκέφτηκα, τώρα έχει και τα γυαλιά και τη σοκολάτα. Η γιαγιά έβγαλε άλλη μια σοκολάτα και την έδωσε στη μαϊμού, η οποία δεν είχε ελεύθερο χέρι για να την πάρει και αναγκάστηκε να ρίξει τα γυαλιά μου στο έδαφος! Η γιαγιά τα άρπαξε αμέσως και έκανε πως τα ίσιωνε, περιμένοντας να της δώσω λεφτά. Κάπου εκεί κατάλαβα πως η γιαγιά δεν έβγαζε το ψωμί της από κακόγουστα βραχιολάκια, αλλά από χαζοτουρίστες σαν εμένα.
 
Εκνευρισμένοι και κουρασμένοι γυρίσαμε στο ναό, καθώς λίγο αργότερα θα ξεκινούσε ο χορός. Παρά το γεγονός πως το ανοιχτό αμφιθέατρο ήταν ακόμη άδειο, ένα ζευγάρι νεόπλουτων Τούρκων ήρθε και κάθισε ακριβώς δίπλα μας. Το να σου φαίνεται κάποιος ενοχλητικός είναι, τελικά, πολύ καλύτερο από το να καταλαβαίνεις τι λέει και πόσο εκνευριστικός είναι. Για τις επόμενες 2 ώρες δεν σταμάτησαν να σχολιάζουν τα πάντα και να παραπονιούνται πως δεν καταλάβαιναν τι έλεγε ο Ινδονήσιος παρουσιαστής (ανάμεσα στους >1000 τουρίστες δεν νομίζω πως ήταν οι μόνοι που δεν μιλούσαν Μπαχάσα). Έτοιμο το είχα το "sus" αλλά μετά πλάκωσαν 2 λεωφορεία με Ιάπωνες, οι οποίοι αποδείχτηκαν μεγαλύτερη πληγή. Πέρα από το ότι δεν σταμάτησαν να σχολιάζουν, προς το τέλος της παράστασης (ακριβώς τη στιγμή που ξεκίνησε και η μικρής διάρκειας φωτιά) απόφασισαν να σηκωθούν και να φύγουν, με αποτέλεσμα να μπλοκάρουν το οπτικό πεδίο όλων των υπολοίπων. Έλεος! 
Όταν τελικά μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το Ubud, η σκέψη πως η τελευταία μέρα μας στο Μπαλί έληξε τόσο άδοξα μου προκάλεσε ανακούφιση. Δεν ξέρω αν θα μου έκανε καρδιά να φύγω αν είχα μόνο καλές αναμνήσεις (και αλώβητα γυαλιά ηλίου). 
2 ώρες αργότερα ήμασταν καθισμένοι στην αυλή του ξενοδοχείου, πίνοντας Bintang και τρώγοντας Ikan bakar. 24 ώρες αργότερα ήμασταν στο Τόκυο, έτοιμοι να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα. 

Wednesday 1 October 2014

Ινδονησία

Αυτή τη φορά λέω να αφήσω τις δικαιολογίες σχετικά με το γιατί έκανα μήνες να γράψω κάτι και να περάσω κατευθείαν στο ψητό. Στο ινδονησιακό ψητό. Στο ινδονησιακό ψητό ψάρι και άλλες λιχουδιές που δοκίμασα στο πρόσφατο 10ήμερο ταξίδι μου στο Μπαλί και τη Τζάβα. Εντάξει σχήμα λόγου ήταν αυτό με το ψάρι. Η αλήθεια είναι πως το φαγητό με εντυπωσίασε λιγότερο από ο,τιδήποτε οπότε δεν έχω σκοπό να κάνω την παραμικρή αναφορά σε αυτό.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η Ινδονησία δεν είναι πάρα πολύ μακριά από την Ιαπωνία αλλά οι απευθείας πτήσεις θα μας κόστιζαν περισσότερο από διαμονή για 2 εβδομάδες οπότε καταφύγαμε στην AirAsia και κάναμε μια στάση Kuala Lumpur (Μαλαισία, για όσους δεν το πολυέχουν με τη γεωγραφία).
Ρίξαμε ένα υπνάκο στο αεροδρόμιο, άλλο ένα στο αεροπλάνο και λίγες ώρες μετά ήμασταν στο εξωτικό Μπαλί. Συνήθως λέμε εξωτικό και η πρώτη σκέψη μας είναι θέρετρα σε καταγάλανες παραλίες αλλά οι πρώτες εικόνες μόλις βγήκαμε από το αεροδρόμιο περιλάμβαναν κότες, χωράφια και κυκλοφοριακό. Δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε στα παραλιακά θέρετρα του νότου, καθώς είναι γεμάτα με μεθυσμένους ανήλικους Αυστραλούς και οργανωμένα γκρουπ (ακόμη χειρότερα). Ξεκινήσαμε γραμμή για το Ubud, το οποίο οι ταξιδιωτικοί οδηγοί περιγράφουν ως arts and crafts hub, centre of arts and culture και άλλα παραπλανητικά. Με δεδομένο πως δεν έχω δει το Eat, Pray, Love οι προσδοκίες που μου δημιούργησαν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί δεν είχαν καμία σχέση την πραγματικότητα. Περίμενα να δω 40άρηδες δυτικούς να περιφέρονται με το στρωματάκι της γιόγκα, εστιατόρια για χορτοφάγους και μια γενικότερη γαλήνη. Αυτό που βρήκα ήταν ένα πολύχρωμο χάος που κινείται σε ρυθμούς που στα μάτια του επισκέπτη μοιάζουν να μην ακολουθούν κανένα λογικό κανόνα. Με άλλα λόγια παράδεισος.
Τις πρώτες 3 ημέρες τις περάσαμε στο Ubud. Δεν θα σας πω λεπτομέρειες αλλά μπορείτε να βρείτε δεκάδες φωτογραφίες εδώ. 
Την 4η μέρα πήγαμε στη Τζάβα για ένα βράδυ. Γιατί πήγαμε; Για τα 2 μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς στην πόλη Jogja, το Borobudur και το Prambanan. Αποφασίσαμε πως οι πιθανότητες να επιστρέψουμε στην Ινδονησία μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια είναι μηδαμινές, ενώ υπάρχει πάντα η πιθανότητα τα μνημεία να καταστραφούν με την επόμενη ηφαιστειακή έκρηξη/σεισμό. 
Ωραία ήταν και η  Jogja αλλά τι να σου κάνει 1 μέρα, ειδικά όταν περνάς τη μισή κάτω από τον καυτό ήλιο; 
Γυρίσαμε, λοιπόν στο Μπαλί και πήραμε το δρόμο προς τη βόρεια πλευρά του νησιού. Ο οδηγός που μας είχε στείλει το ξενοδοχείο μας ξενάγησε σε φυτείες καφέ, ορυζώνες και ναούς με την προϋπόθεση να πούμε ψέματα στο ξενοδοχείο πως πέσαμε σε κίνηση. Φυσικά και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να πούμε ψέματα, όλος ο κόσμος ξέρει πως η κίνηση στο Μπαλί είναι φρικτή! 
Φτάσαμε με τα πολλά στην παραλία Λοβίνα και κάναμε το πρώτο μας μπάνιο στις θάλασσες του ισημερινού (και το πρώτο μπάνιο της χρονιάς, παρά το γεγονός πως ζούμε σε νησιωτικό κράτος). Μην περιμένετε να σας πω πως τα καταγάλανα νερά μαγεύουν τον επισκέπτη κτλ.. Αν υπάρχουν όντως καταγάλανες παραλίες στο Μπαλί, σίγουρα δεν βρίσκονται στη βόρεια πλευρά. Ήταν βέβαια καθαρά και η παραλία ήταν καλυμμένη με χοντρή μαύρη άμμο αλλά ήταν επίσης κατειλλημένη με βάρκες, σημαιούλες από μαγαζιά και ξενοδοχεία και άλλα τέτοια άχρηστα.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στον Εθνικό Δρυμό Δυτικού Μπαλί, όπου κάναμε μια βόλτα στη ζούγκλα με ξεναγό από το πάρκο. Μας είπε κάποια βασικά πράγματα για το δάσος και στη συνέχεια κάναμε μια 2ωρη βόλτα αναζητώντας διάφορα ζώα που ζουν εκεί. Το πρώτο που είδαμε ήταν ο γκρι μακάκος ο οποίος δεν φοβάται να πλησιάσει τους ανθρώπους. Το δεύτερο, μετά από αρκετή προσπάθεια, ήταν τα μαύρα μαϊμουδάκια που ζουν στα κλαδιά ψηλών δέντρων και τα οποία αποφεύγουν κάθε επαφή με τους ανθρώπους. Τα είδαμε από μακριά και όταν πλησιάσαμε τα μισά κρύφτηκαν ενώ τα άλλα μας κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια και μας πέταξαν και βελανίδια (ή κάτι τέτοιο) 1-2 φορές για να φύγουμε.
Αργότερα συναντήσαμε ένα ελάφι, το οποίο το έβαλε στα πόδια μόλις μας πήρε χαμπάρι. Κάπου εκεί θυμήθηκα την τελευταία φορά που ήμασταν σε ζούγκλα, στην Οκινάουα και σκέφτηκα να ρωτήσω αν υπάρχουν φίδια τριγύρω.
"Φυσικά" μου απάντησε ο ξεναγός μας και άρχισε να απαριθμεί κόμπρες, πύθωνες, πράσινους κροταλίες και άλλα τέτοια ευχάριστα. Μας είπε, βέβαια, να μην ανησυχούμε γιατί τα περισσότερα από αυτά τα είδη αποφεύγουν τους ανθρώπους όσο το δυνατόν περισσότερο. Ησύχασα.
Είχαμε φτάσει σχεδόν στο τέλος της διαδρομής όταν ξαφνικά ακούσαμε ένα περίεργο θόρυβο, σαν κάτι μεγάλο να κινείται πάνω σε ξεραμένα χόρτα. "Βαράνος!" αναφώνησε ο ξεναγός με χαρά αλλά ο βαράνος (monitor lizard) είχε ήδη εξαφανιστεί.  Ένα ερπετό που δεν φοβόμασταν και ούτε μια ματιά δεν προλάβαμε να του ρίξουμε!
Μετά από μια χαλαρή μέρα στην παραλία γυρίσαμε στο Ubud. Αυτή τη φορά ο οδηγός μας πήγε σε ένα εστιατόριο με θέα στα 2 ηφαίστεια του νησιού: το Agung και το Batur.  Μετά από μια 2ωρη στάση για μεσημεριανό, καφέ και φωτογραφίες συνεχίσαμε το δρόμο μας. Λίγο αργότερα σταματήσαμε σε άλλο ένα ορυζώνα, αυτή τη φορά γεμάτο τουρίστες. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και φύγαμε, μη θέλωντας να χαλάσουμε τόσο γρήγορα την ήρεμη διάθεση του βορρά. Λίγο αργότερα θα φτάναμε στο Ubud οπότε δεν θέλαμε να χαραμίσουμε όσες ήρεμες στιγμές μας είχαν μείνει…

(το 2ο μέρος ακολουθεί. κάποια στιγμή. σύντομα.)